Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nierzadko Jacintana chwilę opuszczała Pen�lope i pod pretekstem odebrania Jorge zeszkoły San Gabriel odwiedzała Juliana i przekazywała mu listy odPen�lope.W ten sposób poznała Fernanda, jedynego przyjaciela, jakipo wielu latach miał jej zostać, gdy będzie czekać na śmierć w piekleSanta Lucia, tak jak przepowiedział anioł Zachariasz.Czasamirozmyślnie zabierała ze sobą Pen�lope i ułatwiała młodym krótkiespotkanie, widząc narastającą między nimi miłość, której sama nigdynie zaznała, której jej odmówiono.Wtedy też zwróciła uwagę naposępną i niepokojącą obecność milczącego chłopca, syna dozorcy zSan Gabriel, na którego wszyscy mówili Francisco Javier.Nierazprzyłapywała go, jak śledzi oboje młodych, jak stara się z dalekaodczytać każdy ich gest, jak oczyma pożera Pen�lope.Zachowałafotografię, którą oficjalny portrecista Aldayów, Recasens, zrobiłJulianowi i Pen�lope przy pracowni kapeluszniczej na rondzie SanAntonio.Było to niewinne zdjęcie, zrobione w południe w obecnościdon Ricarda i Sophie Carax.Jacinta zawsze je miała przy sobie.Pewnego dnia, gdy czekała na Jorge przy wyjściu ze szkoły SanGabriel, zauważyła, że zostawiła torbę przy fontannie, wróciła się więcpo nią i wówczas spostrzegła, iż młody Fumero kręci się nieopodal,spoglądając na nią nerwowo.Wieczorem zaczęła szukać zdjęcia, a nieznalazłszy go, doszła do wniosku, że na pewno on je ukradł.Kilkatygodni pózniej Francisco Javier Fumero podszedł do niej i zapytał, czy282mógłby prosić ją o przekazanie czegoś Pen�lope.Gdy Jacinta zapytała,co takiego ma przekazać, chłopak wyjął chustkę, w którą owinął coś, cowydawało się wyrzezbioną w sosnowym drewnie figurką.Jacintarozpoznała w niej Pen�lope i wstrząsnął nią dreszcz.Zanim zdążyła cośpowiedzieć, chłopak odszedł Wracając do domu przy alei Tibidabo,Jacinta wyrzuciła figurkę przez okno samochodu, jakby usuwałacuchnące ścierwo.Jeszcze długi czas po tym zdarzeniu niejednokrotnieJacinta budziła się w strugach potu i koszmarnego snu, w którym tenchłopak o dziwnym spojrzeniu rzucał się na Pen�lope z zimną iobojętną brutalnością insekta.W niektóre popołudnia, gdy oczekiwanie na wyjście Jorge ze szkołyprzedłużało się, Jacinta rozmawiała z Julianem.I on zaczynał lubić tękobietę o twardych rysach twarzy i ufać jej bardziej niż samemu sobie.Niebawem, gdy w jego życiu pojawiał się problem lub dokuczała mujakaś zgryzota, właśnie Jacinta i Miquel Moliner byli pierwszymi,którzy się o tym dowiadywali, czasem nawet pierwszymi i ostatnimi.Swego czasu Juli�n opowiedział Jacincie, że zastał swoją matkę i donRicarda Aldayę przy fontannach, jak w oczekiwaniu na wyjście uczniówprowadzili rozmowę.Don Ricardo zdawał się delektowaćtowarzystwem Sophie, Juli�n poczuł zaś ukłucie w sercu, bo świadombył otaczającej przemysłowca sławy donżuana i wiedział o jegoniezaspokojonym apetycie na wdzięki niewieście, bez względu napochodzenie czy przynależność kastową, z wyjątkiem jego świętej żony,na którą był, jak się zdaje, uodporniony. Opowiadałem właśnie twojej matce, jak bardzo podoba ci sięnowa szkoła.I pożegnawszy się z nimi, don Ricardo puścił do nich oko i odszedł,śmiejąc się.W drodze powrotnej do domu jego matka słowem się nieodezwała, najwyrazniej dotknięta komentarzami, jakie wygłaszał przyniej don Ricardo Aldaya.Nie tylko Sophie z niepokojem przyjmowała narastającą zażyłośćJuliana z Aldayami i zepchnięcie na margines dawnych przyjaciół zpodwórka, a nawet własnej rodziny.To, co u matki było smutkiem imilczeniem, w kapeluszniku objawiało się coraz większą niechęcią izłością.Początkowy entuzjazm rozbudzony perspektywą poszerzeniaklienteli o barcelońską śmietankę szybko minął.Syna już prawie niewidywał i na dodatek musiał nająć Quimeta, chłopaka z sąsiedztwa,dawnego kolegę Juliana, jako pomocnika i ucznia do sklepu.AntonioFortuny miał się za osobę, która tylko o kapeluszach potrafi mówićswobodnie.Chował swoje uczucia w ciemnicy własnej duszy, gdzie w283końcu gniły bezpowrotnie.Z każdym dniem stawał się coraz bardziejrozdrażniony i podenerwowany.Nic mu się nie podobało, począwszy odwysiłków biednego Quimeta, stającego na głowie, żeby nauczyć sięzawodu, aż po próby Sophie, starającej się załagodzić niepamięć, najaką skazał ich Juli�n. Twojemu synowi wydaje się, że jest kimś, bo ci bogacze traktujągo jak cyrkową małpkę mówił głosem ponurym i przesiąkniętymtrucizną złości.Zbliżały się już trzy lata od pierwszej wizyty don Ricarda Aldayi wpracowni Fortuny i Synowie, gdy dnia pewnego kapelusznik poprosiłQuimeta o zastąpienie go w sklepie do południa i wyszedł.Jak gdybynigdy nic zjawił się w biurze konsorcjum Aldaya na Paseo de Gracia ipoprosił o spotkanie z don Ricardem. A kogo mam zaszczyt zaanonsować? zapytał nie bez swoistejwyniosłości lokaj. Jego osobistego kapelusznika.Don Ricardo przyjął go, nieco zaskoczony, ale w dobrej wierze,myśląc, że Fortuny najprawdopodobniej chce mu przedłożyć jakiśrachunek.Drobni kupcy nie są w stanie pojąć zasad bon tonu wkwestiach pieniędzy. Czym mogę służyć, mój drogi Fortunato?Bez zbędnych wstępów Antonio Fortuny przystąpił do wyjaśnianiadon Ricardowi, że bardzo się myli co do jego syna Juliana. Mój syn, don Ricardo, nie jest taki, jak panu się wydaje.Wręczprzeciwnie, to ignorant, leń i beztalencie, któremu własna matka wbiłado głowy Bóg wie jakie mniemanie o sobie.Nigdy niczego nie osiągnie,proszę mi wierzyć.Brakuje mu ambicji, charakteru.Pan go nie zna, aon, jak widać, umie sprytnie omamić obcych, aż uwierzą, że zjadł jużwszystkie rozumy, gdy tymczasem on nic nie umie.To przeciętniak.Aleja go znam jak nikt, więc pomyślałem, że muszę pana ostrzec.Don Ricardo Aldaya wysłuchał monologu z kamienną twarzą. I to wszystko, Fortunato?Przemysłowiec nacisnął guzik w biurku i po chwili w drzwiachgabinetu pojawił się ten sam lokaj, który raczył przyjąć kapelusznika. Nasz drogi Fortunato już wychodzi, Bakells oznajmił. Proszęodprowadzić naszego gościa do wyjścia.284Oziębły ton przemysłowca nie przypadł kapelusznikowi do gustu. Proszę mi wybaczyć, don Ricardo, ale nazywam się Fortuny, nieFortunato. Niech i tak będzie.Jest pan bardzo smutnym człowiekiem,Fortuny.Będę niezmiernie wdzięczny, jeśli przestanie pan tuprzychodzić.Kapelusznik, opuściwszy budynek, stanął na ulicy i poczuł siębardziej samotny niż kiedykolwiek, przekonany, że wszyscy są przeciwniemu.Po kilku zaledwie dniach zaczął otrzymywać rezygnacje zzamówień składanych w swoim czasie przez klientów pozyskanychdzięki jego relacjom z Aldayą.Nie minął miesiąc, gdy musiał zwolnićQuimeta, bo nie było pracy dla nich obu.Zresztą chłopak nie był nicwart.Leniwy i beznadziejny jak wszyscy.To w tamtych właśnie dniach sąsiedzi i okoliczni mieszkańcy zaczęlimówić, że pan Fortuny jakby się postarzał, jakby stał się bardziejsamotny i bardziej zgorzkniały [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum