Christie Agata Karty na stol (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ROZDZIAA XXIIICo zdradziły jedwabne pończochyKiedy pociąg nadinspektora Battle a pędził przez Anglię na wschód, Anna Meredithi Rhoda Dawes znajdowały się w bawialni Herkulesa Poirota.Anna nie miała ochoty przyjąć zaproszenia, które nadeszło ranną pocztą, ale radaprzyjaciółki przeważyła. Anno, jesteś tchórzem, tak, tchórzem.Nie zachowuj się jak struś, chowając gło-wę w piasek.Zdarzyło się morderstwo i jesteś jedną z podejrzanych prawdopodob-nie najmniej podejrzaną. To byłoby najgorsze powiedziała Anna, z błyskiem humoru. Sprawcą oka-zuje się zawsze najmniej podejrzana osoba. Tak jednak jest ciągnęła Rhoda nie poruszona wtrętem. Nie kręć nosem, jakby morderstwo miało brzydki zapach i nic wspólnego z tobą. Nie ma nic wspólnego ze mną upierała się Anna. Mam na myśli, że chęt-nie odpowiem na wszelkie pytania, jakie zechce mi zadać policja, ale ten człowiek, tenHerkules Poirot, nie jest z policji. A co on pomyśli, jeśli spróbujesz się wykręcić? Pomyśli, że trzęsiesz się ze stra-chu, bo jesteś winna. Na pewno nie trzęsę się ze strachu odparła Anna zimno. Kochanie, wiem o tym.Nie potrafiłabyś zamordować nikogo, nawet gdybyś usi-łowała.Ale okropni, podejrzliwi obcokrajowcy tego nie wiedzą.Uważam, że powinny-śmy pójść grzecznie z wizytą.W przeciwnym razie przyjedzie tu i spróbuje wypompo-wać służbę. Nie mamy służby. Mamy matkę Astwell.Ona przy każdym potrafi strzępić język.Chodz, Anno,124idziemy.To naprawdę będzie zabawne. Nie rozumiem, czemu on chce mnie zobaczyć. Oczywiście, żeby zaimponować policji powiedziała Rhoda niecierpliwie. Sądzę, że amatorzy zawsze tak robią.Dochodzą do wniosku, że Scotland Yard towszystko durnie i bezmózgowce. Myślisz, że ten Poirot jest bystry? Nie wygląda na Sherlocka.Przypuszczam, że w swoim czasie był zupełnie dobry.Naturalnie teraz jest ple-ple.Musi mieć co najmniej sześćdziesiątkę.Och, Anno, spo-tkajmy się ze staruszkiem.Może opowiedzieć nam sensacje o pozostałych. Dobrze się tym bawisz, Rhodo. Przypuszczam, że dlatego, ponieważ mnie to nie dotyczy rzekła Rhoda. Byłaś głupia, że nie popatrzyłaś we właściwym momencie.Gdybyś to zrobiła, mo-głabyś żyć jak księżniczka do końca życia z szantażu.Tak więc stało się, że około trzeciej tego samego dnia Anna Meredith i Rhoda Dawessiedziały sztywno w fotelach w schludnym pokoju Poirota i popijały likier z czarnej po-rzeczki (który nie smakował im zbytnio, ale były zbyt dobrze wychowane, aby odmó-wić) ze staroświeckich lampek. To ogromnie miło, że przyjęły panie moje zaproszenie powiedział Poirot. Chętnie pomogę panu w miarę moich możliwości mruknęła Anna niewyraz-nie. To w pewnej mierze sprawa pamięci. Pamięci? Tak, pytałem już panią Lorrimer, doktora Robertsa i majora Desparda.Niestety,żadne z nich nie dało mi odpowiedzi, którą miałem nadzieję uzyskać.Anna w dalszym ciągu patrzyła na niego pytająco. Chciałem, mademoiselle, aby wróciła pani myślą do wieczoru w salonie panaShaitany.Po twarzy Anny przemknął cień znużenia.Czy nigdy nie uwolni się od tego kosz-maru?Poirot zauważył to. C est p�nible, nest ce pas?* To zupełnie naturalne.Pani, taka młoda, po raz pierw-szy zetknęła się z horrorem.Prawdopodobnie pani nigdy nie była świadkiem nagłejśmierci.Rhoda niespokojnie poruszyła się w fotelu. A więc? spytała Anna. Proszę cofnąć się myślą do tamtej chwili.Chcę, aby powiedziała mi pani, co za-pamiętała z pokoju Shaitany.* fr.To przykre, prawda?125Anna popatrzyła na niego podejrzliwie. Czy dobrze pana rozumiem? Ależ tak.Krzesła, stoły, ozdoby, tapeta, zasłony, przybory kominkowe.Pani towszystko widziała.Nie potrafi pani tego opisać? Spróbuję. Anna zmarszczyła brwi. To trudne.Naprawdę nie sądzę, że sobieprzypomnę.Nie potrafię powiedzieć nic o tapecie.Wydaje mi się, że ściany były poma-lowane na jakiś nie rzucający się w oczy kolor.Na podłodze leżały dywany.Stał też for-tepian. Potrząsnęła głową. Nie pamiętam nic więcej. Ale pani nawet nie próbuje, mademoiselle.Musi pani pamiętać niektóre przed-mioty, ozdoby, jakieś antyki. Po drugiej stronie, przy oknie, stała gablotka z egipską biżuterią rzekła powo-li Anna. Ach tak, po przeciwnej stronie od stołu, na którym leżał sztylecik.Anna popatrzyła na niego. Nie wiem, na którym stole leżał. Pas si b�te,* skomentował Poirot do siebie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum