Masterton Graham Ikon

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kierowca był człowiekiem dobiegającym pięćdziesiątki, w brązowej sportowej ko-szuli i okularach przeciwsłonecznych.Uśmiechnął się do porucznika Berridge a i zapy-tał: Czy mogę panu w czymś pomóc? Jestem funkcjonariuszem policji.Wywołuje pan potencjalne zagrożenie dla ruchu,zatrzymując się tutaj.Zechciałby pan stąd odjechać? Pan jest funkcjonariuszem policji? zdziwił się mężczyzna, mierząc porucznikauważnym wzrokiem od stóp do czubka głowy. Bywa, że nawet policjanci miewają odrobinę wolnego czasu odpowiedział muporucznik Berridge. Byłbym wdzięczny, gdyby pan stąd odjechał.Mężczyzna ściągnął okulary.Jego oczy otoczone były gęstymi zmarszczkami.Zim-ne, martwe.Jak z kamienia.Oczy człowieka, który spędził całe lata na poszukiwaniach,lata na przebijaniu się wzrokiem przez dym zatłoczonych barów, lata na poszukiwaniujednej i tylko jednej osoby.Oczy człowieka, który odnalazł ją i teraz dyskontował swójsukces. Musi pan być porucznikiem Berridge stwierdził mężczyzna.Berridge cofnął się o pół kroku.Pózniej obejrzał się do tyłu na Stellę.Obcy ludzie,którzy mówili do niego po nazwisku, wzbudzali jego ostrożność.Był kiedyś na patro-lu z gliniarzem o nazwisku O Manion, dawno temu, gdy rozpoczynał policyjną karierę.I pewnej nocy na Indian School Road, gdy chcieli wsiadać do swojego samochodu, ktośkrzyknął: O Manion! i wielka dziura po kuli pojawiła się w plecach O Maniona. Niech pan się nie boi, poruczniku powiedział nieznajomy. Nie sprawię panużadnych kłopotów, jeżeli nie będę musiał.Ale niech pan nie zgrywa bohatera, bardzoproszę.Trzymam na kolanach automat Ingrama, wymierzony prosto w pana przezdrzwi i chwila nieuwagi może spowodować poważne uszkodzenia karoserii, no i pana.Porucznik Berridge machnął jedną ręką za siebie i próbował dać znać Stelli, aby ode-szła jak najdalej od samochodu.Ale ona podeszła kilka kroków bliżej i powiedziała: No chodz, kochanie.Tracę adrenalinę.257 Niech pan nic nie mówi mężczyzna ostrzegł porucznika. Przyjechałem tu,aby pana ostrzec, nie zastrzelić.Zajmuje się pan sprawą porwania Susie Korvitz, praw-da? I tym nieszczęsnym wypadkiem w Tempe. To prawda twarz porucznika zesztywniała. A co pan ma z tym wspólnego? Nie musi pan wiedzieć.Jedyne, co ma pan zrobić, a raczej czego nie robić, to nieszukać żadnych dowodów, zgubić wszelkie ślady i puścić obie sprawy w niepamięć. A jeśli powiem, abyś się odpierdolił? Wówczas zabiję pana.Pamięta pan biednego szefa Ruse? Zabiłeś szefa Ruse? Właśnie.I zabiję pan również, jeżeli nie będzie pan wiedział, jak się zachować.Ro-zumie pan, musiałem pana ostrzec.Takie wydano mi polecenia.Porucznik Berridge powiedział głośno do Stelli: Kochanie, odejdz stąd, rozumiesz? Co, co powiedziałeś? zapytała. Powiedziałem, abyś stąd odeszła.Schowaj się za czymś.Mężczyzna w samochodzie niespodziewanie uniósł z kolan mały, czarny automat.Porucznik Berridge rozpoznał tę broń od razu i poczuł mrożącą krew w żyłach falę stra-chu.Przez ułamek sekundy nie wiedział co robić; jednak zaraz zadecydował krótkimskokiem rzucił się do przodu i wylądował na dachu �underbirda.Ta nieprzewidziana akcja najprawdopodobniej uratowała mu życie, ponieważ gdytylko skoczył, mężczyzna otworzył ogień i Berridge usłyszał ten zdecydowany i przera-żający trzask, który wydaje tylko Ingram, strzelający ciągłym ogniem.Wystrzelenie se-rii trzydziestu pocisków zabrało dokładnie półtorej sekundy.Kilka z nich trafiło Stellę,stojącą przed samochodem w całkowitym zdumieniu i zaskoczeniu.Obie jej nogi zostały przecięte w połowie ud i asfalt wokół niej pokrył się w jed-nej sekundzie przerażającymi bryzgami krwi i potrzaskanymi fragmentami kości.Mia-ła czas, aby spojrzeć w dół, na swoje nogi, z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia i bólu.Miała nawet dosyć czasu, aby podnieść wzrok jeszcze raz, ostatni raz i rozszerzonymiz bólu i przerażenia oczyma poszukać swojego męża.A potem po prostu jej ciało odpa-dło od nóg i uderzyło o asfalt z ohydnym łoskotem.Jej krzyk miał tak wysokie natęże-nie, że porucznik Berridge prawie go nie słyszał.Krzyk z rodzaju tych, które obudziłybypsy w nocy, krzyk który powraca po latach w najbardziej koszmarnych snach.Mężczyzna w samochodzie wyciągnął z kieszeni drugi magazynek.Porucznik prze-śliznął się po winylowym dachu i włożył lewą rękę przez okno do środka samochodu,ściskając najpierw ramię a pózniej szyję mężczyzny, który uderzył jego rękę kolbą au-tomatu, zdzierając mu skórę i mięso ze stawów.Ale porucznik Berridge zdołał schwy-cić go za gardło i zsunąć się bezpiecznie z dachu na ziemię.Mógł teraz uchwycić męż-czyznę obiema rękami.Pchając jego głowę z całych sił na przednią szybę, od razu zła-258mał mu nos.Na szkle pozostał szkarłatny ślad, a mężczyzna zacharczał i spróbował wy-rwać się z uścisku. Wysiadaj wykrzyknął Berridge z histerią w głosie. Wyłaz z tego pierdolone-go samochodu!Otworzył gwałtownie drzwi i wywlekł go na drogę, a pózniej kilkakrotnie kopnąłz całej siły w twarz.Automat wypadł z samochodu i wtoczył się gdzieś pod koła.Mężczyzna próbował powstać, ale został uderzony w gardło dzikim, potężnym cio-sem karate, po którym porucznik doznał otwartego złamania jednego z palców prawejręki.Kopnął jeszcze padającego mężczyznę tak silnie pomiędzy nogi, iż wydawało musię, że usłyszał trzask pękających jąder.Nieznajomy powlókł się w kierunku poboczai tam upadł ostatecznie, jęcząc i skomląc.Porucznik Berridge uklęknął przy Stelli.Jej twarz, mimo opalenizny, przybrała kolorpopiołu, jakby w jednej chwili Stella stała się starą kobietą.Krew wylewała się z jej udniepowstrzymanie, a szok paraliżujący jej zmysły, był tak potężny, że mogła tylko pa-trzeć na niego unosząc lekko rękę w poszukiwaniu jego dłoni.Umierała bardzo szyb-ko.Sylwetka męża stanowiła już dla niej prawdopodobnie tylko mgliste przypomnieniekończącego się życia, świat w który wkraczała, był dla niej czymś realniejszym. Stella wyszeptał porucznik Berridge.Wiedział, że nie może go już usłyszeć.W polu jego widzenia znajdowała się jej lewa noga, leżąca kilka metrów od niej, nachy-lona ku ziemi pod nienaturalnym kątem.Powiedział znów: Stella a ona umarłana jego rękach i podziękował Bogu, że nastąpiło to tak szybko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum