Wstrzas

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiesz, jak się od-noszę do władczych typów. Aż za dobrze przyznała Deborah. I myślisz, że zdenerwował się, bo byłaś jużprzytomna? Tak odparła Joanna. Warknął na pielęgniarza, bo ten powiedział mu paręminut wcześniej przez telefon, że jeszcze śpię.Przypuszczam, że miał zamiar po prostuwpaść i wypaść, a okazało się, że tak czy owak musi nawiązać ze mną kontakt. Przecież to absurd stwierdziła Deborah. Pielęgniarz tłumaczył to jego zapracowaniem. Wobec mnie zachowywał się równie nieodpowiednio.Najpierw, tak jak tamci, za-czął gadać, że wolałby znieczulenie ogólne i że byłoby o wiele lepiej, gdybym się na niezgodziła.Ale ja powiedziałam, że nie ma mowy.A on się wkurzył.I wiesz co? Wtedyzrozumiałam, dlaczego kazali mi nic nie jeść i nie pić od północy.Mieli nadzieję, że jed-nak uda im się mnie namówić. Nie zgodziłaś się, prawda? Jasne, że nie! odparła Deborah. Powiedziałam im, że zaraz wstanę i pójdęsobie, i naprawdę byłam tego bliska.Gdyby nie doktor Donaldson, która załagodziłasprawę, chyba bym to zrobiła.Ale tak czy inaczej, wszystko poszło dobrze. Wynośmy się stąd powiedziała Joanna. Popieram stwierdziła Deborah.Otworzyła żaluzjowe drzwi kabinki i mru-gnąwszy porozumiewawczo do przyjaciółki, wyśliznęła się na zewnątrz.Po chwili z po-czekalni dobiegł odgłos otwieranej z łomotem sza4�i.Joanna zdjęła z siebie szpitalne ubranie i wrzuciła je do stojącego obok kubła z po-krywą.Przez chwilę przyglądała się sobie w wiszącym na ścianie lustrze.Na myślo ukrytych pod trzema plasterkami maleńkich nacięciach wzdrygnęła się.Ich widokuprzytomnił jej raz jeszcze, że ktoś niedawno zaglądał w jej wnętrzności.50Trzask zamykanych drzwi sąsiedniej kabinki wyrwał ją z zadumy.Nie chcąc, byDeborah, która z reguły ubierała się bardzo szybko, musiała na nią czekać, Joanna sku-piła się na własnej garderobie.Ubrawszy się, zaczęła szczotkować włosy, niemiłosierniesplątane, choć do zabiegu związała je na plecach w koński ogon.Zanim skończyła, usły-szała, jak Deborah wychodzi ze swojej przebieralni. Jak ci idzie? zawołała Deborah przez drzwi. Jestem już prawie gotowa odparła Joanna.Włosy sprawiały jej więcej kłopo-tów niż zwykle.W średniej szkole nosiła grzywkę, której pozwoliła odrosnąć w college- u, i teraz luzne pasma uparcie opadały jej na twarz.Wreszcie po ostatnim kontrolnymspojrzeniu w lustro otworzyła drzwi.Deborah powitała ją zirytowanym wyrazem twa-rzy. Zpieszyłam się jak mogłam powiedziała Joanna. Nie wątpię stwierdziła Deborah, podnosząc się z krzesła. Powinnaś zacząćnosić krótkie włosy, jak ja.Zaoszczędziłabyś sobie mnóstwo kłopotu.Tak jest o wielewygodniej. Nigdy! odparła Joanna żartobliwym tonem, ale naprawdę tak uważała.Mimoproblemów była dumna ze swych długich włosów.Dziewczyny zawołały dziękujemy do Cynthii, która w odpowiedzi pomachała imręką.Kobiety siedzące na sofie i krzesłach uniosły wzrok, kilka z nich uśmiechnęło się,ale wszystkie powróciły do lektury, nim Joanna i Deborah zdążyły zniknąć za wahadło-wymi drzwiami. Właśnie sobie uświadomiłam, że zapomniałyśmy zapytać o jedną rzecz oświad-czyła Deborah, gdy szły przez główny korytarz. Mam się domyślać, czy sama powiesz mi jaką? po chwili milczenia zapytałaz westchnieniem Joanna.Deborah miała lekko irytujący zwyczaj nie kończenia zaczętejmyśli, dopóki nie pociągnęło się jej za język. Zapomniałyśmy zapytać, kiedy i w jaki sposób nam zapłacą. Na pewno nie gotówką odparła Joanna. Tyle to sama wiem! mruknęła Deborah. Czekiem albo przekazem stwierdziła Joanna. W porządku, ale kiedy? W umowach, które podpisałyśmy, był zapis, że otrzymamy zapłatę po wykonaniuusługi.Właśnie ją wykonałyśmy, tak więc zapłacą nam zaraz. Najwyrazniej masz do nich więcej zaufania niż ja orzekła Deborah. Myślę,że dobrze byłoby wyjaśnić tę sprawę, zanim stąd wyjdziemy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum