Lundwall Sam King Kong Blues

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W sekcji komputerowej, na piętrach od dwudziestegopierwszego do dwudziestego szóstego, gdzie pracowali programiści,infradzwięki były najbardziej szkodliwe.Większość programistówstanowiły kobiety i nikt nie przejmował się ich częstymi bólami gło-wy i depresjami.Wszyscy wiedzieli p tych kobiecych bolączkach.Programistki pracowały nadal z nękającymi je bezustannie bólamigłowy i depresjami, a margines błędu perforowanych przez nie kart90wciąż wzrastał.Perforowały karty i karmiły nimi komputery.Prze-kazywana informacja miała wpływ na miliardy decyzji podejmowa-nych na całym świecie.Wprowadzenie informacji do komputera powodowało, że nikt niemógł wykryć miejsca powstania ewentualnego błędu.Nikt.XIIIPodarunek od Eulenspiegela doręczony został Anniki, jak zwykle,przez posłańca.Dwóch mężczyzn zapukało do drzwi i weszło bezsłowa, zataczając się pod ciężarem nowego sześciokanałowego au-diowizualnego odbiornika stereo marki Scenji Hi-Fi, ze wszystki-mi ponadstandardowymi dodatkami.Był on ponadto wyposażony wbłyszczący czterokanałowy aparat wideo, wmontowany w imitacjęszafki � la Ludwik XVI ze wstawkami z PCV udającymi porcelanę zSevres.Wyglądało to stosownie, ponieważ reszta sprzętu mieściła sięw cylindrycznym biurku i toaletce o markieterii � la Ludwik XVI,wykonanych z tworzywa styratron i wypolerowanych na błyszczącymahoń.Wszystkie trzy meble wyglądały w tym pokoju ohydnie.Pasowało to do Anniki, która była całkowicie pozbawiona jakiego-kolwiek smaku.Sprzęty stanowiły kosztowne, znakomicie zrobione, dokładne ko-pie rzeczywistego umeblowania antycznego Wersalu, dostępne tylkonajbogatszym i przeznaczone dla najwybredniejszych znawców.Eulenspiegel we wszystkim miał styl, nawet jeśli działał bez smakuczy sensu.To, co mieściło się w środku, było równie wspaniałe jakwystrój zewnętrzny prawdziwa aparatura japońska, a nie tanieamerykańskie imitacje, których musieli używać zwykli ludzie.Anni-ki z radością zrolowała przednią część cylindrycznego biurka.Uka-zały się lśniące przyciski, skale i krążki taśm.Toaletka skrywałasześciokanałowy adapter Scenji z głowicą Hounga.Najnowszymodel wyposażony był w urządzenie żyrostabilizujące i silnik JojukuDC ze stabilizatorem kontroli prędkości.92Gdyby zajrzała do szczegółowego opisu technicznego, czego niezrobiła, mogłaby się dowiedzieć, że wzmacniacz taśmy dzwiękowejwyposażony jest w przedwzmacniacz Sentec z czułością dostrojeniataśmy rzędu 40 mV i rozdzielczością kanałową lepszą niż 90 dB A(odpowiednik 120 mV sygnału wyjściowego).Moc wzmacniacza,drugiego elementu umieszczonego w cylindrycznym biurku, osiągała80 W na kanał każdego z sześciu głośników Scenji Hi-Fi o zakre-sie częstotliwości od 50-12 do 500 Hz, co w opinii niezbyt wybred-nych producentów odpowiada jakości Hi-Fi.Innym istotnym dlamelomana szczegółem było, według instrukcji, specjalnie zaprojek-towane i dołączone do odbiornika krzesło do słuchania � la LudwikXVI z oparciem w kształcie liry.Nazwano je inaczej krzesłem roz-koszy.Siedziało się na nim okrakiem, wspierając ramiona na wyście-łanym oparciu.Używane początkowo do śledzenia gry w karty, byłoteraz nieodzowne dla miłośnika muzyki, który musiał siedzieć nanim okrakiem, by w pełni rozkoszować się dzwiękiem, płynącym zsześciu kanałów.Krzesło to, podobnie jak reszta odbiornika, stanowiło kopię dziełwybitnego, jednego z największych we Francji, stolarza Jean HenriRiesenera (1734-1806), wytwarzającego meble.Wykonał wspanialeich okazy do Chateau de Saint-Cloud Marii Antoniny.Sześć szkatu-łek mieszczących głośniki było dla odmiany kopiami pewnej złotejszkatułki innego znanego stolarza Adama Weisweilera (obecnie wKolekcji Wang-Tse w Pekinie).Anniki ustawiła to wszystko pieczołowicie w swoim pokoju jakotrwałą, aczkolwiek obrzydliwą pamiątkę krótkiego spotkania w pew-nym zaułku.Włączyła odbiornik, położyła stos płyt na obrotowytalerz i zasiadła na krześle rozkoszy.Kiedy z sześciu głośników93popłynęły pierwsze grzmiące dzwięki, sąsiad zza cienkiej ścianyobudził się z krzykiem z popołudniowej drzemki.Wywiązał się krót-kotrwały pojedynek na głosy.Pięści i histeryczne wrzaski walczyły zmuzyką potężnej orkiestry rozrywkowej, wzmacnianą setkami pra-cowitych tranzystorów i stabilizatorów obwodów.Sąsiad, co byłozresztą do przewidzenia, przegrał i jak burza wybiegł na stosunkowospokojną ulicę.Anniki nie przejęła się tym.Jako ambitna gwiazdka InterFilmu zawarła przyjaznie z paromaproducentami płyt w dziale nagrań.Kilku z nich, urodzonych podznakiem Barana, zostało krótkotrwałymi, lecz niezwykle namiętnymijej kochankami.InterFilm posiadał studia nagraniowe, jedne z naj-większych w kraju.Wypluwały one niezliczoną liczbę płyt muzykipop, adresowanych do rzesz nastolatków i starszych słuchaczy.Dladorosłych produkowano istne koszmary męskie chóry i przebojesprzed trzydziestu czy czterdziestu lat.Za to muzyka młodzieżowabyła wspaniała.InterRec SA przewodziło na rynku wypuszczającnagrania najbardziej cenionych super gwiazd, wyżyłowanych do cnadiabelskimi kontraktami.Anniki miała okazałą kolekcję nagrań ze-społu Czerwona Rewolucja Proletariacka setek pierwszorzęd-nych piosenek, w których przenikliwe młodzieńcze głosy wykrzyki-wały hasła: Proletariusze łączcie się! Władza w ręce ludu! Zmierćburżuazji! Odbywało się to przy akompaniamencie bezbłędniegrzmiących orkiestr i zawodzących chórów, złożonych z grupekjasnowłosych dziewcząt o gołębich oczach, ubranych w najmodniej-szym egzystencjalnym stylu.Zespół Rewolucja Proletariacka był na fali już od dziesięciu lat [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum