Grochola Katarzyna Podanie o Miłosc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To ja gapię się na ten biały prostokąt, to ja mambóle i to nie my musiałyśmy w nocy dzwonić po zastrzyk! Ciebie przy tym nie było! To tylko ja!Marta przerażona wybuchem Iwony cofa się.Teraz to napięcie pójdzie do brzucha, tamsię usadowi.Znowu coś zle zrobiła.A potem spokojnie mówi: Dobrze.Możesz na mnie napluć.Jestem kretynką.Masz rację. I oto dzieje się cud:to, co miało się przenieść i wniknąć do jej brzucha, nigdzie się nie przesuwa, nie przenosi, jestlekka jak piórko, żadnego niebezpieczeństwa. Oczywiście, że mam rację. Iwona patrzy na nią spod oka, ale jej głos już sięobniżył. Czyja ci zadaję te idiotyczne pytania w liczbie mnogiej? Czy zrobiłyśmy wczorajobiadek? Czy mąż nas zdupczył wczoraj troszeczkę? Byłyśmy u miłych znajomych? Masz rację! Marta krzyczy, ale w brzuchu nie ma nic. Wiem mówi Iwona i milknie.Więc Marta zdobywa się na jeszcze więcej: Przepraszam.yle się czujesz? A dlaczego mam się zle czuć?No i co na to powiedzieć? Marta płoszy się. Leżymy sobie? Zgadnij.Niedobrze.Trzeba inaczej. Potrzeba ci czegoś? Skąd.Jest mi po prostu fantastycznie. Iwona robi się sarkastyczna. Tak sobieleżę już piąty tydzień.Rękę mam unieruchomioną.Z trudnością się podnoszę.Ale jest mifantastycznie.Zwieży tlen.Powietrze.Czysta pościel.Bosko.Chcesz się zamienić? Jesteś rozdrażniona, ale ja to rozumiem. Najważniejsze to nie dać się sprowokować. Naprawdę? Głos Iwony brzmi bardziej znajomo. Tak, rozumiem.Teraz Iwona na nią patrzy uważnym spojrzeniem, nieznanym.Marta nie wie, co robić.Czeka. Czy możesz coś dla mnie zrobić? Wszystko mówi Marta z wyrazną ulgą.Wtedy Iwona podnosi się z wysiłkiem, jej blada dłoń sięga do rurki z tlenem, odsuwa ją,potem wyciąga do Marty rękę, do której podłużnymi kroplami sączy się życie. Odłącz mówi, wskazując na kroplówkę. Nie mogę! Musi zejść do dwudziestej drugiej. Marta wie, że zbyt pochopnieobiecała to wszystko. Chcę wstać.Na moment.Proszę.Marta zaciska przezroczysty wężyk. I co teraz? Pomóż mi. Iwona wyciąga do niej dłoń, Marta ją chwyta, a Iwona podnosi się zwysiłkiem i powoli spuszcza nogi z łóżka. Co ty robisz? Ale ręka Marty jest silna, nie puści. Boże, pomożesz mi czy nie? Chcesz wstać? Pytanie jest głupie, bo Iwona już wstała.Chwieje się na nogach,przezroczysty wąż od kroplówki, spuszczony w dół, trzyma ją na uwięzi, a ona robi parę krokóww stronę krzesła. Popraw to wszystko, proszę.Ach, o to chodziło.Marta strzepuje prześcieradło, wciska skraje pod materac, chwyta zadwa rogi poszwę, prostuje w niej koc, klepie znów w poduszki. Tak? pytająco patrzy na Iwonę Mogłaś leżeć.Robi jej miejsce, ale Iwona wskazuje ręką na łóżko. A teraz kładz się. Co? Kładz się. Zwariowałaś? Proszę, połóż się.I Marta posłusznie wyciąga się na łóżku. A teraz tlen.A teraz rączka.Wygodnie ci? Niezgrabnymi ruchami Iwona podkładajej tlen pod nos i przymocowuje prawą rękę bandażem do łóżka.Marta poddaje się temu bez sprzeciwu.Aóżko jest wygodne, po całym dniu biegania jejmięśnie powoli się odprężają. Tak mówi.Jest dobrze. Leż.Udawaj, że ci jest wygodnie.Marta nie musi udawać.Jej zmęczone ciało przylgnęło do pościeli. Tak? Poprawia się i nieruchomieje. Właśnie tak. Jak długo mam tak leżeć? Ktoś może tu wejść.Iwona narzuca na siebie szlafrok, podaje jej rękę.Marta zwalnia ucisk na przezroczystejrurce, kropelki znowu zaczynają spływać do żyły.Iwona przestawia stojak do kroplówki bliżejswojego krzesła i siada przy Marcie. Nikt nie wejdzie.Przecież wiedzą, że ty tu jesteś.Udawaj, że nie możesz się ruszyć.Zamknij oczy. Dobrze.Leżę. Marta posłusznie zamyka oczy.Iwona opiera się o poręcz łóżka.Oddycha ciężko i czeka, żeby jej organizm przyzwyczaiłsię do nowej pozycji.Jej serce przestaje walić jak oszalałe, nogi już tak bardzo nie drżą. Zobaczysz, co to znaczy tak leżeć mówi cicho. I nic nie móc.Jaka toprzyjemność.Ostatnia.Więc sobie poleż, Marto, a ja posiedzę przy tobie.Aż zdrętwieje ci ręka,kręgosłup, aż zacznie cię boleć krzyż.Oddech Marty jest spokojny i równy.Iwona patrzy na nią i ciągnie: I potem porozmawiamy.Kiedy odciśnie ci się gumka od tlenu.Ale za to świeżepowietrze.I w ten sposób, Marto, może się zrozumiemy.Bo innego wyjścia nie ma.I możewtedy już nie będziesz wchodzić i pytać, czy sobie leżymy.Bo muszę leżeć, prawda? Iwonanie słyszy odpowiedzi, podnosi głowę i dopiero teraz zdaje sobie sprawę, że Marta śpi.Ma ochotę ją szarpnąć, zrzucić z łóżka, niech zobaczy.Ale przygląda się leżącejkobiecie, fartuch podwinął jej się, prawa noga, ugięta, budzi w niej rozczulenie, cień rzęs napoliczkach pielęgniarki jest długi.Iwona podnosi się z wysiłkiem, sięga po koc i delikatnieokrywa Martę.Potem znów siada koło niej, a kroplówka wolno wspiera jej organizm. Nie możesz wiedzieć. szepcze Iwona. Może to i lepiej.WIECZ�R Jezu! Marta się podrywa, ale przywiązana do łóżka prawa ręką przytrzymuje ją.Która godzina? Zasnęłam! Iwona!Iwona z uśmiechem patrzy na Martę, która usiłuje odczepić ten cholerny bandaż od łóżka. Jestem tu mówi cicho.Marta wodzi wokół nieprzytomnym spojrzeniem. Kroplówka! przypomina sobie i w jej oczach widać przerażenie.Iwona z dumą wyciąga do niej rękę. Zeszła.Pilnowałam. Przepraszam.Taka byłam zmęczona.Pomaga Iwonie wejść do łóżka, układają z czułością.Iwona się uśmiecha. Odpoczęłaś? No. Czy może powiedzieć prawdę?Iwona wyciąga rękę. Pomóż mi.Marta chwyta ją pod ramiona, sadowi wygodniej, Iwona chce siedzieć, nie chce leżeć. Co ty wyprawiasz, co ty robisz. Jakże jej wstyd, że zasnęła. Nie możesz wiedzieć Iwona rzuca w przestrzeń ciemnego pokoju. I ja nie mogęwiedzieć. Wiedzieć? Czego? [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum