|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nalałam trochę tej lepkiej ryżowej wody do termosu i dodałam krwi kurczaka.Kazałam dziewczynkom zebrać kurze jaja, jakie zostały w zagrodzie, nawet te zgniłe, i włożyć je do worków.Byłyśmy gotowe do zejścia ze wzgórza na stację kolejową.Gdy przeszłyśmy ze sto kroków drogą, zobaczyłyśmy pierwszego żołnierza.Zwolniłam kroku i wypiłam łyk z termosu.Żołnierz pozostał na miejscu i zatrzymał nas, kiedy doszłyśmy do niego.- Dokąd idziecie? - zapytał.Spojrzałyśmy wszystkie na jego twarz i ujrzałyśmy na niej wyraz niesmaku.Dziewczynki zaczęły się drapać po głowach.Zanim odpowiedziałam, kaszlnęłam w chustkę i złożyłam ją, żeby zobaczył krwawy śluz.- Idziemy na targ sprzedać jajka - powiedziałam.Uniosłyśmy worki.- Przyjmie pan trochę w prezencie?Machnął ręką.Odeszłyśmy kawałek i wzięłam do ust kolejną porcję ryżowej wody z krwią.Zatrzymywano nas jeszcze dwa razy i dwa razy kaszlałam czymś, co wyglądało jak wydzielina chorej na gruźlicę.Dziewczynki przyglądały się zaropiały - mi oczyma.Kiedy przyjechałyśmy do Pekinu, przez okno pociągu zobaczyłam GaoLing, która po nas wyszła.Zmrużyła oczy, żeby się upewnić, czy to na pewno ja wysiadam z pociągu - Podeszła wolno z przerażeniem w oczach.- Co ci się stało? - spytała.Jeszcze raz splunęłam krwią w chustkę.- Aj-ja! - krzyknęła, odskakując.Pokazałam jej termos z odstraszającym pościg “japońskim sokiem".Potem zaczęłam się śmiać i nie potrafiłam przestać.Oszalałam z radości i ulgi.- Cały czas umierałam z niepokoju, a ty sobie żarty stroisz - narzekała GaoLing.Umieściliśmy dziewczynki w domach byłych uczennic.W ciągu następnych lat niektóre wyszły za mąż, inne zmarły, jeszcze inne przyjeżdżały odwiedzić nas jako przybranych rodziców.GaoLing i ja zamieszkałyśmy w pokojach z tyłu starego sklepu z tuszem w Dzielnicy Glazurowania Naczyń.Zabrałyśmy ze sobą Nauczyciela Pana i Siostrę Yu.Co do męża GaoLing, wszyscy mieliśmy nadzieję, że nie żyje.Oczywiście, złościłam się nad wyraz, że właścicielem sklepu jest rodzina Changów.Od śmierci Drogiej Cioci nie myślałam zbyt często o trumniarzu.Teraz rozkazywał nam sprzedawać więcej tuszu, sprzedawać szybciej.Człowiek, który zabił mojego dziadka i ojca, który przysporzył Drogiej Cioci tylu cierpień, że zrujnowała własne życie.Doszłam jednak do wniosku, że jeśli szuka się odwetu, należy być blisko osoby, którą chce się zniszczyć.Postanowiłam zamieszkać w sklepie, bo tak było praktyczniej.Tymczasem mogłam obmyślać plany zemsty.Na szczęście ojciec Changa nie niepokoił nas za bardzo w sprawach interesu.Tusz sprzedawał się dobrze, o wiele lepiej niż przed naszym przybyciem.Dlatego że ruszyłyśmy głową.Była wojna.Kto miał tyle spokoju i czasu, by trzeć tusz, medytując nad tym, co ma napisać? Zauważyłyśmy też, że rodzina Changów obniżyła jakość składników, więc pałeczki i kostki łatwo się kruszyły.To Nauczyciel Pan podsunął pomysł, żeby robić tusz błyskawiczny.Starłyśmy tani tusz, zmieszałyśmy z wodą i nalałyśmy do małych słoiczków, które kupiłyśmy za grosze od podupadającej apteki.Nauczyciel Pan okazał się bardzo dobrym sprzedawcą.Miał maniery i charakter pisma starego uczonego, co pomagało przekonać klientów o doskonałej jakości naszego błyskawicznego tuszu, choć w rzeczywistości wcale nie był tak wyśmienity.Jednak aby zademonstrować jego walory, Nauczyciel Pan musiał bardzo uważać, żeby nie pisać niczego, co mogło zostać zinterpretowane jako antyjapońskie lub profeudalne, chrześcijańskie lub komunistyczne.Nie było to proste zadanie.Kiedyś postanowił pisać o jedzeniu.Na pozór nie kryło się w tym żadne niebezpieczeństwo.Napisał więc “Rzepy smakują najlepiej z marynaty", GaoLing jednak niepokoiła się, czy nie zostanie to odczytane albo jako obelga dla Japończyków, albo przymilanie się Japończykom, ponieważ rzepa jest podobna do rzodkwi, japońskiego przysmaku.Nauczyciel Pan napisał więc: “Ojciec, Matka, Brat, Siostra".Siostra Yu powiedziała, że wygląda to jak lista osób, które zginęły, i dlatego może oznaczać protest przeciw okupacji.- To może być także przejaw sentymentu wobec konfucjańskich zasad rodzinnych - dodała GaoLing.- Chęć powrotu do czasów cesarskich.Wszędzie czaiło się niebezpieczeństwo, w słońcu, gwiazdach, kierunkach wiatru, bo każdego z nas niepokoiły różne skojarzenia.Każda liczba, kolor i zwierzę miały złe znaczenie.Każde słowo mogło brzmieć podobnie do innego.W końcu wpadłam na najlepszy pomysł, który został zaakceptowany.Napis brzmiał: “Proszę wypróbować nasz tusz błyskawiczny.Tani i łatwy w użyciu".Podejrzewaliśmy, że wielu studentów uniwersytetu, kupujących nasz tusz, to komunistyczni rewolucjoniści, malujący plakaty propagandowe, które rozlepiano na murach w środku nocy.Plakaty głosiły: “Walczmy razem".Rachunki prowadziła Siostra Yu i nie była zbyt surowa, gdy biedniejsi studenci mieli za mało pieniędzy, żeby zapłacić za tusz.- Zapłać, ile masz - mówiła.- Student musi mieć zawsze dość tuszu do nauki.Siostra Yu dbała także, abyśmy mieli pieniądze dla siebie i aby ojciec Changa nie zauważył, że brakuje jakiejś sumy.Kiedy w 1945 roku skończyła się wojna, nie musieliśmy się już przejmować ukrytymi znaczeniami słów, które mogły nam przysporzyć kłopotów z Japończykami.Na ulicach przez cały dzień wybuchały petardy i panował nastrój nerwowej radości.Z dnia na dzień w mieście zaczęli się tłoczyć sprzedawcy najwymyślniejszych smakołyków i wróżbici, głoszący tylko najlepsze wiadomości.GaoLing uznała, że to dobry dzień, by zapytać o swój los.Razem z Siostrą Yu postanowiłyśmy jej towarzyszyć.Wróżbita, którego wybrała GaoLing, umiał pisać trzy różne słowa równocześnie trzema pędzelkami, które trzymał jedną ręką.Jeden pędzelek spoczywał między czubkiem jego kciuka a palcem [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|