Perez Reverte Arturo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiadomość dla marynarzy.Jednak nawet najmniej uważny słuchacz wiedział, żew przypadku Coya była to informacja prawdziwa.Kiskoros jęknął niewyraznie, prze-wracając się na bok.Poszukał dotykiem portfela i chwycił go niezręcznie w dłoń. Jesteś durniem wymamrotał. I bardzo się mylisz co do pana Palermo i codo mnie.I mylisz się co do niej.624Zrobił przerwę, żeby splunąć krwią.Patrzył teraz na Coya przez zmierzwione włosy,wilgotne i brudne, opadające mu na twarz.Oczka małej żabki już nie były sympatycz-ne błyszczały nienawiścią i żądzą zemsty. Kiedy przyjdzie moja kolej.Uśmiechnął się okrutnie, spuchniętymi ustami, nie dokończył zdania, co zabrzmiałogroznie, a zarazem groteskowo, bo przerwał mu atak kaszlu. Dureń powtórzył z wyrzutem, znów plując krwią.Coy przyglądał mu się bez słowa, potem powoli wstał, zaciskając zęby.Nic wię-cej nie mogę mu zrobić, pomyślał.Nie mogę go teraz zatłuc na śmierć, bo są rzeczy,których nie chciałbym stracić, a poza tym cenię wolność i własne życie.To nie jest po-wieść ani film, a w prawdziwym życiu są policjanci, sędziowie i im podobni.Nie czekana mnie żaden statek, żeby szybko zawiezć mnie na Karaiby, gdzie bym się schronił naTortudze, pośród członków Bractwa Karaibskiego Wybrzeża, bo tam szum większy, gę-ściej morskie snują się straszydła.Dziś Bractwo wzięło się za inwestowanie i budujehotele i apartamenty, a do gubernatora Jamajki faksem dochodzą nakazy poszukiwaniai aresztowania.625Stał tak, zły i niezdecydowany, zastanawiając się, czy lepiej walnąć Kiskorosa jesz-cze raz w głowę, czy lepiej nie, kiedy zauważył T�nger na ulicy, w żółtawym świetlelatarni.Stała spokojnie i przyglądała się im.* * *Na końcu zatoki snop światła latarni obracał się poziomo, prosto przez ciepłą noc,cętkowaną drobnymi kroplami deszczu.Zwiatło przypominało wąski stożek mgły, któryprzebiegając raz za razem przecinał przy okazji wysmukłe pnie i nieruchome pióropuszepalm, ciężkich od wody i blasków.Coy rzucił spojrzenie na Kiskorosa, zanim odszedłwzdłuż brzegu w kierunku T�nger.Argentyńczyk dotarł do samochodu, nie miał jed-nak kluczyków, które zostały wrzucone do morza; usiadł więc na ziemi, opierając sięplecami o jedno z kół, mokry i ubrudzony piaskiem, i patrzył, jak odchodzą.Od po-jawienia się kobiety nie otworzył ust, ona też nic nie mówiła, tylko obserwowała ichobu w milczeniu; nawet kiedy Coy, który działał jeszcze na podwyższonych obrotach,zapytał ją, czy nie chciałaby skorzystać z okazji i przesłać pozdrowień Nino Palermo.Albo może, dodał, chciałaby przesłuchać bandziora z antypodów.Powiedział właśnie626tak: przesłuchać bandziora z antypodów, z pełną świadomością, że choćby nie wiem jakciężko go obrażał czy tłukł Kiskoros nie wydusi z siebie ani pół słowa.Bez odpo-wiedzi T�nger ruszyła plażą, oddalając się od nich.A Coy, po chwili wahania, rzuciłostatnie spojrzenie na zbira i poszedł za nią.Po kilku krokach zrównał się z nią, ale nadal był wściekły; nie z powodu pojawieniasię Argentyńczyka, które w sumie było pożyteczne, choćby z tego powodu, że miał nakim wyładować całą żółć, zalewającą mu żołądek i gardło, ale przez sposób, w jaki takobieta odwracała się plecami od rzeczywistości, kiedy przestawała ją ona interesować.Cześć, nie podoba mi się, żegnam.Wszystko, co nie zgadzało się z jej planami przy-padkowe spotkania, przeszkody, grozby, znaki z rzeczywistego świata docierające do jejpozornej kryjówki w wyśnionej przygodzie było odrzucane, odsuwane, odstawianena bok, jakby w ogóle nie istniało.Jakby samo rozważenie którejkolwiek z tych moż-liwości było zamachem na harmonię całości, której właściwą perspektywę znała tylkoona.Ta kobieta, podsumował, idąc ze złością po piasku plaży, broni się przed świa-tem, poprzez odmowę jego akceptacji.Ale nie do niego należało stawianie jej takichzarzutów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum