|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skąd w ogóle przyszło mido głowy, że jest spokojna i łagodna? No tak, zgoda, to również jej cechy.Ale wyłącznie dlatego, że była od nas o rok młodsza i mówiła cichymgłosem, przypięłam jej łatkę Beth z Małych kobietek.Nie wyobrażamsobie, żeby Beth mogła zasugerować podłożenie bomby jako rozwiązanieproblemu albo trenować po szkole boks. Szkarłatny Pryszcz powiedziałam po raz piąty, kręcąc głowąi patrząc na Bronte, choć teraz robiłam to przede wszystkim po to, żebyrozdrażnić Jess i Homera. Tak, ostatnio kilka mi wyskoczyło odparła, pokazując wypryskina lewym policzku. Bardzo śmieszne.Przyszli Lee i Gavin, a ja wstałam, sięgnęłam po deskę do krojeniai zaczęłam szykować kolację.Gdyby życie było sprawiedliwe, mielibyśmyz Gavinem trzy miesiące na dojście do siebie po tym, przez co przeszliśmy.Ale życie nigdy nie było sprawiedliwe, nie jest sprawiedliwei nigdy takie nie będzie.To pierwsze prawo Ellie.Dziewięćdziesiąt procentwściekłości na świecie bierze się stąd, że większość ludzi tego nierozumie.Nie mam pojęcia, skąd im przyszło do głowy, że życie powinnobyć sprawiedliwe, ale to przekonanie na pewno nikomu nie wychodzi nadobre.Kiedy już wiesz, że sprawiedliwość nie jest wymagana, nie jestobowiązkowa, a na dodatek często nie ma nic wspólnegoz rzeczywistością, możesz spokojnie żyć dalej.Gdyby życie było sprawiedliwe, nie doszłoby do inwazji na naszkraj, Lee, Gavin i ja nadal mielibyśmy rodziców, Robyn, Corrie i Chrisbyliby wśród żywych, a Wirrawee pokonałoby Risdon w ostatnim wielkimfinale ligi netballu Wirrawee-Holloway, zamiast dać się okantować przezsędziego, którego pies przewodnik sam potrzebuje psa przewodnika.No więc czekały mnie obowiązki domowe, a nie wakacje w jakimśtropikalnym kurorcie, gdzie mogłabym wracać do zdrowia po jednychz najpaskudniejszych dni mojego życia.Na szczęście przez te wszystkie lata dość dobrze wyszkoliłamchłopaków, którzy teraz wykonywali różne pożyteczne czynności, takiejak siekanie cebuli, obieranie ziemniaków i łuskanie groszku, a Gavinnakrywał do stołu.Nadal był blady, chudy, a pod jego oczami widniałycienie, których nigdy wcześniej nie widziałam i miałam nadzieję, żenigdy więcej nie zobaczę.Najbardziej martwiłam się o to, że pewnegodnia te cienie zostaną tam na zawsze.Mieszając sos, myślałam o czymś, co w tamtej chwili liczyło się dlamnie i dla Gavina najbardziej.O przyszłości.Leżąc na schodach pod ciałem zabitego żołnierza, podjęłam pewnądecyzję, ale nie wiedziałam, jak ją zakomunikować pozostałym zwłaszcza Gavinowi ani jak się zabrać do jej wykonania.Tymczasemczłonkowie Wyzwolenia ochraniali farmę dwadzieścia cztery godziny nadobę, a tacy ludzie jak Toddy informowali takich ludzi jak Bronteo sytuacji w Havelock.Jak na razie sytuacja wyglądała dobrze, a wieśćgłosiła, że straty zadane pewnej szajce oprychów, którzy porwali Gavinai trzymali mnie pod kluczem, okazały się w zasadzie nie do odrobienia.Niewielu przeżyło nalot na dom, a ci, którym się udało, uciekliw popłochu.Wolałam jednak nie pytać towarzystwa ubezpieczeniowego,jak ocenia bezpieczeństwo na farmie w dłuższej perspektywie.Równiedobrze mogłabym pytać o ocenę bezpieczeństwa kurczaka na farmiekrokodyli.Na razie musieliśmy żyć dalej.Gdy tylko byłam w stanie wywlec swoje zmęczone ciało z domu, zrobiłam obchód gospodarstwa.Terazkażda jego część miała dla mnie szczególne znaczenie.Jasne, zawszeceniłam farmę.Nigdy jej nie lekceważyłam.Ale nagle poczułam się tak,jakbym patrzyła na nią po raz pierwszy.Na wisterię odradzającą się potym, jak olbrzymia gałąz przygwozdziła ją do ziemi.Na zaschnięte kroplefarby na betonie przed warsztatem, gdzie trochę niezdarnie pomagałamtacie w malowaniu.Na dwie róże, które mama wyhodowała z sadzonekniedaleko szopy do strzyżenia owiec, gdzie krzewy wreszcie nabrałyzdrowego wyglądu po latach przebywania na oddziale intensywnej terapii,choć większość z nas nie dawała im szans.Kiedyś, kiedy byłam pewna, żeróże padną, zażartowałam, mówiąc mamie, że powinnyśmy zanieśćkwiatom kwiaty [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|