Bialy kapitan Ossendowski F.A

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Do Pitta zbliżył się Rudy Szczur i mruknął nieśmiałym głosem: Gdybyście tak, kapitanie, wzięli mnie ze sobą i potrafili ochronić od nowego ula,pojechałbym z wami! Dokąd to już obojętne. Dobrze rzekł Biały Kapitan. Obiecuję wam to, Julianie Miguel.Nie chcieli pozostać też Polacy, marzący o powrocie do kraju, tym bardziej, że byli jużludzmi zamożnymi i wiedzieli, że potrafią pracować z pożytkiem dla siebie i ojczyzny.Ku wielkiemu zdumieniu wszystkich Kula Bilardowa, przybrawszy wspaniałą postawę ipołyskując łysiną, zabrał głos: Czcigodna publiczności! mówił stary komik. Cyrk piękna rzecz, wolność,chociażby na ławce bulwarów lub pod krzakiem olszyny też dobra, kupa złota na Tajmyrze ho, ho, cudo! Jednak klnę się na moją czuprynę, dość mi tego! Stary jestem.Po kościachreumatyzm chodzi jak klown po drabinie, serce skacze bezładnie jak zle wytresowany piesekna arenie, to przodem, to tyłem, nie wiadomo, kiedy i jak.Różne myśli gnębią człowieka,trochę wstyd dokucza, trochę gryzie sumienie, no i tęsknota.Nie wiem za czym czy zakim, ale tęsknota! Ja mogę bez obawy powrócić do mego miasteczka, szczególnie teraz, gdyjestem wypchany złotem jak ryba ikrą, jak kapciuch tabaką.Ja nie mam szczególnychporachunków z policją.Ciągle wpadałem im w oko, bo mam dostojnie łysą czaszkę,czerwoną buzię, i gdy się trochę zadymię alkoholem, bywałem buńczuczny i niepokorny.Oprócz tego miałem przyjaciół niemile widzianych przez panów policjantów.Z resztąwszystko w porządku, nawet paszport, aczkolwiek o lat dwadzieścia przedawniony, lecznajprawdziwszy! Ożenisz się.Kulo Bilardowa, i zostaniesz prezesem towarzystwa pomocy uciśnionejniewinności! wołali towarzysze. Ożenię się? Może. szepnął łysy komik, a oczy mu nagle zwilgotniały. Może.Jestna świecie jedna kobieta, która kochała mnie i wierzyła mi.Byłem płochy i marzyłem oinnym, niedostępnym dla mnie życiu.Lecz teraz, gdy się zestarzałem, ożenię się, niech i onazazna spokojnego życia.Nikt się nie odezwał, nie zażartował i nie wybuchnął śmiechem.Wszyscy zrozumieliprawdę przemawiającą ustami starego błazna cyrkowego.Tak się ułożyły życiowe plany ludzi, przybyłych na Witeziu do Złotej Studni.Nikt znich więcej o tym nie mówił i praca, nie przerywana niczym, szła dalej.Kupcy nie posiadali się z radości.Ich zyski przekroczyły wszelkie oczekiwania.ObózNilsena płacił złotem za nabywane towary, tubylcy zwozili stosy drogocennych futer, kościmorsowej i mamutowej, bursztynu, skór reniferowych i wyrabianego przez kobietysamojedzkie cienkiego, mocnego zamszu.Tereny pomiędzy Piasiną a zatoką Chatangi, nigdy nie nawiedzane, przez tubylczychmyśliwych, obfitowały w cenne zwierzęta.Samojedzi i Tunguzi szybko zbadali okolice iporozstawiali swoje pomysłowe sidła, chwytając w nie puszyste, białe jak śnieg gronostaje,zwinne łasice i pstre lemingi; ukryte przed okiem zwierząt żelaza i pułapki dostarczały skórekbiałych, niebieskich i czarnych lisów, zajęcy i wilków; myśliwi zapuszczający się do bardziejna południe położonych lasów zdobywali skóry soboli, kun, tchórzów i niebieskich131wiewiórek, a nieraz zabijali białe niedzwiedzie, i nawet bure, które nie ukryły się przed zimąw ciepłych barłogach.Wszystkie te bogactwa tubylcy zwozili do składów kupców, zamieniając na potrzebnetowary i robiąc umowy o dostarczenie ryb, które miały powędrować na rynki europejskie.Kupcy obiecywali kapitanom powrócić na jesieni i przyprowadzić ze sobą całą flotyllęhandlowych statków, otworzyć fabrykę konserw, garbarnię, zakłady krawieckie dla szyciaubrań tubylczych i futrzanych kisów i pimów.Pitt Hardful był przekonany, że na brzegach Tajmyrskiego Jeziora powstanie nowa osada, iusiłował wpoić kupcom norweskim myśl o niepodległości Samojedów, prastarych posiadaczytundry.Objaśniał, w jaki sposób należało działać i jakie przytaczać dowody na korzyśćsprawy.Norwegowie słuchali uważnie.Pewnego słonecznego poranku Nilsen spostrzegł pierwszą muchę na śniegu.Było tosygnałem, bo w południe zbiegły drobne strumyczki topniejącego śniegu, i wkrótce wszystkierowy w dolinie Numy napełniły się wodą, która wpadała do jeziora i rozpływała się po jegozamarzniętej powierzchni, przyśpieszając tajanie lodu.Przeszło kilka dni i mknąca od góry rzeki kra podniosła lodową powierzchnię jeziora,połamała ją, pokruszyła na drobne tafle, a prąd poniósł je do oceanu.Zatrąbiły lecące łabędzie, zagęgały gęsi, krzykiem napełniły powietrze stada ptactwawędrownego, obnażać się zaczęły skały, zrzucając z siebie śnieżny całun, tu i ówdzie błysnęłyżółte i czerwone anemony, odziane puchem, wybujałe z ledwie rozmiękłej tundry.Wiosna wstępowała w swe prawa.Biały Duch Północy jeszcze długo walczył, smagając zimnym wiatrem, prósząc śniegiem iścinając lodem wodę w rowach i zatokach Tajmyru.Jednak cofnął się i ukrył za dalekimilodowymi górami, połyskującymi i skrzącymi się w słońcu jak olbrzymie diamenty,wyrzucone z nieznanej otchłani.Całą wiosnę i lato trwały roboty w Złotej Studni i na obszarze kotliny Numy.W końculipca dopiero buchnął słup dymu z komina Witezia , rozległy się zapomniane słowakomendy, pobiegły przez kluzę łańcuchy wyciąganych kotwic i syrena długo huczała,jęczała, żegnając zebranych na brzegu ludzi, pozostających na nową zimę i noc polarną.Kapitanowie z rozrzewnieniem i smutkiem spoglądali z mostku na dum obcych imniedawno włóczęgów, zebranych z całego świata, a takich bliskich teraz, uczciwych ibohaterskich.Nareszcie Olaf Nilsen rzucił komendę do maszyny: Mały chód! Naprzód! Sztorwał na Nord!Za rufą Witezia zakotłowała się i zapieniła woda rozbijana śrubą szonera.Statek drgnął ipowoli ruszył naprzód.Wtedy Pitt Hardful raz jeszcze objął wzrokiem wpatrzonych w niego Bezimiennego,Puchacza, Borsuka, Larka, Crewa, Szuberta, Falkoneta i wszystkich tych, z którymi spędziłdługie miesiące pracy, niebezpieczeństw i tęsknicy zimnej nocy.Coś drgnęło mu w sercu może po raz pierwszy od czasu, gdy jako dawna trzynastkawyszedł za bramę więzienną wysoko podniósł zdrową rękę i krzyknął donośnym głosem,pełnym siły i wiary: Niech żyje wolny, śmiały i potężnie dążący do celu człowiek zwycięzca!Głuche głosy odpowiedziały mu z brzegu zgodnym okrzykiem.Biały Kapitan słyszał tegłosy, lecz słowa zagłuszył stuk maszyny i pochłonęło oddalenie.132Rozdział XVILOS ROZSTRZYGA I WIKAA Witez stał kilka dni w norweskim porcie Vard�.Szoner dotarł do niego resztkami węgla,rozsypującego się na miał pod wpływem mrozów północnych.Wycofano złoto złożone wkasach banku i przeniesiono na statek.Po raz pierwszy w swoim życiu Olaf Nilsenzaasekurował swój okręt, a nie było to łatwym zadaniem, bo dopiero kilka towarzystwwspólnie mogło zaryzykować tak wielką sumę, na jaką ocenił kapitan swój naładowanyzłotem szoner [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum