Assollant Alfred Niezwykłe choć prawdziwe przygody kapitan (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Oto dziesięć tysięcy funtów szterlingówrzucone w błoto, nie mówiąc o tym, co może nas spotkać ze strony Holkara".A głośno dodał: Wszyscy wychodzić! Na koń!Cały oddział w pośpiechu spełnił rozkaz. A teraz zawołał Robarts szable w garść i do szarży!I ruszył na spotkanie Holkara wyciągniętym kłusem.62XIV.W JAKI SPOS�B OBLEGAJCYMO%7łE STA SI OBL%7łONYMJakkolwiek liczebnie oba wojska znacznie się różniły między sobą, ich szansę bojowe byłyraczej wyrównane.Złożona wyłącznie z Europejczyków kawaleria angielska w walce wręczwyraznie górowała nad konnicą Holkara.Nadto układ terenu nie pozwalał Holkarowioskrzydlić Anglików i wyciągnąć korzyści z przewagi liczebnej.Pagoda zbudowana była na wzniesieniu pośród gęstej puszczy, sięgającej hen ponad głowyludzi przeciętnego wzrostu.Niepodobieństwem było, ażeby przez tę dżunglę przedarli siękawalerzyści.Na wzgórze wiodły poprzez lasy trzy wąskie ścieżki, łatwe do obrony.Jezdzcy Holkarowi,zagłębiwszy się w te przejścia, stanęli wobec Anglików twarzą w twarz, a wynik bitwy zawisłbardziej od dzielności niż od liczby walczących.Holkar trząsł się z gniewu na widok przeszkód, które stawiał przed nim układ terenu inatura.Na dobitkę pierwsze starcie obu kawalerii nie mogło napełnić go zbyt wielką otuchą.Wprawdzie Hindusi całkiem dobrze wytrzymali pierwszą salwę, skoro jednak ujrzeli, jakAnglicy z Johnem Robartsem na czele kłusują ku nim trzymając obnażone szable w dłoniach,gotowi pociąć ich na ćwierci, nic nie zdołało powstrzymać ucieczki nieboraków.Zawrócili, z miejsca, kierując się ku drodze do Bhagawapuru, lecz Holkar na powrót ichzebrał i wskazując na małą liczbę przeciwników, dodał im ufności i odwagi.John Robarts, poniesiony zapałem, pewien, że zdoła rozgromić wroga, zapragnął umocnićswą przewagę.Kiedy wszakże dotarł do gościńca i wydostał się na rozległą równinę, gdzieHolkar bez trudu mógłby go oskrzydlić, zmienił zamiar i truchcikiem zawrócił.Holkar nieśpiesznie ruszył za nim.Do księcia podjechał Sugriwa. Co za cisza? zatrwożył się Holkar. Czyżby Korkoran zginął, czy też wraz z mą córkązostał wzięty do niewoli. Zaraz się upewnię, Wasza Dostojność rzekł Sugriwa. Bez wątpienia córka WaszejDostojności żyje; włos z głowy nie spadnie jej u Anglików, bo za bardzo dla nich cenna jejosoba.Co się zaś tyczy kapitana, to widziałem go w walce i wiem, że kula, od której mazginąć, nie została jeszcze odlana.Kończył właśnie mówić, gdy Anglicy wznieśli wielką wrzawę.To Korkoran, a przed nimLuiza i piękna Sita uciekali z pagody.Bretończyk stanowił tylną straż.W chwili gdy kapitan spostrzegł, iż Anglicy opuszczają pagodę, wiedział już, że Holkarnadciąga, nie dowierzał jednak odwadze nieszczęsnych Hindusów, dlatego nie spodziewał się,że zostanie oswobodzony przemocą.Zanim wszak przedsięwziął cokolwiek, postanowiłporadzić się Sity. Sito powiedział ojciec twój jest o pięćset kroków.Czy pragniesz, pani, połączyć się znim za wszelką cenę?Za całą odpowiedz Sita wstała gotowa iść za nim. Baczność, Sito rzekł Korkoran. Walka się zaczęła, a kule nie lubią przebierać.Taścieżka na lewo jest prawie nie strzeżona.Wyprawię Luizę przodem i ręczę ci, pani, że tychtam kilku zwiadowców usunie się z drogi na jej widok.Pani udasz się za nią, ja za wami.63Istotnie, w chwili gdy cała uwaga Anglików była zwrócona ku wojsku Holkara, wszyscytroje przebyli szczęśliwie otwartą przestrzeń, która dzieliła ich od dżungli, zapuścili się wzarośla i kierując się według odgłosu strzelaniny, cali i zdrowi dotarli do Holkara i jegojezdzców.Ujrzawszy córkę wolną Holkar w porywie radości uścisnął ją, po czym zwracając się doKorkorana rzekł: Jakże zdołam ci się odwdzięczyć, kapitanie? Skoro tylko Wasza Wysokość będzie rozporządzał wolną chwilą odparł Bretończyk zwrócę się z prośbą, ażebyś zechciał, książę, dopomóc mi w odszukaniu słynnego rękopisupraw Manu, którego Akademia Nauk w Lyonie z całą stanowczością się domaga.Dziś jednaktrzeba zatroszczyć się o co innego.Winniśmy podać tyły i wracać do Bhagawapuru.W chwiliobecnej armia angielska pod dowództwem pułkownika Barclaya jest już zapewne w drodze iniezadługo jakiś bardziej żwawy oficer może nam odciąć odwrót.Niech więc WaszaWysokość rusza co prędzej ! Pan zaś.? spytał Holkar. Och, ze mną sprawa ma się inaczej.Gdyby tylko Wasza Wysokość zechciał pozostawićmi jeden z dwóch waszych pułków, zamknąłbym Johna Robartsa w pagodzie, po czymwykurzył go jak lisa z nory.Nie tak dawno ów dżentelmen pragnął mnie rozstrzelać; toteżchciałbym w zamian udzielić mu małej lekcji życia.Pomysł przypadł Holkarowi do smaku, więc tak odezwał się do Korkorana: Tobie, kapitanie, należy się towarzyszyć mojej córce, ja zaś winienem pozbawić życiaJohna Robartsa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum