Joachim Ceraficki Wasserpolacken. Relacja Polaka w służbie Wehrmachtu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odpowiedziałem, że CieśninaKerczeńska jest najwęższa w rejonie miejscowości Tuzła.Tam jej szerokość wynosi około 5 kilometrów.Wyposażeni w kapokimoglibyśmy tę odległość pokonać.Jednak byłoby to możliwe tylko w lecie i to przy założeniu, że jakieś prądy nie zepchną nas naszerokie wody.Tę wiedzę geograficzną posiadłem, studiując postępy armii niemieckiej na froncie wschodnim.Wyładowano nas w Kerczu.Sztab batalionu i oddział łączności zakwaterowano w budynku, którego właściwe przeznaczenietrudno było ustalić.Zauważyłem w pewnym momencie, że P., urządzając swoje miejsce do spania, ma spoconą twarz i słania się nanogach.Wezwany lekarz stwierdził, że szeregowy P.jest zarażony tyfusem plamistym.Zanim sanitariusze wynieśli go na noszach,powiedziałem mu, że na pewno wyzdrowieje i odeślą go do koszar macierzystej jednostki, a stamtąd do jednostki normalnej.Tymczasem zostałem sam wśród Szkopów.Kilka dni czekaliśmy na przeprawę przez Cieśninę Kerczeńską na Kaukaz.Były to pierwsze dni grudnia.Temperatury w czasie dniakształtowały się w granicach 19 stopni.Kercz zastaliśmy zniszczony i wyludniony.Dziesiątego grudnia załadowano batalion naokręty desantowe.Płynęliśmy w kierunku Półwyspu Tamańskiego.Nasz okręt, o niezbyt wielkiej wyporności, był silnie uzbrojony wdziała okrętowe, a szczególnie przeciwlotnicze.Ulokowałem się, jak większość żołnierzy, tuż przy burcie.Przy moim wzrościemogłem obserwować morze.Przede mną wisiał kapok.Myślałem o tym, jak go zwędzić.Jakiś podoficer, idąc wzdłuż burty, waliłręką w nasze hełmy.Stojący obok mnie gefreiter Zarnikow swoim berlińskim akcentem krzyczał: Zakładać! Kiedy nadleci �Iwan�,nie zdążysz odczepić hełmu od paska.Na KaukazieZostaliśmy zakwaterowani w chałupach Tamani.Mojemu koledze, pochodzącemu z Guben nad Nysą Aużycką, i mnie przydzielonokwaterę w małym domu z ogródkiem i stajnią.Zajmowała go kobieta w średnim wieku.Powitaliśmy ją po rosyjsku.Rosyjskie dzieńdobry powiedziane przez mojego towarzysza brzmiało całkiem poprawnie.Wyjaśniłem jej, posługując się moim kiepskimrosyjskim, że przypuszczalnie przez kilka dni będziemy spali w jej domu.Powiedziała, że została o tym powiadomiona, izaprowadziła nas do pokoju.W oknach wisiały firanki, a na parapetach stały doniczki z kwiatami.W jednym z narożników pokojuwisiała złocona ikona, a przed nią paląca się czerwona lampka.Kiedy ją zauważyłem, pochyliliśmy obydwaj głowę.W całym domubyło bardzo czysto.Nasze buciory podbite gwozdziami mogły uszkodzić ślicznie utrzymane lakierowane podłogi, postanowiliśmywięc zdejmować je, wchodząc do pokoju.Wieczorem poszliśmy z menażkami po ciepłą strawę.Kucharz ugotował rosół z makaronem, który zjedliśmy na miejscu.Drugiedanie zabraliśmy do naszej kwatery.Była to wołowina gotowana w rosole, przyprawiona cebulą usmażoną na tłuszczu.Jedliśmy ją zziemniakami.Dostaliśmy też herbatę do manierek.Kiedy jej spróbowałem, sądziłem, że piję wodę morską, tak była słona.Naszagospodyni, widząc, jak plujemy z obrzydzeniem, powiedziała, że studnia ze słodką wodą znajduje się w odległości około jednejwiorsty od Tamani.Sól z Morza Czarnego nasycała też powietrze kiedy po pierwszej nocnej warcie obejrzałem za dnia mójkarabin, zobaczyłem, że wszystkie metalowe części pokryte są rdzawym nalotem.Pobyt w Tamani przedłużał się.Miejscowość zamieszkiwały tylko kobiety w średnim wieku, starcy i dzieci.Widoczniepozostałych ludzi Sowieci ewakuowali.W wolnym czasie uczyłem się rosyjskiego, w czym pomagała mi broszurka wydana przezWehrmacht.Zabijając wolny czas, zaglądałem do domów.W jednym z nich spotkałem starszą panią i dwie około trzydziestoletnieładne kobiety.Pozdrowiłem je po rosyjsku.Starsza pani wskazała mi krzesło i zapytała, czy napiję się herbaty.Uprzejmiepodziękowałem.Jedna z młodszych kobiet, zwracając się do swojej mamy, powiedziała po polsku, że pewnie jestem nadwołżańskimNiemcem.Natomiast druga uznała, że wyglądam raczej na gruzińskiego ochotnika.Powiedziałem po polsku, że jestem Polakiem izacząłem się głośno śmiać, widząc ich miny.Nasza znajomość trwała zbyt krótko, żeby dowiedzieć się czegoś o losie tych Polek.Poza tym zauważyłem, że miejscowa ludność nie jest zbyt wylewna.Sprawiali wrażenie wystraszonych.Po kilku dniach kwaterowania w Tamani pomaszerowaliśmy w stronę kolei, gdzie mieliśmy zostać załadowani i wysłani na linięfrontu.Pogoda była słoneczna, a błotnista droga twarda dzięki nocnym przymrozkom.Niemniej przejście trzydziestu kilometrów wpełnym rynsztunku było uciążliwe.Wyładowano nas w Krymsku, skąd znów na piechotę, pokonując czternaście kilometrów,doszliśmy do Abińska.Tym razem utykaliśmy na drodze w błocie do połowy łydek.W Abińsku rozlokowano nas w drewnianychdomostwach, których dachy pokryte były trzciną albo słomą kukurydzianą.Gospodyni podała nam na kolację mamałygę ugotowanąz mąki kukurydzianej, wyglądającą jak gęsty grysik, a do tego kukurydziany chleb.Pierwszy raz w życiu jedliśmy takie specjały.Następnego dnia, w przeddzień wigilii Bożego Narodzenia, wymaszerowaliśmy do miejscowości Ilski.Mieliśmy do przejściatrzydzieści sześć kilometrów.Droga była utwardzona, ale częściowo uszkodzona przez ciężarówki i ciężkie pojazdy bojowe.Kląłemi głośno mówiłem do siebie: Za jakie grzechy maszeruję i to w dodatku dla Vaterlandu i Hitlera?.Raptem zobaczyłem małegochłopczyka siedzącego przy skraju drogi na wiązce słomy kukurydzianej.Zapytałem, dokąd idzie.Powiedział, że do dziadkówmieszkających w Ilskim.Zanim zdążyłem zadać kolejne pytania, obok nas zatrzymała się ciężarówka.Kierowca chciał mniepodwiezć, poprosiłem, by zabrał również chłopca.Malec miał dziewięć lat.Jego ojca powołano do wojska w 1941 roku, a matkę, zzawodu pielęgniarkę, ewakuowano przed zbliżającą się armią niemiecką.Na prośbę matki dzieckiem zaopiekowała się ciotka, którajednak po kilku miesiącach stwierdziła, że nie jest w stanie chłopca nadal utrzymywać.Zapytany, jakiej jest narodowości,powiedział, że jest Grekiem.Kiedy dojechaliśmy do Ilskiego, odprowadziłem chłopca do dziadków.Przyjęli wnuka serdecznie.Dziękując mi, zapraszali, bym ich kiedyś odwiedził, jeżeli to będzie możliwe.Batalion dotarł do Ilskiego w ciągu jednego dnia.Oddział łączności i sztab batalionu zostały ulokowane w gmachu szkoły.Dowieczerzy wigilijnej zasiedliśmy punktualnie o godzinie 18.00.Stoły nakryte zostały białym papierem.Przed każdym z uczestnikówkolacji stał talerz napełniony pierniczkami, wyglądającymi jak tradycyjne katarzynki.Obok talerzy stała butelka rosyjskiej wódki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum