|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli pamięć mnie nie zawodzi, powiada on, co następuje:— Niedaleko od miasta, powyżej twierdzy, na brzeg słynnej rzeki Simoeis, wytoczyli Turcy olbrzymią armatę.Była ona odlana w miedzi i strzelała jedną marmurową kulą, ważącą mniej więcej tysiąc sto funtów.Rwałem się do strzału — powiada Tott — aby się o jej sprawności dowodnie przekonać.Wszyscy koło mnie trzęśli się tymczasem ze strachu, uważano bowiem za rzecz niesporną, że przy strzale pałac i miasto w gruzy się rozsypią.Przecież wkrótcestrach nieco sfolgował, a ja otrzymałem pozwolenie, bym dał ognia z armaty.Spotrzebowałem, ni mniej, ni więcej, tylko trzysta trzydzieści funtów prochu.Kula — jakem już wspomniał — ważyła tysiąc sto funtów.Gdy kanonier zbliżył się z lontem, tłum, który mnie otaczał, cofnął się, ile mógł w tył.Z niemałym trudem przekonałem baszę, który nadszedł zaniepokojony, że nie grozi najmniejsze niebezpieczeństwo.Nawet kanonierowi, który według moich wskazówek miał strzał oddać, serce waliło ze strachu jak młotem.Zająłem miejsce na murowanym szańcu za armatą i dałem znak.Rzuciło mną jak przy trzęsieniu ziemi!Kula, przeleciawszy jakieś trzysta sążni, rozpękła się na troje.Odłamki przeleciały nad cieśniną morską, odbiły się od wód i uderzyły o otaczające góry, spieniwszy wody kanału, jak był długi i szeroki.Tak, panowie — jeśli mnie pamięć nie myli — brzmi opowieść pana barona Totta o największej armacie świata.Gdyśmy z baronem Münchhausenem te okolice zwiedzali, opowiedziano nam o strzale armatnim barona Totta, stawiając nam za przykład męstwo tego pana.Mój łaskawca nie mógł znieść, by go w czymkolwiek ubiegł Francuz, pochwycił więc armatę na ramiona, ułożył ją równo, dał susa w morze i przepłynął z nią aż do przeciwległego brzegu.Niestety — próbował stamtąd cisnąć ją na dawne miejsce z powrotem.Niestety — powiadam — gdyż armata wyśliznęła mu się za wcześnie nieco z ręki, którą był wyciągnął do rzutu.Stało się więc.Armata runęła w wodę pośrodku kanału, gdzie do tej pory spoczywa i spoczywać będzie zapewne aż do sądnego dnia.Przez ten czyn właśnie naraził się pan baronnajbardziej Wielkiemu Sułtanowi.Cała historia ze skarbem, której zawdzięczał utratę sułtańskiej łaski, z dawna już była poszła w zapomnienie.Miał bowiem skąd brać złoto Wielki Sułtan i wkrótce zapełnił znów swój skarbiec.Pan baron znajdował się podówczas po raz pierwszy w Turcji na osobiste pisemne zaproszenie sułtana i mógłby tam być jeszcze i do dziś, gdyby nie strata tej sławnej armaty.Strata ta bowiem tak rozwścieczyła okrutnego Turka, że natychmiast wydał nieodwołalny rozkaz, by panu baronowi ściąć głowę.Jednak pewna sułtanka, której pan baron był ulubieńcem, nie tylko natychmiast przesłała mu wieść o tych krwiożerczych knowaniach, ale i ukryła go we własnym pałacu, gdy oficer mający przeprowadzić egzekucję wraz ze swymi siepaczami barona poszukiwał.Następnej nocy udało nam się dostać na okręt, który odpłynął do Wenecji, i rozwinąwszy pełne żagle uszliśmy szczęśliwie z Turcji.Baron o tym wszystkim niechętnie opowiada, bo mu się wtedy i jego zamiar nie udał, i o mały włos życia nie stracił.Że mu wszelako cały ten przypadek żadnej ujmy nie przynosi, opowiadam go czasem za jego plecami.Teraz więc poznaliście barona Munch-hausena, panowie, i mam nadzieję, że ani trochę wątpić nie będziecie w jego prawdomównośćPodróż do GibraltaruJak to sobie łatwo wyobrazić można, przy każdej sposobności proszono barona, aby, jak obiecał, ciągnął dalej swe zarówno pouczające, jak ucieszne opowieści.Przez czas dłuższy jednak wszystkie prośby były daremne.Baron miał bowiem jeden chwalebny zwyczaj, by nic nie czynić, na co nie miał ochoty, a drugi, jeszcze chwalebniejszy, by nigdy z żadnej przyczyny od tej zasady nie odstępować [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|