Flagg Fennie Smazone zielone pomidory

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Artisowi okolica wydawała się niezwykle przyjemna.Jedną przecznicę dalej był Ma-gnolia Point, gdzie mógł sterczeć przed wystawami i odwiedzać mężów innych służą-cych.Wczesnym wieczorem, po kolacji złożonej zwykle z resztek po białych, siadywa-li na gankach i nieraz jedna rodzina zaczynała śpiewać, a wkrótce po kolei dołączały siędo niej inne.Rozrywki nie brakowało, gdyż ściany były takie, że można było słuchać ra-dia czy gramofonu sąsiada.Kiedy Bessie Smith śpiewała na czyjejś victroli Nie mam ni-kogo, współczuli jej wszyscy na Tin Top Alley.W okolicy było wiele atrakcji towarzyskich, a Artisa zapraszano na wszystkie.Byłnajbardziej lubianym mieszkańcem w alei, zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet.Conoc przynajmniej raz czy dwa razy smażono wieprzowinę albo przyrządzano pieczeń.a jeżeli pogoda była brzydka, można było po prostu usiąść pod żółtą latarenką na gan-ku i słuchać, jak deszcz bębni o cynowe dachy.Tego jesiennego popołudnia Artis siedział na ganku, zapatrzony w cienką smuż-kę niebieskiego dymu unoszącego się z papierosa, szczęśliwy, bo Joe Louis został mi-201strzem świata, a drużyna basebalowa z Birmingham, Black Barons, w tym roku wygra-ła wszystkie mecze.W pewnej chwili aleją przybiegł w podskokach chudy, wynędznia-ły żółty piesek, węszący za czymś do jedzenia.Należał do A5�er* Johna, przyjaciela Ar-tisa, nazwanego tak, gdyż urodził się po swym bracie, Johnie.Piesek podbiegł do stopniganku i dostał swoją dzienną dawkę pieszczot. Nic dziś dla ciebie nie mam, brachu.%7łółty piesek lekko się rozczarował i odszedł w poszukiwaniu resztek chleba czychoćby jakiejś zieleniny.Wielki Kryzys jeszcze się tu nie skończył, a i psom dał się weznaki.W tej chwili Artis zobaczył, że nadjeżdża półciężarówka rakarza, z której wysiadłmężczyzna w białym mundurze i z siecią.Tył samochodu był już załadowany szczeka-jącymi psami, które miały tego pecha, że je złapano tego popołudnia.Mężczyzna zagwizdał na psa, który biegł ulicą. Chodz tu, piesku.no, chodz.Przyjazny, niczego nie podejrzewający pies podbiegł do niego i w sekundę pózniejznalazł się w sieci, którą rakarz zarzucił sobie na plecy.Artis zszedł z ganku. Hej tam, panie.Ten pies do kogoś należy.Mężczyzna się zatrzymał. Jest twój? Nie, nie jest mój.Należy do A5�er Johna, więc nie może pan go zabierać, o nie. Nic mnie nie obchodzi, do kogo należy, nie ma numerka przy obroży, więc go za-bieramy.Drugi mężczyzna, który siedział w samochodzie, wysiadł i stanął obok.Artis zacząłgo błagać, gdyż wiedział, że jak raz ten pies dostanie się do miejskiego schroniska, to zadiabła nie da się go stamtąd wyciągnąć zwłaszcza, jeśli się było czarnym. Bardzo pana proszę, ja zawołam A5�er Johna.Pracuje w Five Points u pana FredaJonesa, robi lody.Pan pozwoli mi go wezwać. Masz telefon? Nie, ale mogę pobiec do sklepu.To mi zajmie jedną minutkę. Artis prosił co-raz żarliwiej. Och, proszę, A5�er John to prosty chłopak, którego nie chce żadna baba.Ma tylko tego psa.Nie wiem, co zrobi, jak się coś stanie temu psu.Kto wie, czy się niezabije.Dwaj mężczyzni spojrzeli po sobie, a większy powiedział: Dobra, ale jak cię nie będzie za pięć minut, odjeżdżamy.Słyszysz?Artis ruszył biegiem.*A5�er (ang.) po202 Tak, psze pana, za minutkę się wrócę.Biegnąc, przypomniał sobie, że nie ma dziesięciu centów, więc zaczął się modlić, żebypan Leo, Włoch, który prowadził sklep, pożyczył mu dziesiątaka.Zdyszany wpadł dosklepu i zobaczył pana Leo. PANIE LEO, PANIE LEO, PAN DA DZIESITAKA.WYWO%7ł PSA AFTERJOHNA.CZEKAJ NA MNIE.PROSZ, PANIE LEO.Pan Leo, który nie zrozumiał ani słowa z tego, co powiedział Artis, kazał mu sięuspokoić i wytłumaczyć wszystko jeszcze raz, ale zanim Artis zdobył monetę, przy tele-fonie już stał jakiś biały chłopak.Artis, cały oblany potem, przestępował z nogi na nogę.Wiedział, że nie może wypro-sić tego faceta.Jedna minuta.dwie.Artis jęknął. Jeżu Chryste.Wreszcie pan Leo zastukał w szklaną ściankę kabiny. Kończ pan już!Mężczyzna niechętnie pożegnał się ze swym rozmówcą i odwiesił słuchawkę.Kiedy wyszedł, Artis wskoczył do kabiny i uświadomił sobie, że nie zna numeru.Mokrymi i drżącymi rękami zaczął kartkować książkę telefoniczną wiszącą na łań-cuszku. Jones.Jones.Boże.Jones.Jones.całe cztery strony.Fred B.O Jezu, to jegomieszkanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum