Ziemkiewicz Rafał Wybrańcy Bogów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Musiała leżeć na ubraniu, w ciemności zrzucił jąna ziemię.Obok niej, na wytartym dywanie leżał żeton.Podniósł godo oczu.%7łeton Szregiego.Rozłożył kartkę.Kilka linijek nierównego, nerwowego pisma. Powiedziałeś mi więcej niż mogłeś, ale nie chcę, żebyś tego żało-wał.Pamiętasz Hada Chrabąszcza? Ja też chcę się jeszcze na coś przy-dać.Zostawiam ci wolną drogę do wyjścia stąd.Postaraj się kiedyś zna-lezć w sobie odrobinę współczucia dla mnie Szregi.Przez chwilę ważył żeton w ręku.W końcu zwinął kartkę i schował,jedno oraz drugie.W lewej kieszeni, na piersi miał fałszywe żetony inakładki papilarne.Leżały poukładane w małych torebkach, osiem sztuk.Parę już zu-żył i wyrzucił.Wewnętrzna kieszeń, w której nosił swój prawdziwy żeton, była pu-sta.Wypuścił z sykiem powietrze z płuc.No, dobra.Nie musi uciekać.IBogu dzięki, po nocy zawsze łatwiej się wbić na patrol.To była pierw-sza i na razie jedyna myśl, jaka mu przyszła do głowy.Z kuchni do-biegł go szczęk przestawianych garnków.Zastanawiał się chwilę, jako tym powiedzieć Ronię.Iczy w ogóle mówić.Stała tyłem do drzwi, stawiając na kuchenkę napełniony czajnik.Odwróciła się, słysząc kroki Hornena. Ja zawsze wstaję o tej porze.Przyzwyczaiłam się, robiłam kie-dyś na taśmie.Ale możesz sobie pospać, obudzę cię.Pokręcił przecząco głową. Odechciało mi się. To siadaj, zaraz będzie kawa. wskazała mu krzesło przy ku-chennym stole. Mówiłeś coś. %7łe mi się odechciało spać. Nie teraz, mówiłeś przez sen.%7łe krwawisz. Ach, to.Mam taki sen, który do mnie wraca.%7łe jestem wil-kiem.Ostatnim.Wiesz, jak wyglądają wilki? Kiedy byłem mały, widziałem, jak je wy-kańczali.Ojciec mnie zabrał.To się nazywało racjonalna intensyfikacja wy-korzystania zasobów rolnych.Wytłukli wtedy wszystko, co się nie da-wało wydoić ani włożyć w garnek.A wilki były wolnymi zwierzęta-mi.Otaczali całe kwadraty lasu i puszczali psy, żeby wygoniły zwie-rzęta z ich kryjówek.A potem latali flajterami i tłukli do wszystkiego,co się ruszało.Do wilków zwłaszcza.Niektóre zwierzęta wyłapywaliżywcem, chowali je potem w niewoli.Ale nie wilki, wytępili je co dojednego.Potem wyrąbywali drzewa, równali z ziemią cały las.Na zrębie układali trupy w stosy, polewali na5�ą i palili.Pamiętamten smród, dym.A oni chodzili dookoła, zadowoleni z siebie i chlaligorzałę.Popiół rozrzucali po plantacjach, żeby białko roślinne szyb-ciej rosło.Nie potrafię tego zapomnieć. Twój ojciec był.? Tak.Może już dosłużył się podoficera.Nie wiem.Dawno przestałbyć moim ojcem.Dajmy temu spokój, to nie jest temat do rozmowy. Myślisz, że wytępili je do końca? postawiła przed nim szklankęz gorzką, brunatną bryją, robioną cholera wie z czego.Ludzie z przy-zwyczajenia nazywali to kawą.Kiedyś, pamiętał, w jednym domu czę-stowali go prawdziwą kawą.Ale nie wspominał tego domu zbyt do-brze. Wilki? Chyba nie.Nie sądzę.Poza obszarami stref, w tundrze, napewno przetrwały, jeśli zdołały tam uciec.Kiedyś może wrócą, żebypomścić swoich braci.Ja tego nie doczekam.Ale może ktoś.Zanurzył wargi w kawie.Sparzyła mu usta. To działo się dawno.Może sto lat temu, tak mi się przynajmniejteraz wydaje.Byłem jeszcze głupim gówniarzem i nic z tego nie ro-zumiałem.Zgred śmiał się ze mnie, kiedy rzygałem przy płonącymstosie.Ale to się właśnie wtedy zaczęło.Wtedy właśnie poczułem poraz pierwszy, że przeznaczono mi los wilka.No, i tak już zostało.Kil-ka lat pózniej spotkałem Szregiego, wciągnął mnie w robotę.Potemsiedziałem, potem mnie puścili do następnego razu.Od tego czasunie daję się złapać.Ronię uśmiechnęła się smutno.Patrzyła na niego.To był dziwnywzrok.Patrzyło na niego wielu ludzi i znał ich spojrzenia.Patrzyli znienawiścią albo ze strachem, z pogardą albo z podziwem, ze współ-czuciem albo z politowaniem.Patrzyły na niego poznane przelotnieprzy jakiejś okazji dziewczyny, którym imponował des-perado spodszubienicy, patrzyli na niego inteligentni, wykształceni i kulturalni pa-nowie z Instytutu i szeregowi pałkarze, przesłuchujący go po wpadce.Ale żadne z tych spojrzeń nie dawało się porównać ze wzrokiem Ro-nię.Jej oczy lśniły jak gwiazdy na dnie leśnego jeziora.O, kurwa, alewymyślił.Jeden poeta w grupie to już i tak o jednego za dużo. Czemu mi się tak przyglądasz? nie wytrzymał wreszcie. Tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum