Henryk Sienkiewicz Potop tom 3

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.JenerałIzrael, graf Waldek i książę za boki trzymali się od śmiechu.Nas teżoficerów wielu patrzyło na owo widowisko, póki medyk nie omdlał.Księciu potem jakby ręką odjął.Jakkolwiek Wołodyjowski i Babinicz nienawidzili Bogusława,nie mogli jednak wstrzymać się także od śmiechu, słysząc o tej kro-tofili.Pan Babinicz zaś uderzył się rękoma po kolanach i zawołał:- Ha! szelma, jak sobie poradził!343Henryk Sienkiewicz- Trzeba panu Zagłobie o tym lekarstwie powiedzieć - rzekłmały rycerz.- Na febrę to pomogło - rzecze R�ssel - ale co po tym, kiedy ksią-żę nie dość zapędy krwi hamuje i dlatego nie dożyje póznego wieku.- I ja tak myślę - mruknął przez zęby Babinicz.- Tacy jak ondługo nie żyją.- Zali i w obozie jeszcze sobie folguje? - spytał pan Wołodyjowski.- Jakże nie? - odrzekł R�ssel.- Zmiał się nieraz graf Waldekmówiąc, że jego książęca mość fraucymer ze sobą wozi.Ja zaś samdwie gładkie panny widziałem, o których mówili mi dworzanie, żedo prasowania kryz służą.Ale Boga tam!Babinicz usłyszawszy to zaczerwienił się i zbladł, nagle zerwał sięna równe nogi i porwawszy R�ssela za ramię, począł nim potrząsaćgwałtownie.- Polki to są czyli Niemkinie? Powiadaj!- Nie Polki - odparł przestraszony R�ssel - jedna jest szlachciankapruska, a druga Szwedka, która przedtem u żony jenerała Izraela służyła.Babinicz spojrzał na Wołodyjowskiego i odetchnął głęboko;mały rycerz odetchnął także i przestał wąsikami ruszać.- Pozwólcie mi, wasze miłoście, pójść spocząć - rzekł R�ssel - okrut-niem utrudzon, bo dwie mile mnie Tatarzyn na arkanie prowadził.Kmicic zaklasnął na Sorokę i powierzył mu jeńca, po czymzwrócił się szybkim krokiem do pana Wołodyjowskiego.- Dość już tego! - rzekł - wolę zginąć, wolę sto razy zginąć aniżeliżyć w tych ustawicznych trwogach i niepewności.Ot i teraz, gdyR�ssel wspomniał o onych dziewkach, myślałem, że mnie kto obu-chem w skroń zajechał.Na to pan Wołodyjowski trzasnął rapierem.- Czas skończyć! - rzekł.Wtem zatrąbiono przy hetmańskiej kwaterze i wnet po wszyst-kich litewskich chorągwiach odezwały się trąbki, a w czambułachpiszczałki.344Potop t.3Wojsko poczęło się zbierać i w godzinę pózniej było w pochodzie.Zanim uszli milę, nadbiegł posłaniec od chorążego Biegańskiego,z chorągwi pana Korsakowej, z wiadomością do hetmana, iż schwy-tano kilku rajtarów z większej kupy, która z tej strony rzeki zabie-rała wszystkie wozy i konie chłopskie.Badani na miejscu, wyznali,że tabor i całe wojsko ma opuścić Prostki nazajutrz o ósmej ranoi że rozkazy są już wydane.- Chwalmy Boga i popędzajmy konie - rzekł na to pan podskarbi.- Do wieczora nie będzie już tych wojsk!Posłano tedy ordę na łeb na szyję, aby jak najprędzej starała siędostać między wojska Waldekowe a ową piechotę pruską śpieszącąna pomoc.Za nią litewskie chorągwie poszły rysią, że zaś najwięcejbyło lekkich, więc szły tak wartko, iż tuż, tuż za ordą nadążały.Kmicic poszedł w pierwszej ordzińskiej straży i parł swoją wa-tahę, aż z koni dymiło.Po drodze kładł się na kulbace, czołem biło kark koński i modlił się ze wszystkich sił duszy:- Nie za moją krzywdę daj mi się, Chryste, pomścić, ale za insultyojczyznie wyrządzone! Jam grzesznik, jam łaski Twojej niegodzien,ale zmiłuj się nade mną, pozwól mi tę krew heretycką rozlać, a nachwałę Twoją będę suszył i będę się biczował każdego tygodniaw ten dzień po wiek życia mego!Potem Najświętszej Pannie Częstochowskiej, której krwią wła-sną służył, i patronowi swojemu jeszcze się polecał, a tak protekcjęich sobie zapewniwszy uczuł zaraz, że ogromna nadzieja wstępujemu do duszy, że moc nadzwyczajna przejmuje jego członki, moctaka, przed którą w proch musi upaść wszystko.Zdawało mu się,że z ramion wyrastają mu skrzydła; radość ogarnęła go jak wicheri leciał na czele Tatarów, aż iskry sypały się spod kopyt jego konia.Tysiące dzikich wojowników, pochylonych na karki końskie, pędzi-ło za nim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum