Ludzie w nienawisci Krzysztof A. Zajas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ktoś o mnie pytał? Nie, a co? Szelmowsko patrzyła mu prosto w oczy i żułakanapkę z zamiarem zagryzienia jej na śmierć. Jakby co, jestem u siebie w gabinecie rzucił od niechceniai odszedł. Ona dzisiaj nie przyjdzie.Odwrócił się na pięcie. Dzwoniła rano o ósmej, żeby ci przekazać, że musiaławyjechać z Krakowa w jakiejś ważnej sprawie.Odezwie sięjutro. Ewa siorbnęła głośno łyk herbaty ze szklanki.Pełnasatysfakcja.Wzruszył ramionami i wszedł na schody.Wyjechała? Nic niewspominała o żadnej ważnej sprawie.Był przekonany, że sięumawiali na dziś na wyprawę pod miasto i nawet ranodokładnie sobie zaplanował, jak ten dzień przebiegnie.A teraz:wyjechała.Niech to szlag.Otrząsnął się.Wyluzuj, Krzycki.O co biega? Niech robi cochce, nie twoja sprawa.W końcu to ona prosiła o kontakt, niety.Bierz się do swojej roboty i nie zajmuj kobietą, którą raptemwczoraj poznałeś, a dziś już chcesz podejrzewać o zdradę.Mieszkała kiedyś w Krakowie, na pewno ma tutaj znajomych,których chce odwiedzić, i to całkiem zrozumiałe, że korzysta zokazji.Jakbyś ty miał wyjazd służbowy do.Właśnie, dokąd?Wszystko jedno.Mogła jednak powiedzieć, a nie robić z tegotajemnicę.Co cię obchodzi, dokąd pojechała? Cześć, szefie!Zatrzymał się na okrzyk Lucka. Jadę z Bąblem na wieś, ale nie na wycieczkę.To odGargulskiego. Bałyś zniżył głos i wcisnął Krzyckiemufoliowy woreczek.Komisarz, wytrącony z zażartej polemiki zsamym sobą, w pierwszej chwili nie zrozumiał dopiero gdypoczuł w dłoni twardą krągłość, szybko schował pakiecik dokieszeni spodni.Zwietnie, ma zajęcie na nagle opustoszałegodziny.Z sobie tylko znanych powodów zaplanował kolejnąwyprawę do Grobian w towarzystwie Izy i za nic nie chciał z tejwersji rezygnować.Pozostało mu siedzenie przy biurku istudiowanie kulki. Dzięki, Lucek.Do wieczora. Jasne, szefie.Ale u mnie, coś panu pokażę. Umieram z niecierpliwości.Lucek zbiegł po schodach, zostawiając Krzyckiego napółpiętrze.Kończyła się przerwa obiadowa i zaraz wszyscyzaczną wracać do swoich biur.Ruszył szybkim krokiem, wszedłdo gabinetu, zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku.Skoronie czekał już na nikogo, nie chciał, żeby mu przeszkadzano.Aatwo mógł się domyślić, że zaczną się tutaj zjawiać po kolei ci,którzy zechcą mu współczuć z powodu odsunięcia od śledztwa,i ci, którzy przyjdą nacieszyć się swoją satysfakcją.Zwyklezresztą są to ci sami ludzie.Nie miał ochoty na służboweprzepychanki.Rzucił foliową torebkę na stół, kulka brzęknęłagłośno o szkło zakrywające blat.Usiadł i wyjął kartkę odGargulskiego.Rozkładał ją powoli, starając się odegnaćpoprzednie myśli.Wyjechała?ROZDZIAA SI�DMYBrzostek1Iza wysiadła z autobusu na małym przystanku pośrodku wsi.To powinno być gdzieś tutaj.W przedpołudniowym słońcutańczyły ostatnie motyle i pszczoły lato najwyrazniej niechciało się skończyć i przedłużało swoją agonię na pierwsządekadę jesieni.Po drugiej stronie ulicy, przed małym sklepem zokratowanymi oknami i blaszanym dachem, siedziało dwóchstarszych mężczyzn, trzymając w kościstych jak ogrodowegrabie łapach butelki piwa.Przyglądali się jej z pogodnymzaciekawieniem widzowie zabawnej scenki, którejzakończenie jest im doskonale znane.Nie widząc nikogoinnego w zasięgu wzroku, zapytała o nazwisko i ulicę.Starszy znich machnął ręką za siebie i kazał iść drogą w górę pod las,drugi w tym czasie z rozbawieniem patrzył na jej wąskie butyna obcasie.Zrozumiała jego minę dopiero pózniej, gdyprzeklinała swoją obuwniczą beztroskę.Droga tylko napoczątku była asfaltowa, pózniej przechodziła w kamienistą, zwybojami wielkości bochnów chleba.Kiedy po niemal godziniedotarła wreszcie pod wskazany adres, była mokra od potu,wściekła i spragniona, a w kostkach bolało ją jak diabli.Należało się lepiej przygotować.Buty, głupia cipo! W górytrzeba buty.Cel wyprawy zaabsorbował ją jednak tak, żezupełnie zignorowała stronę praktyczną i wybrała się jak nazakupy do galerii w centrum miasta.Teraz ze złością wykręcałastopy na kulfoniastych kamieniach, jakby korzystała z okazji ikarała się za głupotę.Nie wiedziała nawet, czy bardziej zagłupotę dzisiejszą, czy też wczorajszą.Wieczorem Andrzejprzyjechał z nią pod sam hotel, ona zaś, zamiast zaprosić go dopokoju, gadała przez telefon z Aukaszem tylko po to, żeby goprzekonać, że jej męskie towarzystwo ma charakter wyłączniesłużbowy.Jakby cokolwiek go to obchodziło.TymczasemAndrzej odszedł tak, jak odchodzą zawiedzeni faceci, którzydługo będą pamiętać.Komisarz Krzycki.To prawda, byłprzystojny, ale takich widziała już tuziny i wiedziała, jakniewiele to znaczy.Pociągało ją w Andrzeju coś jeszcze jakaśmęska energia, na którą fanki popołudniowych seriali reagująwestchnieniem, a feministki irytacją.Choć nie tylko.Wyczuwała w nim ten rodzaj wrażliwości na świat, jakiniezgrabnie można nazwać połączeniem inteligencji z intuicją.Od razu zauważyła, że myśli szybko i nie tylko mózgiem.Faceci często myślą czymś innym niż mózg, ale w wypadkuKrzyckiego nie o to chodziło.Miał drugą duszę.Niektórzymężczyzni mają dwie dusze, ludzką i zwierzęcą tacyszczególnie ją pociągają.Potknęła się i kopnęła czubkamipalców w kamień.Zaklęła.Dom stał na zboczu pod lasem i oferował z drewnianegoganku fenomenalny widok na rozległą beskidzką dolinę.Ogródod frontu wyglądał na zadbany trawę ktoś niedawno skosił,na niewielkim klombie dogorywały ostatnie dalie i floksy,zwane nocnymi pannami.W powietrzu wisiał zapach dymu zogniska.Na płocie obok furtki sterczała brązowa skrzynka nalisty z doczepioną od spodu rurką na zrolowaną prasę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum