Skradzione marzenia Lewis Susan

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozmowy stawały się corazgłośniejsze.Wszyscy przekrzykiwali się wzajemnie, raz za razem rozlegałysię głośne śmiechy.Deidra zauważyła, że oczy Shamir błyszczą bardziej niżzwykle, często wybuchała śmiechem.Odbiegało to od jej normalnegozachowania.Obok niej siedział John Roddy, francuski korespondent NewYork Timesa , a po drugiej stronie Dario.Już nie pierwszy raz Deidrazauważyła, że Shamir wyraznie interesuje się Johnem.Kiedy napotkaławzrok Madeleine, wymieniły znaczące uśmiechy.Cieszył je rozkwitającynowy romans.Zanim podano deser, Deidra skinęła na Daria, który już wcześniejwstał od stołu.Oboje wyszli do holu.Znała tego wysokiego mężczyznę ogłębokich brązowych oczach już od siedmiu lat, ale od momentu, kiedydowiedziała się, że jest związany z bottegą Sergia, wydawał jej się obcy. Czy rozmawiałeś z Sergiem? zapytała. Wczoraj wieczorem odbyło się spotkanie w jego pracowni.Rozmawiałem z nim. Co ci powiedział? zapytała, próbując ukryć irytację.Kiedy spojrzał na nią, Deidrze wydawało się, iż dostrzega lekcewa-żenie w jego wzroku. Chce, żeby ona znalazła się tam już wkrótce.Wcześniej, niż sądzisz. Kiedy? zapytała Deidra.Twarz jej pobladła. Za trzy tygodnie. Mówił mi, że wszystko się zmieniło, że pojawiły się jakieś598RLTkomplikacje.Skąd ten pośpiech? O co chodzi, Dario? Powiedz mi.Dario od dawna był przekonany, że Deidra nic nie wie o powiązaniachSergia z rodziną Tarallo.Teraz uzyskał jeszcze jedno potwierdzenie.Wzruszył ramionami. Wiesz, że nie mogę ci nic powiedzieć.Tak sobie życzy Sergio.Skinęła głową.Irytowało ją, że Sergio nie dopuszcza jej do swychtajemnic.Spojrzała na Daria i nagle zapragnęła zapytać go o Olivię.Byłczłonkiem bottegi, więc musiał coś wiedzieć.Chciała tylko uzyskaćpotwierdzenie, że Olivia żyje.Z wyrazu jego twarzy szybko zorientowałasię, iż odgadł jej myśli. Nie mogę ci nic powiedzieć powtórzył i potrząsnął głową.Obiecuję jednak, że pewnego dnia znów je zobaczysz.Teraz musisz cośzrobić, żeby Madeleine za trzy tygodnie znalazła się we Włoszech.Poradzisz sobie z tym? zapytał łagodnie.Dario nie musiał uciekać się do grózb.Wiedział, że Deidra kochaSergia nad życie i nie zrobi nic, co mogłoby zagrozić ich wspólnejprzyszłości.Gdyby jednak zawiodła ich zaufanie, Dario miał ją zabić.Takieinstrukcje otrzymał ubiegłej nocy od Sergia.Ona wie zbyt wiele.Niemożemy ryzykować utraty wszystkiego powiedział mu. Zrobię to odparła Deidra.Nie okazywała lęku, chociaż w jegonieodgadnionych oczach dostrzegła jakiś grozny błysk. Chodzmy uśmiechnęła się i wzięła go pod rękę zbliża się pora na urodzinowy tort.Nie ulegało wątpliwości, że goście bawią się znakomicie.Deidra zzadowoleniem patrzyła na Madeleine, która podeszła do niej i oznajmiłaszeptem, że już wie, jaką niespodziankę szykuje dla niej Paul, ale nie możenic więcej powiedzieć, bo on sam chce to zakomunikować zebranym.Deidrapewna była, że ogłoszone zostaną zaręczyny widziała już chmurę confetti599RLTwokół głowy Madeleine.Klasnęła w dłonie i poprosiła gości, by wyszli z niąna taras.Fran�ois napełnił już kieliszki szampanem.Genevi�ve, poprzedzanaprzez dwóch miejscowych chłopców dmących w trąby, wniosła urodzinowytort, w którym tkwiły świeczki i rzucające snopy iskier sztuczne ognie.Wszyscy zaśpiewali Happy Birthday, potem do przodu wysunął się Paul.Z uśmiechem czekał, aż zapadnie cisza.Uniósł wreszcie kieliszek ipowiedział: Nie wątpię, że wszyscy ciekawi jesteście, jaką mam niespodziankędla Madeleine.Ona sądzi, że wie, co to będzie, ale się myli.A więc panie ipanowie zawiesił głos Madeleine, chciałbym, żebyś pogratulowałanam jako pierwsza.Poprosiłem Shamir o rękę, a ona przyjęła mojeoświadczyny.Uśmiechy zamarły na twarzach zebranych.Wszystkie oczy zwróciłysię ku Madeleine, a ona, zbyt zdumiona, by się poruszyć, stała patrząc naPaula i uśmiechała się ciągle.Paul wyciągnął rękę do Shamir.Ciszęprzerwał ostry brzęk szkła.To z dłoni Madeleine wyślizgnął się kieliszek irozprysł na kamiennej podłodze tarasu.Dopiero wtedy poruszyła się i to takszybko, że nikt nie zdołał zareagować, gdy zbiegła z tarasu, przemknęłaprzez ogród i zniknęła w ciemnym sadzie.Pierwsza ruszyła za nią Deidra,ale zanim przecisnęła się przez tłum gości, a potem dotarła do drewnianejfurtki w murze, która wyprowadziła ją na wąską stromą drogę, Madeleinezniknęła bez śladu.600RLTRozdział 24Enrico patrzył na brzeg rozpływający się w różowej porannej mgle.Fale leniwie rozbijały się o burtę jachtu Rosaria.Odetchnął głęboko, apotem otworzył drzwi kajuty i wszedł do środka.Aromatyczny zapach kawy mieszał się z delikatną wonią mydła.Spojrzał na zakłopotaną twarz stojącej przed nim dziewczyny i uśmiechnąłsię.Próbowała odwzajemnić uśmiech, ale nie była w stanie opanować łeznapływających do oczu. Myślałem, że jeszcze śpisz powiedział.Wyjął z jej rąk dzbanek z kawą i napełnił filiżanki.Potem uchyliłdrzwi i zawołał do kogoś z załogi, że pora na śniadanie. Chodz zwrócił się do niej i wszedł do saloniku.Poduszki kanapy, na której, skulona w kłębek, spędziła ostatniegodziny, ciągle jeszcze były powygniatane.Jej suknia wisiała przerzuconaprzez poręcz krzesła.Błyszczała srebrem i złotem w promieniach słońcawpadających przez bulaje.Był zadowolony, że nałożyła jego szlafrok, a nieRosarii.Ciągle nie miał pewności, czy słusznie postąpił, zabierając ją ze sobą,ale kiedy przed świtem znalazł dziewczynę siedzącą na przednim pokładzie,ubraną w wieczorową suknię, nie odważył się powiedzieć, żeby opuściłajacht.Sprawiała wrażenie przerażonej, kiedy wszedł na pokład.Cofnęła się,jakby w obawie, że ją uderzy.Niespokojnie patrzyła na niego, gdy odezwałsię do niej najpierw po włosku, potem po francusku, dopóki nie uświadomiłsobie, że ona jest przecież Angielką.Poprosił o wyjaśnienie tonem bardziejsurowym, niż zamierzał, a dziewczyna patrzyła na niego szeroko otwartymioczami, co nadawało jej wygląd osaczonego zwierzątka.Nagle zerwała się i601RLTpróbowała uciec, ale złapał ją za rękę i ponownie zapytał, skąd się tutajwzięła.Znał dobrze angielski, ale mówiła tak chaotycznie, głosem przery-wanym szlochem, że niewiele mógł zrozumieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum