Forbes Colin Tweed 08 Zabójczy wir

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Opisał pokrótce oba zamachy na swoje życie i wspomniał, wjaki sposób zdobył broń.Marler, przygładzając jasne włosy, wysłuchał wmilczeniu jego wyjaśnień, po czym wyjął z kieszeni marynarki kopertę. Chcesz zobaczyć moje zdjęcia z wakacji? Zrobiłem je potajemnie z miejscana zachód od miasta, skąd widać centralę spółki INCUBUS Oy.Nie mampojęcia, kto jest kto nie widziałem nigdy człowieka, którego poszukuję.Newman spojrzał na błyszczące fotografie i oddając mu je po kolei rozpoznawałniektóre osoby. To Adam Carver.Anglik.Spotkałem go, kiedy wstąpiłem do dworkuLivingstone rezydencji Hausera w Suffolk, dwa kilometry od miejsca, gdzieznalazłem ciało Sandy.Jest wiceprezesem.Tutaj masz Hausera.Znasz gopewnie ze zdjęć w gazetach.Ten typ to Frank Galvone, jeszcze jeden wiceprezes.Tych dwóch nie znam.A ta przystojna brunetka.Zamilkł nagle, gdyż do baru weszli Paula i Dillon. Nie patrz tam, Cord ostrzegła Paula. Newman siedzi w rogu zMarlerem.%7łe też musiał natknąć się akurat na niego! Trzymajmy się lepiej zdaleka. Zgoda, złotko.Nie przepadam za nimi szczególnie, chociaż to twardzizawodowcy.Napijmy się czegoś, żeby uspokoić nerwy.Był do dla Pauli pierwszy sygnał, że Dillon, zawsze na pozór spokojny iniewzruszony, przejął się dramatycznymi wydarzeniami na autostradzie.Zwdzięcznością przyjęła jego propozycję.Zanieśli swoje drinki do stolika dalekood miejsca, gdzie siedzieli dwaj Anglicy.Newman skinął głową do Marlera. Paula jest bystra.Udają, że się nie znamy.Pewnie jest ci to na rękę.Zdajesię, że chciałeś mi coś powiedzieć. Zidentyfikowałem tę przystojną brunetkę.To Amerykanka.Była bardzozaufaną osobistą sekretarką Hausera, dopóki nie kazał jej się odmeldować, coani trochę nie przypadło tej damie do gustu.Nazywa się Peggy Vanderheld.Znam nawet jej adres w Helsinkach. Jak, u diabła, zdołałeś się tego dowiedzieć? Męski urok, mój stary.Któregoś wieczoru pojechałem samochodem zapewną Finką, jedną z sekretarek, wracającą właśnie do domu.Myślałem, żemoże być w moim typie.Zatrzymała się w barze hotelu Marski na drinka.Wszedłem tam za nią.Po kilku kieliszkach byliśmy w dobrej komitywie.Sądzi,że niedługo pójdę z nią do łóżka.Nie jestem pewien, czy będę musiał zabrnąć ażtak daleko.Chcesz znać szczegóły? Oczywiście.Przestań mnie maltretować.Mów wszystko. Zdaniem tej Finki Peggy Vanderheld wie więcej o działalności korporacjiINCUBUS niż którykolwiek inny pracownik poniżej stanowiska wiceprezesa.Dowiedziałem się też od niej, że Vanderheld nie może wybaczyć Hauserowi tego,w jaki sposób wyrzucił ją z pracy.Jest nadal w Helsinkach.Zdołałem wyciągnąćod tej mojej dziewczyny jej adres. Marler wyjął niewielki notes i zapisał coś nakartce. Masz go tutaj, jeśli sądzisz, że ci się na coś przyda.Niezle znaszHelsinki, prawda? Tak. Najłatwiej do niej dojechać tramwajem numer cztery.Wysiądziesz nakońcowym przystanku i pójdziesz w kierunku morza, do ostatniego bloku poprawej stronie.Tego też dowiedziałem się od mojej Finki. Dzięki, Marler.To może być szansa, na którą czekałem.Przypuszczam, żeroześmiałbyś mi się w twarz, gdybym zapytał, co cię tu sprowadza? Nie.Próbuję wyśledzić paru niebezpiecznych facetów byłychfunkcjonariuszy tajnej policji wylanych z roboty, kiedy na Bałkanach i wewschodnich Niemczech upadł komunizm.Jednym z nich jest IonManescu. Rumun.Słyszałem o tym draniu.Wszechstronnie uzdolniony facet.Jestmiędzy innymi specjalistą od tortur.Dlaczego szukasz go tutaj?Marler wyjaśnił, że według otrzymanych przez Tweeda informacji widziano, jak Manescu wsiadał w Travem�nde na prom płynący do Helsinek.Wspomniał też o swojej rozmowie z Mauno Sarinem, szefem fińskiej tajnejpolicji, który rozmyślnie skierował jego uwagę na działalność korporacjiINCUBUS. Więc dlatego obserwowałeś ich centralę? zauważył Newman. To był strzał z daleka, który chybił.Oto jedyne zdjęcie, jakie zrobionoManescu.Newman spojrzał na fotografię.Zamyślił się.Zaczął błądzić wzrokiem po barze,spostrzegł, że Paula i Dillon zajęci są rozmową.Potem popatrzył ponownie naodbitkę i wreszcie podniósł wzrok na Marlera. Nie jestem pewien zaczął z wahaniem. Prawdopodobnie się mylę. Mów nalegał Marler. Kiedy przed przyjazdem tutaj chodziliśmy po Turku, czekając nazapadnięcie zmroku, ktoś nas śledził.Siedziałem z Paulą w kawiarni.Facet,którego nazwałem Słomkowym Kapeluszem, udawał, że ogląda wystawę wsklepie z męską galanterią po drugiej stronie ulicy.Było bardzo gorąco i na paręsekund zdjął kapelusz, żeby otrzeć pot z czoła.Panował piekielny upał, tak jaktutaj.Widziałem przez chwilę jego twarz, cholernie podobną do tej na fotografii.Tyle że nie miał wąsów. Mógł je zgolić rzekł pospiesznie Marler. Skąd masz pewność, żepracował dla korporacji INCUBUS? Ponieważ, jak ci wspominałem, ich ciężarówka próbowała zrobić z nasmiazgę na trasie E3.To dowód bezpośredniego powiązania SłomkowegoKapelusza z tymi ludzmi. Oczywiście. Marler podszedł do baru, zamówił następne drinki iponownie usiadł przy stoliku. To dziwne ciągnął dalej ale przedspotkaniem z Sarinem powiedziałbym, że pracujemy nad dwiema różnymisprawami.Teraz zaczynam się zastanawiać.Jak myślisz, gdzie IonManescupojawi się znowu? Jeśli to był on tutaj, w Helsinkach. Newman wstał i złożywszy kartkę zadresem wsadził ją do portfela. Ta informacjao Manescu powinna dotrzeć do Tweeda. On się gdzieś zapodział oświadczył ze spokojem Marler. Dzwoniłem doMoniki i powiedziała mi, że Tweed zamierza udać się tutaj.Dwa dni temusprawdzałem we wszystkich hotelach.Nigdzie go nie ma. Sprawdz jeszcze raz poradził Newman [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum