Eo Lagerlof, Selma Gosta Berling

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kaj jen la tuta aro suprenveturis al Helges�ter.Kelkajduondormis kaj preska� falis el la veturilo, aliaj kantis por neekdormi.Ili �iuj aspektis ne multe pli bonaj ol friponaro, iner-taj kaj kun �velintaj viza�oj.Ili tamen alvenis, lasis la �evalojnsur la malanta�a korto kaj kun certa soleneco mar�is al la350G�STA BERLINGeLIBROperono.Beerencreutz kaj Julius kondukis kapitanon Lennartinter si. Vigli�u, Lennart, ili diris al li, vi ja estas hejme.�u vi nevidas, ke vi estas hejme?Li malfermis la okulojn kaj preska� sobri�is.Kortu�is lin,ke ili akompanis lin hejmen. Amikoj, li diris kaj haltis por paroli al ili �iuj, mi deman-dis al Dio, amikoj, kial permesi�is, ke tiom da malbono tra-fis min. Silentu, Lennart, ne prediku! Beerencreutz tondras. Lasu lin paroli! Sintram diras. Li parolas bone. Demandis al li kaj ne komprenis, nun komprenas.Li vo-lis montri al mi, kiajn amikojn mi havas.Amikoj, kiuj akom-panas min hejmen por vidi la �ojon de mi kaj mia edzino.�armia edzino atendas min.Kio estas kvin jaroj da mizero kom-pare al tio!Jen malmolaj manoj tamburis sur la pordo.La kavaliroj nehavis tempon a�skulti plu.Interne ekmovi�is.La servistinoj veki�is kaj elrigardis.Ilirapide surmetis la vestojn sed ne kura�is malfermi al tiu aroda viroj.Fine la riglilo estis fortirata.La kapitanedzino memelvenis. Kion vi volas? �i demandis.Estis Beerencreutz, kiu respondis: Ni venas kun via edzo. Ili pu�is kapitanon Lennart an-ta�en, kaj �i vidis lin �anceli�i kontra� �in, ebria, kun krim-ula viza�o.Kaj malanta� li �i vidis tiun tutan aron de ebriaj,�anceli�antaj viroj.xi faris pa�on malanta�en, li postiris kun etenditaj brakoj.351G�STA BERLINGeLIBRO Vi foriris kiel �telisto, �i diris, kaj venas hejmen kiel fripo-no! Post tio �i intencis eniri.Li ne komprenis.Li volis sekvi �in, sed tiam �i pu�is lin surla bruston. �u vi kredas, ke mi volas akcepti tian homon kiel vin porestri super mia domo kaj miaj infanoj?La pordo fermi�is, kaj la riglilo �ovi�is en la seruron.Kapitano Lennart �etis sin al la pordo kaj komencis skui�in.Tiam la kavaliroj ne povis subpremi ridon.Li estis tiel certapri sia edzino, kaj jen �i ne volas vidi lin.xajnis al ili, ke estasridinde.Kiam kapitano Lennart a�dis ilian ridon, li postkuris ilinkaj volis bati ilin.Ili kuris for, kaj saltis en la veturilojn.Lisekvis, sed en sia fervoro li stumblis sur �tono kaj falis.Li re-levis sin, sed ne persekutis ilin plu.Iu penso frapis lin en liakonfuzo.En tiu �i mondo okazas nenio sen la volo de Dio,nenio. Kien vi volas gvidi min? li diris. Mi estas plumo �veban-ta la� la vento de via spiro.Mi estas via �etpilko.Kien vi vo-las gvidi min? Kial vi fermas por mi la pordojn de mia hej-mo?Li iris for de sia hejmo, kredante, ke tio estas la volo de Dio.Kiam la suno levi�is, li staris sur la supro de la deklivoj deBroby kaj rigardis la valon.Ho, ja ne sciis tiam la kompatin-daj homoj en la valo, ke proksimi�as ilia savanto! Malri�uloa� �agrenito ne plektis kronojn el malfrue velkanta vakciniopor pendigi super la pordo de sia dometo.Oni ne metis surla sojlojn, kiujn li balda� transpa�os, foliojn de odoranta la-vendo kaj florojn de la kamporando.La patrinoj ne levis siajn352G�STA BERLINGeLIBROinfanojn sur la brakon, por ke ili vidu lin, kiam li venos.Lainterno de la kabanoj ne estis purigita kaj ordigita, kaj la ni-gra kameno ne ka�ita de odoranta junipero.La viroj ne labo-ris kun fervora diligento sur la kampoj, por ke liaj rigardoj�oju pro flegitaj kampoj kaj bonfositaj drenfosoj.Ho, kie li staris, liaj angoraj okuloj vidis, kiel la seko detruis,kiel la rikoltoj estas sekdifektitaj, kaj kiel la homoj �ajnas ape-na� zorgi pri preparo de la tero por la rikolto de la venontajaro.Li rigardis supren al la bluaj montoj, kaj la akra suno dela mateno montris al li la brunibruligitajn regionojn, kie fu-riozis la arbarfajroj.Li vidis, ke la betuloj �e la vojrando es-tas preska� detruitaj de seko.Multaj malgrandaj signoj, larekrementa odoro, kiun li sentis, kiam li preteriris bienon, lafalintaj bariloj, la malgranda kvanto da hejmentransportitakaj hakita ligno, komprenigis al li, ke la homoj ne �uste kon-dutas, ke la mizero venis, kaj ke la homoj ser�is konsilon eninerto kaj brando.Sed eble estis bone por li, ke li vidis tion.�ar li ne havis lafavoron vidi verdajn rikoltojn �ermi sur propra kampo, gar-di la estingi�on de la ardantaj karboj en la propra fajrujo,senti la molajn manetojn de siaj infanoj meti�i en liajn, havipian edzinon kiel apogon.Eble estis bone por li, sur kies ani-mo pezis profunda doloro, ke ekzistis aliaj, al kiuj li povisdoni konsolon en ilia malri�eco.Eble estis bone por li, ke estistiel amara tempo, kiam la malfekundeco de la naturo suferi-gis la malri�ajn homojn per manko, kaj kiam la pli bonsortajfaris la sian por detrui ilin.Kapitano Lennart staris tie sur la deklivoj de Broby kaj ko-mencis pensi, ke Dio eble bezonas lin.Estas rimarkinde, ke la kavaliroj poste neniel povis kom-353G�STA BERLINGeLIBROpreni, kiamaniere ili kulpas pri la malmoleco de la kapitan-edzino.Sintram silentis.Tra la regiono iris multe da malla�-da parolo pri la edzino, kiu estis tro fiera por akcepti tiel bo-nan edzon.Oni diris, ke �i tuj interrompis �iun, kiu provisparoli al �i pri la edzo.xi ne toleris, ke oni mencias lian no-mon.Kapitano Lennart faris nenion por �angi �iajn pensojn.Estis unu tagon poste.Maljuna kamparano ku�as sur la mortlito en la H�gberg-vila�o.Li ricevis la sakramenton, kaj la fortoj de lia vivo es-tas eluzitaj, li devas morti.Maltrankvila kiel iu, kiu komencos longan voja�on, litranslokigas sian liton el la kuirejo al la �ambro kaj el la �am-bro al la kuirejo.Pro tio oni komprenas, pli ol pro liaj pezajstertoroj kaj la estingi�anta rigardo, ke lia horo venis.�irka� li staras lia edzino, liaj infanoj kaj servistoj.Li estisbonsukcesa, ri�a, respektata.Lia mortlito ne estas forlasita.Malpaciencaj fremduloj ne �irka�as lin dum lia lasta tempo.La maljuna viro parolas pri si mem, kvaza� li starus anta� laviza�o de Dio, kaj la �irka�starantoj per oftaj suspiroj kajkonfirmaj vortoj atestas, ke lia parolo estas vera. Mi estis diligenta laboranto kaj bona mastro, li diras. Miamis mian edzinon kiel mian dekstran manon.Mi ne lasismiajn infanojn kreski sen eduko kaj prizorgo.Mi ne drinkis.Mi ne translokis limmarkojn.Mi ne vipis la �evalojn sur alsu-praj deklivoj.Mi ne lasis la bovinojn malsati en la vintro.Mine lasis la �afojn suferi en ilia lano en la somero.Kaj �irka� li la plorantaj geservistoj ripetas kiel eno: Liestis bona mastro.Ho, Sinjoro Dio! Li ne vipis la �evalon surla deklivoj, ne lasis la �afojn �viti en ilia lano en la somero.Sed tra la pordo nerimarkite venis malri�a viro por peti pri354G�STA BERLINGeLIBROman�a�o.Anka� li a�das la vortojn de la mortanto, kiam listaras silenta �e la pordo.Kaj la malsanulo da�rigas: Mi fleghakis arbaron, mi dre-nis herbejojn.Mi kondukis la plugilon la� rektaj sulkoj.Mikonstruis la fojnejon trioble pli granda por trioble pli grandarikolto ol en la tempo de miaj prapatroj.El brilaj taleroj mifarigis tri ar�entajn pokalojn.Mia patro farigis nur unu.La vortoj de la mortanto atingas la a�skultanton �e la por-do.Li a�das lin atesti pri si, kvaza� li starus anta� la trono deDio [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum