|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podobno ktoś krzyknął z balkonu: „Nie tędy, Turku, przez stary port".Santiago Nasar zaczął rozglądać się za głosem.Yamil Shaium krzyknął, by schował się w jego sklepie, sam zaś wszedł, by odnaleźć swą myśliwską strzelbę, ale nie pamiętał, gdzie schował naboje.Ze wszystkich stron zaczęto krzyczeć do Santiago Nasara, ten zaś kręcił się w kółko, odchodził raz w lewo, raz w prawo, oszołomiony tyloma głosami na raz.Było jasne, że pragnie dostać się do domu przez drzwi kuchenne, ale widać przypomniał sobie nagle, że główne drzwi są otwarte.- Idzie - powiedział Pedro Vicario.Obaj zauważyli go w tym samym momencie.Pablo Vicario zdjął marynarkę, złożył na stołku i odwinął nóż z gazety w kształcie jatagana.Zanim opuścili sklep, obaj, nie umawiając się, przeżegnali się.Clotilde Armenta złapała wówczas Pedra Vicario za koszulę i krzyknęła do Santiago Nasara, żeby uciekał, bo chcą go zabić.Był to krzyk tak rozpaczliwy, że przytłumił wszystkie pozostałe.„Najpierw przestraszył się - powiedziała mi Clotilde Armenta - bo nie wiedział, kto do niego krzyczy ani skąd".Ale kiedy ją zauważył, dostrzegł również Pedra Vicario, który jednym pchnięciem rzucił ją na ziemię i dogonił brata.Santiago Nasar, znajdując się co najmniej pięćdziesiąt metrów od domu, zaczął biec w stronę głównych drzwi.Pięć minut wcześniej Victoria Guzman opowiedziała w kuchni Placidzie Linero to, co wiedzieli już wszyscy.Placida Linero była kobietą o twardych nerwach, nie dała więc po sobie poznać zdenerwowania.Zapytała Victorię Guzman, czy powiedziała o tym jej synowi, ta zaś świadomie kłamiąc odparła, że kiedy Santiago Nasar zszedł wypić kawę, ona jeszcze o niczym nie wiedziała.Zmywając wciąż podłogę w salonie Divina Flor ujrzała w tym momencie, jak Santiago Nasar wrócił drzwiami od placu i okrętowymi schodami wszedł na górę.„To było bardzo wyraźne przywidzenie – opowiedziała mi Divina Flor.- Miał na sobie białe ubranie, a w ręku coś trzymał, nie mogłam tego dobrze zobaczyć, ale wydawało mi się, że to bukiet róż".Kiedy więc Placida Linero zapytała o niego, Divina Flor uspokoiła ją.- Przed minutą wszedł do pokoju - powiedziała jej.Placida Linero ujrzała wówczas kartkę na podłodze, ale nie przyszło jej na myśl, aby ją podnieść, a o jej treści dowiedziała się dopiero wtedy, gdy ktoś pokazał jej ten list w zamieszaniu tragedii.Przez drzwi zobaczyła braci Vicario biegnących w stronę domu z obnażonymi nożami.Z miejsca, w którym się znajdowała, mogła ich zobaczyć, ale nie mogła widzieć syna, biegnącego ku drzwiom z drugiej strony.„Pomyślałam, że chcą dostać się do domu, żeby zabić go w środku" - powiedziała mi.Podbiegła wówczas do drzwi i zatrzasnęła je jednym ruchem.Ryglowała je, kiedy usłyszała krzyki Santiago Nasara i usłyszała przerażające walenie o drzwi, ale pomyślała, że on jest na górze i obrzuca obelgami braci Vicario z balkonu swojej sypialni.Poszła na górę, by mu dopomóc.Santiago Nasarowi zabrakło zaledwie kilku sekund, by schronić się w domu, gdy drzwi zatrzasnęły się.Zdołał jeszcze uderzyć w nie parę razy pięściami i natychmiast odwrócił się, by z gołymi rękami stawić czoło swym wrogom.„Przestraszyłem się, kiedy go zobaczyłem na wprost siebie - powiedział mi Pablo Vicario - bo wydał mi się jakby dwa razy większy, niż był w rzeczywistości".Santiago Nasar uniósł rękę, by odparować pierwszy cios Pedra Vicario, który zaatakował go z prawej strony prostym nożem.- Skurwysyny - wrzasnął.Nóż przebił mu prawą dłoń, a następnie zanurzył się cały w boku.Wszyscy usłyszeli, jak zaskowyczał z bólu.- Mamo!Pedro Vicario cofnął dłoń bezwzględnym ruchem rzeźnika i zadał drugi cios, niemal w to samo miejsce.„Najdziwniejsze było to, że nóż wychodził czysty - zeznał Pedro Vicario sędziemu śledczemu.- Zadałem mu co najmniej trzy ciosy i nie było ani jednej kropli krwi".Santiago Nasar po trzecim pchnięciu skręcił się z rękoma skrzyżowanymi na brzuchu, wydał z siebie jęk cielaka i usiłował odwrócić się plecami.Pablo Vicario stojący z zakrzywionym nożem w jego lewej strony zadał mu wówczas jedyne pchnięcie od tyłu i strumień krwi pod wysokim ciśnieniem zbryzgał mu koszulę.„Miała ten sam zapach co on" - powiedział mi.Trzykrotnie już ugodzony śmiertelnie, Santiago Nasar ponownie odwrócił się do nich twarzą i oparł plecami o drzwi domu swojej matki, nie stawiając najmniejszego oporu, jakby chciał dopomóc im, by wreszcie zabili go z obu stron po równo.„Już nie krzyczał - zeznał Pedro Vicario sędziemu śledczemu.- Na odwrót, wydawało się, że się śmieje".Wówczas obaj, nie przestając przybijać go do drzwi, zaczęli na przemian zadawać łatwe ciosy unosząc się na powierzchni oślepiającej zatoki spokojnych wód, którą napotkali po drugiej stronie strachu.Nie słyszeli krzyków całego miasteczka przerażonego własną zbrodnią.„Czułem się jak ktoś galopujący na koniu" - zeznał Pablo Vicario.Obaj jednak nagle wrócili do rzeczywistości, poczuli się bowiem całkowicie wyczerpani, a mimo to wydawało im się, że Santiago Nasar nigdy nie padnie.„Cholera, kuzynie - powiedział mi Pablo Vicario - nawet sobie nie wyobrażasz, jakie to trudne zabić człowieka!" Usiłując skończyć raz na zawsze, Pedro Vicario zaczął szukać serca, ale umiejscowił je nieomal pod pachą, tam gdzie mają je świnie.W rzeczywistości zaś Santiago Nasar nie padał, gdyż oni sami podtrzymywali go przybijając nożami do drzwi.Zrozpaczony Pablo Vicario ciął go w poprzek brzucha i wszystkie wnętrzności wypłynęły.Pedro Vicario miał zamiar zrobić to samo, ale przerażenie wykręciło mu dłoń i zadał chybiony cios w udo.Santiago Nasar stał jeszcze oparty o drzwi, póki nie dostrzegł w słońcu własnych trzewi, czystych i niebieskich, i po chwili padł na kolana.Placida Linero, bezskutecznie wołając go po pokojach i słysząc nie wiadomo skąd dochodzące wrzaski, które nie były jego krzykami, wyjrzała przez okno wychodzące na plac i zobaczyła bliźniaków Vicario biegnących w stronę kościoła.Tuż na nimi biegł Yamil Shaium ze swoją strzelbą na jaguary i inni Arabowie bez broni, Placida Linero pomyślała więc, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane.Wyszła na balkon od sypialni i zobaczyła Santiago Nasara przy drzwiach, leżącego twarzą w pyle, usiłującego powstać z kałuży własnej krwi.Podniósł się przechylony na bok i zaczął iść lunatycznym krokiem, podtrzymując rękami wypływające wnętrzności.Przeszedł ponad sto metrów całkowicie okrążając dom, by wejść kuchennymi drzwiami.Był na tyle jeszcze przytomny, by nie iść ulicą, która była najdłuższą drogą, tylko wszedł przez przyległy dom.Poncho Lanao, jego żona i pięcioro dzieci w ogóle nie zorientowali się, co stało się przed chwilą dwadzieścia kroków od ich drzwi.„Usłyszeliśmy wrzaski - powiedziała mi żona - ale pomyśleliśmy, że to biskupia feta".Zaczęli jeść śniadanie, kiedy zobaczyli wchodzącego Santiago Nasara spływającego krwią i niosącego w dłoniach kiść swych wnętrzności.Poncho Lanao powiedział mi: „Nigdy nie zapomnę tego straszliwego smrodu gówna" [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|