Sienkiewicz H. ogniem i mieczem tom 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Słyszysz wasza mość rzekł książę zwracając się do wojewody prowadzże układy ztakim nieprzyjacielem, któren swoich nawet nie szczędzi!Wojewoda sapnął i rzekł: O dusze pieskie! kiedy tak, niechże diabli porwą wszystko! Pójdę jeszcze z waszą ksią-żęcą mością! A toś mi brat! rzekł książę. Niech żyje wojewoda kijowski! zakrzyknął stary Zaćwilichowski. Niech żyje zgoda!A książę zwrócił się znów do Wierszułła: Gdzie ruszą z Połonnego? nie wiadomo? Podobno pod Konstantynów. O na Boga! to pułki Osińskiego i Koryckiego są zgubione, bo z piechotą ujść nie zdążą.Trzeba urazy zapomnieć i w pomoc im ruszyć.Na koń! na koń!Twarz książęca zajaśniała radością, a rumieniec oblał na nowo wychudłe policzki, bo drogasławy znów stanęła przed nim otworem.224ROZDZIAA XXXWojska minęły Konstantynów i zatrzymały się w Rosołowcach.Wyliczył bowiem książę,iż gdy Korycki i Osiński powezmą wiadomość o wzięciu Połonnego, muszą na Rosołowce sięcofać, a jeśli nieprzyjaciel zechce ich gonić, to niespodzianie między całą siłę książęcą jakobyw pułapkę wpadnie i tym pewniej klęskę poniesie.Jakoż przewidywania te spełniły się wwiększej części.Wojska zajęły pozycje i stały cicho w gotowości do bitwy.Większe i mniej-sze podjazdy rozeszły się na wszystkie strony z obozu.Książę zaś z kilku pułkami stanął wewsi i czekał.Aż wieczorem Tatarzy Wierszułła dali znać, iż od strony Konstantynowa zbliżasię jakaś piechota.Usłyszawszy to książę wyszedł przede drzwi swej kwatery w otoczeniuoficerów, a nimi kilkadziesiąt znaczniejszego towarzystwa, by patrzyć na owo wejście.Tym-czasem pułki, oznajmiwszy się odgłosem trąb, zatrzymały się przede wsią, a dwaj pułkownicybiegli co prędzej, zadyszani, przed księcia, aby mu służby swoje ofiarować.Byli to Osiński iKorycki.Ujrzawszy Wiśniowieckiego, a przy nim wspaniałą świtę rycerstwa, zmieszali siębardzo, niepewni przyjęcia, i skłoniwszy się nisko czekali w milczeniu, co powie. Fortuna kołem się toczy i pysznych poniża rzekł książę. Nie chcieliście waszmościo-wie przyjść na zaprosiny nasze, teraz zaś sami przychodzicie. Wasza książęca mość! rzekł śmiało Osiński. Duszą całą chcieliśmy pod waszą ksią-żęcą mością służyć, ale zakaz był wyrazny.Kto go wydał, niech zań odpowiada.My prosim oprzebaczenie, choć niewinni, bo jako wojskowi, musieliśmy słuchać i milczeć. To książę Dominik rozkaz odwołał? pytał książę. Rozkaz nie został odwołany rzekł Osiński ale już nas nie obowiązuje, gdyż jedynyratunek i ocalenie wojsk naszych w łasce waszej książęcej mości, pod którego komendą odtądżyć, służyć i umierać chcemy.Słowa te, pełne siły męskiej, i postać Osińskiego jak najlepsze wywarły na księciu i towa-rzyszach wrażenie.Był to bowiem słynny żołnierz i choć młody jeszcze, bo nie więcej czter-dziestu lat liczył, pełen już wojennej praktyki, której w armiach cudzoziemskich nabył.Każdeżołnierskie oko spoczywało też na nim chętnie, Wysoki, prosty jak trzcina, z podczesanym dogóry żółtym wąsem i szwedzką brodą, strojem i postawą przypominał zupełnie pułkownikówz trzydziestoletniej wojny.Korycki, z pochodzenia Tatar, w niczym do niego nie był podobny.Małego wzrostu i krępy, spojrzenie miał posępne i dziwnie wyglądał w cudzoziemskim ubio-rze nie licującym z jego wschodnimi rysami.Dowodził pułkiem niemieckiej wybranej pie-225choty i słynął zarówno z męstwa, jak z mrukliwości i żelaznej dyscypliny, w której żołnierzyswych utrzymywał. Czekamy rozkazów waszej książęcej mości rzekł Osiński. Dziękuję za rezolucję waszmościów, a usługi przyjmuję.Wiem, iż żołnierz słuchać musi,i jeślim po waściów posyłał, to dlatego, żem o zakazie nie wiedział.Niejedną odtąd złą i do-brą chwilę z sobą przeżyjemy, ale spodziewam się także, iż waszmościowie radzi będziecie znowej służby. Byleś wasza książęca mość był z nas rad i z naszych pułków. Dobrze! rzekł książę. Daleko nieprzyjaciel za wami? Podjazdy blisko, ale główna siła dopiero na rano by tu zdążyć mogła. Dobrze.Tedy mamy czas.Każcież waszmościowie przejść waszym pułkom przez maj-dan, niech je zobaczę, abym poznał, jakiego to przywiedliście mi żołnierza, i czy siła będzie znim można dokazać.Pułkownicy wrócili do pułków i w kilka pacierzy weszli na ich czele do obozu.Towarzy-stwo spod górnych chorągwi książęcych sypnęło się jak mrowie, aby widzieć nowych towa-rzyszów.Szła więc naprzód dragonia królewska pod kapitanem Gizą, w ciężkich hełmachszwedzkich z wysokimi grzebieniami.Konie pod nimi podolskie, ale dobrane i dobrze wypa-sione, żołnierz świeży, wypoczęty, w jaskrawej i błyszczącej odzieży, wspaniale na pozórodbijał od wymizerowanych regimentów książęcych odzianych w podartą i wypłowiałą oddeszczów i słońca barwę.Za nimi szedł z pułkiem Osiński, w końcu Korycki.Szmer po-chwalny rozległ się między książęcym rycerstwem na widok głębokich szeregów niemieckich.Kolety na nich jednostajne, czerwone, na ramionach połyskujące muszkiety.Szli po trzydzie-stu w rzędzie, krokiem jednostajnym, jakby szedł jeden człowiek, silnym i grzmiącym.Awszystko chłopy rosłe, pleczyste żołnierz stary, który w niejednym kraju i niejednym ogniubywał, po większej części weterani z trzydziestoletniej wojny, sprawni, karni i doświadczeni.Gdy nadeszli przed księcia, Osiński krzyknął: Halt! i pułk zatrzymał się jak w ziemięwkopany; oficerowie podnieśli trzciny do góry, a chorąży wzniósł chorągiew i chwiejąc nią,po trzykroć zniżył ją przed księciem. Vorw�rts! zawołał Osiński. Vorw�rts! powtó-rzyli oficerowie i pułk ruszył znów naprzód.Tak samo, a niemal jeszcze sprawniej zaprezen-tował swoich Korycki, na który widok uradowały się wszystkie serca żołnierskie, a Jeremi,znawca nad znawcami, aż się w boki wsparł z zadowolenia i patrzył, i uśmiechał się, bo wła-śnie piechoty mu brakło, a pewien był, że lepszej trudno by mu było w całym świecie znalezć.Czuł się też na siłach wzmożony i spodziewał się wielkich dzieł wojennych dokonać.Towa-rzystwo zaś rozmawiało o różnych rzeczach wojskowych i rozmaitych żołnierzach, których poświecie widzieć można [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum