|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przy wejściu znajdował się monitor, ukazujący obraz z kamery śledzącej bioty.Kraby maszerowały w nie zmienionym szyku.- A co będzie, jak skończą? - spytał Wakefield, spoglądając na przytwierdzoną do tablicy mapę.- Ostatnim razem poszły “drogą" między polami - sektorami i znalazły jakąś dziurę - odpowiedziała Francesca z drugiego końca stołu - do której wyrzuciły śmieci.W ostatnim sektorze niczego nie znalazły, więc nie wiadomo, co zrobią.- Czy wszyscy są zdania, że te bioty to “śmieciarze"?- Na to wygląda - rzekł Brown.- Podobnego biota, tyle że samotnego, spotkał Jimmy Pak z ekipy Nortona.Oni także doszli do takiego wniosku.- Nasze rozumowanie nie jest obiektywne - wtrącił Takagishi.- Doktor Brown sam mówił, że nie uważa za prawdopodobne, aby ludzki umysł był w stanie zrozumieć, czym jest Rama.I dlatego nasza rozmowa przypomina mi hinduskie przysłowie o ślepcach, którzy napotkali słonia.Każdy z nich dotknął go w innym miejscu, każdy opisał go inaczej.i wszyscy mieli rację.- Więc nasze kraby nie są pracownikami Ramańskiego Wydziału Gospodarki Komunalnej? - spytał Tabori.- Tego nie powiedziałem - odparł Takagishi.- Chodzi mi o to, że bardzo szybko doszliście do wniosku, że ta szóstka biotów nie zajmuje się niczym innym poza zbieraniem śmieci.Nie mamy dostatecznych dowodów na poparcie takiej hipotezy.- Czasem konieczna jest ekstrapolacja - rzekł Browna nawet spekulacja oparta na dostępnych danych.Sam pan wie, że cała nauka opiera się na wysokim prawdopodobieństwie, nigdy na pewności.- Zanim na dobre ugrzęźniemy w dyskusji o metodologii nauk, chciałbym coś zaproponować - wtrącił Janos z uśmiechem.- Właściwie jest to pomysł Richarda, ale ja przerobiłem go na grę.Chodzi o światła.Od naszego pojawienia się w krainie Ramy - zaczął - trzykrotnie zmieniło się oświetlenie wnętrza statku.- Eee.- wyraził niezadowolenie Wakefield.- Daj mi skończyć - roześmiał się Janos.- Światła najpierw zapaliły się, potem zgasły, a teraz zapłonęły znowu.Proponuję, żebyśmy złożyli się po dwadzieścia marek.Każdy napisze swoją “prognozę" dotyczącą świateł, a ten, kto zrobi to najlepiej, zgarnie całą pulę.- A kto wyda werdykt? - sennym głosem spytał Reggie Wilson.W ciągu ostatniej godziny bez przerwy ziewał.- Pomimo to, że zgromadziły się tu najlepsze mózgi, wątpię, czy ktokolwiek z nas zdołał zrozumieć Ramę.Osobiście uważam, że światła zapalają się i gasną w sposób chaotyczny i nie ma w tym żadnego głębszego znaczenia.- Napiszcie, co myślicie, a potem wyślemy to generałowi O'Toole.Richard i ja zgodziliśmy się być sędziami.Gdy nasza wyprawa dobiegnie końca, porównamy to, co napisaliście, a szczęśliwy zwycięzca będzie mógł postawić komuś dobry obiad.Doktor David Brown wstał od stołu.- Skończyłeś, Tabori? - spytał lodowatym tonem.- Jeżeli tak - dodał nie czekając na odpowiedź - to może posprzątamy po jedzeniu i weźmiemy się do roboty.- Dobrze, już dobrze - mruknął Janos.- Chciałem tylko jakoś rozładować atmosferę.Brown odwrócił się na pięcie i wyszedł.- O co mu chodzi? - zapytał Richard, patrząc na Franceskę.- Myślę, że boi się tego polowania - odparła.- Od rana jest w złym humorze.Ma poczucie, że cała odpowiedzialność spoczywa na nim.- A może po prostu jest durniem? - mruknął Wilson.Idę się zdrzemnąć.Wilson wyszedł.Nicole przypomniała sobie, że miała wszystkich zbadać.Nie było to trudne.Wystarczyło na minutę zbliżyć się do każdego z kosmonautów ze skanerem, który automatycznie odczytywał wszystkie informacje.Jeżeli żaden z kanałów nie zawiadamiał o niebezpieczeństwie, wszystko było w porządku.Kosmonauci okazali się zdrowi, włącznie z Takagishun.- Znakomicie - uśmiechnęła się do niego Nicole i wyszła na zewnątrz, żeby poszukać Browna i Wilsona.Namiot Browna znajdował się na samym końcu obozowiska.Wszystkie namioty były jednakowe i przypominały wysokie, wąskie czapeczki.Nicole pomyślała, że tak właśnie wyglądają indiańskie wigwamy.David Brown siedział na ziemi i trzymał na kolanach przenośny komputer.Na ekranie wyświetlony był jeden z rozdziałów książki Takagishiego Atlas Ramy.- Doktorze Brown, czy można? - spytała Nicole.- O co chodzi? - Brown nie starał się ukryć rozdrażnienia.- Muszę sprawdzić pańskie dane biometryczne - powiedziała Nicole.- Nie badałam pana od pierwszej misji.Brown spojrzał na nią z niechęcią, ale Nicole nie dała za wygraną.Amerykanin wzruszył ramionami i wyłączył komputer.Nicole uklęknęła przy nim i włączyła skaner.- W magazynie są krzesełka - powiedziała.Brown milczał.Dlaczego jest taki niegrzeczny? - zastanawiała się.Z powodu raportu, jaki napisałam o nim i o Wilsonie? Nie.Chyba dlatego, że nie jestem uległa.- W ciągu ostatnich siedemdziesięciu dwóch godzin miał pan podwyższone ciśnienie - powiedziała Nicole beznamiętnym głosem.- Najprawdopodobniej jest to wynik długotrwałego stresu.Brown spojrzał na Nicole.Potem popatrzył na wykres.- Krzywa przedstawia ciśnienie, które przekroczyło granice tolerancji.Pojedyncze skoki są dopuszczalne, ale to, co tu widzę, może być niebezpieczne.- Miałem ostatnio dużo roboty - mruknął Brown.Nicole sprawdzała dane z innych czujników, które również wykazały wartości krytyczne.- Jaki jest najczarniejszy scenariusz? - spytał.Nicole spojrzała mu w oczy.- Zawał - powiedziała.Brown gwizdnął.- Czy można na to coś poradzić?- Po pierwsze, musi pan więcej spać.Widzę, że od śmierci Borzowa spał pan zaledwie jedenaście godzin.Dlaczego nie powiedział mi pan o swoich kłopotach ze snem?- Myślałem, że to z podniecenia.Zażyłem proszki nasenne, ale bez rezultatu.Nicole zmarszczyła brwi.- Nie przypominam sobie, żebym dawała panu jakiekolwiek lekarstwa.Brown uśmiechnął się.- Cholera, zapomniałem pani powiedzieć.Dostałem je od Franceski.- Kiedy to było? - spytała Nicole.Nacisnęła kilka klawiszy i na ekranie skanera pojawił się inny wykres.- Nie jestem pewien - powiedział Brown po chwili wahania.- Chyba.- Mam - powiedziała Nicole.- Poznaję po analizie chemicznej.To było trzeciego marca, w pierwszym dniu po śmierci Borzowa.Wtedy pan i Heilmann podzieliliście się dowództwem.Wygląda na to, że zażył pan jedną tabletkę medivilu.- I tego wszystkiego dowiedziała się pani z danych biometrycznych?- No, nie całkiem - uśmiechnęła się Nicole.- Interpretacja wyników nie jest sprawą jednoznaczną.Sam pan powiedział w czasie lunchu, że ekstrapolacja i spekulacja są czasami konieczne.Na chwilę ich spojrzenia spotkały się.Czyżby on się mnie bał - zastanawiała się potem Nicole.Brown spuścił wzrok.- Dziękuję pani - powiedział.- Dziękuję za ostrzeżenie.Postaram się więcej odpoczywać i przepraszam, że nie powiedziałem pani o środku nasennym.Nicole wyszła z namiotu [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|