Warren Tracy Anne Miłosna pułapka 03 Lekcja miłoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To dzięki twoim pouczeniom.Kit machnął niedbale ręką.- Nie, ty tego dokonałaś.A skoro dziś odniosłaś sukces, spo�dziewam się, że bez trudu znajdziemy dla ciebie dobrego męża.Jutro rano pewnie nasz dom zamieni się w kwiaciarnię, kiedytwoi liczni wielbiciele zaczną przysyłać bukiety.Nim się obej�rzysz, będziesz miała na palcu obrączkę, a my będziemy ci ma�chać na pożegnanie, patrząc, jak odjeżdżasz w podróż poślubną.To będzie cudowny dzień, nieprawdaż? Cały plan Violet do tegowłaśnie zmierzał.- Tak, oczywiście.- Eliza była rada, że ciemności, zalegającew powozie, skrywają jej twarz.Mąż i małżeństwo to dokładnie to, czego pragnę, powtórzyłasobie.Tak właśnie, jak powiedział Kit.Ale czy on musi o tym mó�wić z takim entuzjazmem? Czy aż tak bardzo chciałby, żeby wresz�cie zniknęła z jego życia?Zadowolenie, które towarzyszyło jej przez cały 'Wieczór, nag�le gdzieś znikło.Jak nocna mgła pod dotknięciem nieubłaganychpromieni słońca.Splotła ręce na kolanach i wsłuchała się w odgłosynocy.Turkot kół na bruku, wołanie stróża nocnego.- Jesteśmy na miejscu - oznajmił Kit, kiedy parę minut pózniejstanęli przed Raeburn House.Wyskoczył z powozu jako pierwszy,po nim wysiadł Adrian i obaj pomogli damom zejść na ziemię.- Vi, czy poprosiłaś Francois, żeby coś dla nas przyszykował?- Kit zwrócił się do szwagierki, gdy wszyscy czworo wchodzili do153domu.- Czy może mam iść do kuchni i zobaczyć, co uda mi sięwyszperać w spiżarce?- Wiesz dobrze, że masz zakaz wstępu do kuchni.- Vio�let ściągnęła rękawiczki i podała lokajowi wieczorową pelerynkę.- Francois omal nie złożył wymówienia ostatnim razem, kiedypostanowiłeś poszperać" w jego królestwie.Nie mogę sobie po�zwolić na to, żeby się na nas obraził, dobry francuski kucharz toprawdziwy skarb.Znam co najmniej dziesięć domów, w tym jed�nego księcia krwi, gdzie zatrudniono by go w okamgnieniu.Ale,pamiętając o twoim żołądku bez dna, poleciłam, żeby w bawialninaszykowano małe co nieco.- Violet, jesteś wspaniała.- Mrugnął do niej.- Kto jeszcze maochotę na przekąskę?- Ja chętnie napiję się brandy.- Adrian skierował się w stronęschodów.- Ja dziękuję.-Violet uniosła spódnice i podążyła za mężem.- Muszę zajrzeć do Georgianny.Pewnie jest głodna.Eliza weszła na schody za Kitem i oboje zatrzymali się na pół-piętrze.Kit odwrócił się do niej, jakby dopiero teraz przypomniałsobie o jej istnieniu.- A ty, Elizo? Przyłączysz się do nas?W gardle miała wielką kulę.Pokręciła głową.- To był wieczór pełen wrażeń.Lepiej pójdę się położyć.- Zatem dobrej nocy.Przez moment wyglądał, jakby miał zamiar powiedzieć cośjeszcze.Ale zamiast tego zamknął usta i zamilkł na dobre.Stałprzed nią, kiwając się na piętach i najwyrazniej miał ochotę opuścićją czym prędzej.- Dziękuję, dobranoc - powiedziała i poszła do sypialni zmę�czonym, osowiałym krokiem.15413Gromki śmiech dobiegał zza drzwi salonu na parterze.- Co to za harmider? - Kit zwrócił się do Marcha, wchodzącprzez frontowe drzwi rezydencji Raeburn.Gdy podawał majordo-musowi kapelusz i rękawiczki, powietrze przeszył kolejny głośnywybuch wesołości.- To panna Hammond przyjmuje popołudniowe wizyty, mi�lordzie.Głównie panów.Kit przetrawił tę nowinę.- Hm.- Półtorej godziny temu jego książęca wysokość zareagowałpodobnie i wyszedł do klubu.Mówił coś, że chciałby móc usłyszećwłasne myśli.Kit uśmiechnął się blado.- Jak długo już tam siedzą?- Pierwsi goście zaczęli się schodzić zaraz po lunchu - Marchurwał.-Jeśli pan pozwoli, milordzie, chciałbym pogratulować suk�cesu.Musi pan się cieszyć, widząc, jak wspaniale panna Eliza radzisobie w tym sezonie.Mnie i reszcie służby trudno było nie zauważyć,jak ciężko pan z nią pracował, więc pewnie jest pan zachwycony.Kit powstrzymał się przed gniewnym grymasem.- O tak, absolutnie zachwycony.Chwilę pózniej wysoki mężczyzna w granatowym surduciewyszedł z salonu, stukając obcasami o marmurową posadzkę.>Kit, zaskoczony, uniósł wysoko brwi.- Vickery? A ty co tutaj robisz?Przez twarz przyjaciela przemknął wyraz lekkiego zakłopotania.- Winter.Czyżbyś dopiero wrócił z targów w Raycroft?- Tak, właśnie wszedłem do domu.- Kit założył ręce na piersi.- Szczerze mówiąc, spodziewałem się, że cię tam spotkam.Wysta�wiono na sprzedaż mnóstwo fantastycznych koni, szkoda, żeś toprzegapił.155- No tak, ale w moich stajniach właściwie już pełno, a pozatym.miałem na dziś inne plany.Jak widać.Ciekawe, jak długo to trwa? Vickery zaleca się do Eli�zy Hammond? Pomyśleć tylko, że nie tak dawno, siedząc naprzeciwniego, obmawiał Elizę, nie pozostawiając na niej suchej nitki.Cieka�we, czy odprawiłaby go z kwitkiem, gdyby o tym wiedziała?- Cóż, miło cię było zobaczyć - powiedział Vickery.- Pewniespotkamy się jutro, bo panna Hammond obiecała, że da się zabraćna przejażdżkę moim nowym powozem.No proszę, teraz już ją zabiera na przejażdżki.Czy ten człowieknie ma wstydu?Kit powstrzymał grymas niezadowolenia.- Tylko nie jedz za szybko, żeby ci nie wypadła gdzieś na za�kręcie.Vickery przyglądał mu się przez dłuższą chwilę.W końcuuznał, że Kit żartuje.- Ha, ha, nie obawiaj się.Będzie bezpieczna jak niemowlę w ko�łysce.- I kołyski się przewracają.- Ta się nie przewróci.Nic jej nie będzie, już ja się o to po�staram.- Nie wątpię.Vickery uśmiechnął się do niego niewyraznie, po czym z wdzięcz�nością przyjął z rąk Marcha swój kapelusz.Nasadziwszy go na głowę,skinął Kitowi na pożegnanie i wyszedł.Nim jeszcze majordomus zdążył zamknąć za nim drzwi,w progu pojawił się kolejny dżentelmen.- Witaj, March.- Wicehrabia Lancelot Brevard przywitał sięjak ze starym znajomym.- Jak się miewasz tego pięknego popo�łudnia?- Zwietnie, milordzie.A pan?- Wyśmienicie.- Panna Hammond jest w salonie, milordzie.- March pospie�szył z informacją, doskonale znając cel wizyty wicehrabiego.156Brevard podziękował służącemu, po czym odwrócił głowę.Oczy mu błysnęły.- Winter.Nie zauważyłem cię.Kit wcisnął ręce w kieszenie spodni.- Nie miałem zamiaru się czaić.Brevard zaśmiał się lekko.- Wchodzisz? - Znowu śmiech dobiegł zza drzwi salonu.-Wydaje się, że niezle się tam bawią.- Na to wygląda.Ale nie, idę do siebie, - Strzepnął niewidocz�ny pyłek z klapy surduta.- Mam plany na wieczór.- A, czyli nie zobaczymy cię dziś w operze?- My?- Tak, panna Hammond obiecała wybrać się tam dziś wie�czorem ze mną i z moją siostrą.Przyszedłem uzgodnić ostatnieszczegóły.- Nigdy nie przepadałem za operą.- No cóż, to jest rzecz, którą albo się lubi, albo nie.- Brevardoparł dłoń na biodrze.- Szkoda, że minęliśmy się ostatnio u Jack�sona.Masz tam fantastyczną reputację.Podobno znowu rozłożyłeśna deskach jego najlepszego zawodnika.Kit skinął głową.- Staram się nie wyjść z wprawy.- Któregoś rana musimy umówić się na pojedynek.- Brevarduśmiechnął się zachęcająco.- Jasne, z przyjemnością.- Pójdę już przywitać się z damami.Do zobaczenia, Winter.'- Do widzenia.Gdy Brevard wchodził do salonu, melodyjny głos Elizy, witają�cej nowo przybyłego, wybił się ponad inne.A więc wybierała się z nim wieczorem do opery? Nawet niewiedział.Właściwie nie znał już jej rozkładu zajęć tak dobrze,jak kiedyś.W ciągu tych trzech tygodni, jakie upłynęły od baluu Lymondhamów i jej powtórnego wejścia w towarzystwo, ichdrogi stopniowo zaczęły się rozchodzić.157Nie było już wspólnych poranków, spędzanych w domu na lek�cjach, ani konnych spacerów po parku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum