|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jakiś starszy sierżant krzyknął coś do maszynisty.Pociąg ruszył z miejsca.Dwaj wartownicy zamknęli wrota.Pociąg znowu nabierał prędkości.Za oknami pojawiły się letniska okolone zielonymi płotkami, brzeziny, rzeczka zarośnięta sitowiem i naraz ogromny biały monaster.Wieżyczki i zielone dachy.Zgrzytnęły hamulce.Podróż dobiegła końca.Nastia wyjrzała na korytarz.Z sąsiedniego przedziału uśmiecha się Chołowanow:- Wyspana? Czas do roboty, towarzyszko księżniczko.XVIW okolicach Moskwy w każdej wiosce stoi cerkiewka.Rozwalona, rozgrabiona, porzucona, ale zawsze czarowna.A pojedziesz brzozowymi zagajnikami, polami i nagle, nad brzegiem wielkiego jeziora - ściana monasteru.Tory kończą się przed samym murem.To był cel ich podróży.Klasztor jest jak miniaturowa twierdza.W środku cerkiew.Otacza ją trzymetrowy mur z wielotonowych bloków granitu, wąskie strzelnice, w rogach kaponiery i wieżyczki o czterospadowych daszkach.W potężnym murze - sklepiona dębowa brama.Przy bramie wartownik.Trzasnął kolbą w granitową płytę.Oddał honory Chołowanowowi i Nasti.Otworzyły się potężne, okute wrota.ROZDZIAŁ 6INastia wstąpiła na kamienne płyty dziedzińca.Było jasne, że to nie jakiś zwykły klasztor, ale żeński.Ściślej mówiąc - dziewczęcy.Dziewczęta nie miały na sobie czarnych habitów, tylko krótkie dopasowane spódniczki i skórzane kurtki.Jak komisarki w latach wojny domowej.Pistolety przy pasie.Jest ich cały tłum.Śmieją się, zerkając na Chołowanowa.Najzwyklejsze pod słońcem radzieckie komsomołki, o najzwyklejszych, otwartych radzieckich twarzach.Tutaj każdy mężczyzna jest im towarzyszem, kolegą i bratem.Kobieta mężczyźnie - towarzyszką, koleżanką i siostrą.Dlatego komsomołki uśmiechają się do Chołowanowa po koleżeńsku.I rzucają w jego stronę koleżeńskie spojrzenia.Może trochę za długie, jak na koleżeńskie.Ale nikt nie zwraca na to uwagi.W monasterze obowiązuje przepisowy ubiór: zielone kombinezony, wysokie buty na grubych miękkich podeszwach, spadochronowe hełmy.Nastię i Chołowanowa mija pluton, wlokąc się resztkami sił.Dziewczynom nie do śmiechu.Powłóczą grubymi podeszwami po płytach dziedzińca, pot leje się strużkami, męczy zadyszka.Babsztyl o wyglądzie kapitana drużyny koszykarek całą noc ganiał je po okolicznych lasach, ciągle zrzędząc, że guzdrają się jak muchy w gównie.Dlatego nie w głowie im chichoty.Tylko babsztyl-kapitan koszykarek obdarza Chołowanowa powłóczystym, koleżeńskim spojrzeniem.Jeszcze jeden pluton wraca z nocnych ćwiczeń: cztery dziesięcioosobowe drużyny z cholerną babką na czele, tym razem niewysoką.Wiadomo, wśród kurdupli o zołzę nietrudno.Pokrzykuje w marszu.Zrównała się z Chołowanowem.Twarz jej się rozjaśnia.Pluton przebiega truchtem i znów rozlega się ryk: - Razem! Równo!Na placyku, pod główną dzwonnicą, trzeci pluton czyści broń.W tym czasie czwarty zajmuje się składaniem spadochronów.- Gdzie skaczecie?- Tu, pod bokiem, na lądowisku eskadry polarnej.Bo tu jest główna baza “Stalinowskiego Szlaku”.A czasem lecimy poskakać na Krym.Z naprzeciwka podchodzą komsomołki, niewielkimi stadkami.Niby zasępione, a za plecami: chi-chi-chi!IIStalin odłożył ostatnią kartkę.Wpadł w namysł.W minionym tygodniu nie było dominującej plotki.Gadali o tym i o owym.Że obniżono ceny na mięso, masło, chleb, jabłka, wódkę.Cieszą się ludziska.Gadali też, że zniknęło ze sklepowych półek mięso, masło, chleb i jabłka.Tylko wódka została.Tańsza dziesięć procent i stokroć gorsza.Poza tym w Moskwie mówi się o Robespierze.To już nie plotka, ale najpopularniejszy temat moskiewskich rozmów.Robespierre był przywódcą Rewolucji Francuskiej, który w końcu sam wylądował pod lśniącym ostrzem gilotyny.To jego ludzie odrąbali mu łepetynę jak głowę kapusty.I potoczyła się główka.Najciekawsze, że kiedy wieziono go obskurną furmanką na miejsce straceń pośrodku placu Zgody, tłum wyklinał, ciskając kamienie, zgniłe jabłka i śmierdzące jaja.Ten sam tłum, który zaledwie trzy dni wcześniej uznawał go za największego geniusza wszystkich czasów i narodów, tłum, który z bezkrytycznym uwielbieniem i entuzjazmem przyjmował nowy kult - kult Najwyższej Istoty, kult Robespierre'a, kult jednostki.Raport zawiera wiele szczegółów odnośnie Istoty Najwyższej.Istny traktat historyczny.Pod dokumentem podpis: Malenkow.Stalin dobrze zna historię Istoty Najwyższej.Interesował się jego fenomenem.Na biurku obok raportów leży stare, XIX-wieczne wydanie: Gustave Le Bon, “Psychologia tłumu”.Tłum cechują irracjonalne zachowania.To żywioł groźny i nieobliczalny.Tłum zawsze ma swoich przywódców i inspiratorów.Dlaczego raptem zaczął plotkować o Robespierze?I jeszcze jedno doniesienie z minionego tygodnia.Plotkowano o tym i o owym.Popularny temat ostatnich dni: Łobespier.Pod raportem zamaszysty gryzmoł.Nieczytelny.A oto notatka Chołowanowa: ceny - i Robespierre.Podpis zdecydowany, energiczny.Każda litera jak zygzak błyskawicy.A o czym donosi towarzysz Jeżow?Towarzysz Jeżow donosi o cenach.Resort towarzysza Jeżowa nie odnotował popularnego tematu “Robespierre”.IIIDom powinno się budować tak, by przetrwał tysiąc lat.Co najmniej.Dlatego najlepszym budulcem jest granit.Nastia i Chołowanow kroczą granitowymi schodkami, coraz wyżej i wyżej.Ludzie pięćset lat dreptali tymi schodkami, a stopnie są tylko lekko wytarte.Można będzie po nich chodzić następne dziesięć tysięcy lat.Granitowe mury tłumią każdy dźwięk, dają przyjemny chłód, półmrok i spokój.Po bokach puste korytarze.Nastia wspina się coraz wyżej.Bez treningu można tu dostać zadyszki, ale Nastia jest wyćwiczona.Nie to, co te dziewczynki, które po jednej nocy biegania nie wiedzą, jak się nazywają.Wreszcie dotarli do celu.Są na poddaszu.Strop zbudowany z potężnych bali, poczerniałych z upływem czasu.W końcu liczą pięćset lat! Przez poddasze biegnie korytarz z drzwiami po obu stronach.Chołowanow otwiera pierwsze z brzegu.Zaprasza.Nastia weszła - i oniemiała z zachwytu.Pokój ze skośnym dachem.Trzy na trzy metry.Szerokie drewniane łoże pokryte niedźwiedzią skórą, półka, szafka.Podłoga z dębowych desek.Jeszcze jedna skóra na podłodze.W kącie żeliwny piecyk.Pod oknem stół, też dębowy.Krzesło.To wszystko.O takim miejscu marzyła.Takie pokoje bywają tylko w rycerskich zamkach i baśniowych pałacach [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|