Moorcock Michael Zeglarz Morz Przeznaczenia Sagi o Elryku Tom III

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zowią mnie Vassliss odpowiedziała.Z uśmiechem spojrzała na pozna-czoną bliznami twarz młodzieńca. Ale to tylko imię, które nadali mi ludzie,książę Carolaku. Wiesz, kim jestem? Teraz już tak. Czy pojedziesz ze mną, Gratyesho? Czy zostaniesz w końcu moją oblubie-nicą, poza światem, w dziwnej krainie, którą odkryłem? Pojadę odparła.Carolak pomógł dziewczynie usadowić się w siodle białego ogiera i sam usiadłza nią.Złożył ukłon Elrykowi z Melnibon�. Dziękuję ci ponownie, panie Czarnoksiężniku.Nie spodziewałem się, żepomoże mi człowiek królewskiego rodu Melnibon�.92Wyraz twarzy Elryka świadczył, że wraca mu dobry humor. W kraju, z którego pochodzę mówi się, że krew płynąca w mych żyłachjest skażona powiedział. Być może miłosierdziem. Tak, możliwe.Książę Carolak po wojskowemu oddał honory Smiorganowi i Elrykowi. Mam nadzieję, że i tobie, tak jak mnie, dane będzie odnalezć spokój, książęElryku. Obawiam się, że jedyny spokój, jaki jest mi pisany, to ten, który przypadłw udziale lordowi Saxifowi D Aanowi powiedział albinos ze smutkiem.Mimo to jednak dziękuję ci za dobre słowo, książę.Wówczas Carolak, z uśmiechem na ustach, skierował konia w stronę burty,przeskoczył reling i zniknął.Na statku zapanowała cisza.Pozostali przy życiu piraci spoglądali niepewniepo sobie.Elryk zwrócił się do nich w te słowa: Wiedzcie, że w moim posiadaniu jest klucz do Purpurowych Wrót i tylkoja jeden potrafię go użyć.Pomóżcie mi doprowadzić statek do bramy, a uwolniciesię od tego świata.Co wy na to? Rozkazuj, kapitanie rzekł bezzębny osobnik i zachichotał z radości.To najlepsza propozycja, jaką otrzymaliśmy od jakichś stu lat!Rozdział 7Smiorgan jako pierwszy dostrzegł Purpurowe Wrota.Trzymał w ręce wielkiczerwony klejnot i wskazywał nim przed siebie. Patrz! Patrz, Elryku! Saxif D Aan nas nie zdradził! Morze rozkołysało sięwielkimi, wzburzonymi falami.Grotżagiel nadal leżał zwinięty na pokładzie i załoga z trudem utrzymywałastatek na kursie.Jednakże nadzieja na rychłe opuszczenie świata pod błękitnymsłońcem podwoiła ich siły i z wolna złoty żaglowiec zbliżył się do wznoszącychsię nad wodami purpurowych filarów.Kolumny wyrastały z szarego, rozhukanego morza, rzucając na grzebienie falniesamowitą poświatę.Słupy te wyglądały dość nierealnie, lecz nieustępliwie sta-wiały czoło szalejącym wokół tonom wody. Miejmy nadzieję, że wrota są szersze, niż można by to sądzić z wyglądu odezwał się Elryk. Nawet na spokojnym morzu trudno byłoby przecisnąćsię przez nie żaglowcem, a co dopiero tutaj. Lepiej przejmę ster rzekł hrabia Smiorgan.Oddał Elrykowi klejnot i ru-szył po rozkołysanym pokładzie w stronę osłoniętego nadbudówką mostka, gdziezastąpił przy kole przerażonego sternika.Elryk mógł jedynie patrzeć, jak Smiorgan prowadzi żaglowiec, starając się jaknajdłużej utrzymać go na grzbiecie fali.Jednak od czasu do czasu statek zsuwał sięw otchłań z prędkością, która sprawiała, że Melnibon�aninowi serce podchodziłodo gardła.W takich wypadkach wokół nich piętrzyły się wodne urwiska, leczzanim olbrzymi grzywacz zdążył zwalić się na pokład, czarnobrody mężczyznawprowadzał łódz na grzbiet następnej fali.W mgnieniu oka Elryk przemókł dosuchej nitki i chociaż zdrowy rozsądek podpowiadał mu, że lepiej byłoby zejśćpod pokład, nadal trzymając się kurczowo relingu, obserwował Smiorgana, któryz zagadkową pewnością siebie wiódł statek w kierunku Purpurowych Wrót.Nagle Elryka oślepiła pokład fala czerwonego światła.Wszędzie kłębiła sięszara woda.%7łeglarzy dobiegło przerazliwe zgrzytanie.Wiosła z chrzęstem roz-trzaskały się o kolumny.Statek zadrżał i począł odwracać się bokiem do wiatru,lecz Smiorgan zdołał utrzymać kurs.Barwa światła uległa subtelnej zmianie i,94chociaż morze nadal burzyło się dokoła, Elryk w głębi serca wiedział, że wysoko,ponad ciężkimi chmurami, znowu jaśnieje żółte słońce.Lecz wówczas z wnętrza żaglowca zaczęło dochodzić skrzypienie i trzaski.Zapach pleśni, który Elryk wyczuł już wcześniej, przybrał teraz na sile i niemalżezwalał z nóg.Smiorgan na powrót przekazał koło sternikowi i z pobladłą nagle twarzą spie-szył w stronę Elryka. Statek się rozpada, przyjacielu zawołał, starając się przekrzyczeć hałasczyniony przez wiatr i fale [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum