Fedra Jean Racine

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ismena klęczy przy niej i pełna rozpaczyDo życia ją przyzywa, do męczarni raczej.Ja zaś tu spieszę z bólem, co serce rozpiera,Oznajmić ci ostatnią wolę bohatera,Spełnić poselstwo, które w tej nieszczęsnej dobieGasnące serce syna przekazuje tobie.Lecz oto się przybliża wróg, co w duszy kryje.SCENA SI�DMAT e z e u s z, F e d r a, T e r a m e n e s, P a n o p e,s t r a ż n i c yTEZEUSZCiesz się, pani, tryumfuj, mój syn już nie żyje!Ha, ileż cierpię!.Jakichż podejrzeń męczarnia,Broniąc go w moim sercu, drżeniem je ogarnia.Lecz zginął; już się stało: nasyć się ofiarą;Ciesz się nieprawą zgubą lub też słuszną karą,Póki życia, dopuszczać myśli nie chcę innej;Skoro pani go winisz, wierzę, że był winny.Zgon jego dość mi daje treści do wyrzekań,Bym się zapuszczał w bagno haniebnych dociekań,Które, boleści ojca niezdolne go wrócić,Nową troską mój spokój mogłyby zakłócić.Pozwól, bym kraj rzuciwszy i ciebie zarazem,Uszedł przed syna mego skrwawionym obrazem;%7łarty wstydem, nękany straszliwym wspomnieniem,Próżno chciałbym przed świata ukryć się spojrzeniem.Wszystko mnie tu potępia, wszystko mnie uraża;Blask własnego imienia mękę mą pomnaża.Mniej znaczny, łatwiej ukryć zdołałbym swe błędy.Mierżą mnie nawet bogów osobliwe względy;Chcę odtąd biadać na ich złowrogie fawory,Daremną ich nie nużąc prośbą od tej pory.Co bądz by uczynili, ich dobroć wytrwałaNie mogłaby mi spłacić tego, co zabrała.FEDRANie, królu, wprzód ja moją niech powinność spełnię;Trzeba Hipolitowi wrócić części pełnię:Syn twój nie był występny.TEZEUSZHa, ojciec wyrodny!Na twą wiarę na zgon go pchnąłem niezawodny!Okrutna! Zali mniemasz, iż samo wyznanie.FEDRAChwile me policzone: posłuchaj mnie, panie.Na twego syna, cnoty, honoru zwierciadło,Moje to kazirodcze spojrzenie upadło.Niebo tchnęło w pierś moją ów płomień złowrogi,Resztę niecna Enona sprawiła - i bogi.Drżąc, iż Hipolit, świadom szpetnych moich chuci,Rękę twoją karzącą przeciw mnie obróci,Widząc, iż ja szaleję, że nie wiem co czynić,Pospieszyła go pierwsza przed tobą obwinić.Skazała się już sama.Jej rady zatruteW falach morza znalazły zbyt lekką pokutę.Byłabym dni me dawno skróciła żelazem,Lecz niewinnej ofiary dręczona obrazem,Pragnęłam, wprzód ci pełne złożywszy wyznanie,Wolniejszą drogą zstąpić w umarłych mieszkanie.Wypiłam, by dopełnić morderczego dzieła,Jad, co go w mury Aten przywiozła Medea.Już trucizna do serca mojego dociera;Już w to serce nieznany jakiś chłód się wdziera;Już przez mgłę gęstą jeno oko moje widziI niebo, i małżonka, który mną się brzydzi;Już śmierć, co pasmo moich dni nieszczęsnych skraca,Ziemi, którą kalałam, czystość dawną wraca.PANOPEOna umiera, panie!TEZEUSZO tak strasznym czynieCzemuż wraz z nią i pamięć na wieki nie zginie!Idzmyż, zbyt pózno błędów przeniknąwszy mroki,Azami boleści oblać syna krwawe zwłoki!Zwietnym pogrzebem uczcić to chlubne męczeństwo,%7łalem mych niecnych modlitw okupić szaleństwo.Oddajmy mu zaszczyty nazbyt zasłużone;I aby cienie jego ukoić wzburzone,Niechaj, mimo rodziny zawistnej knowanie,Oblubienica jego mą córką się stanie! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum