|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Może wypadałoby wrócić i pożegnać ją?.Przecież zastępowałamiejsce gospodyni. - myślał, powoli schodząc ze schodów.Nagle drgnął słysząc szelest sukni w wielkiej galerii. Ona. Podniósł głowę i zobaczył damę w brylantach.Ktoś podał mu palto.Wokulski wyszedł na ulicę zatoczywszy sięjak pijany. Cóż mi po świetnej pozycji, jeżeli jej tam nie ma? - Konie pana Wokulskiego! - zawołał z sieni szwajcar, pobożnieściskając trzyrublówkę.Azami zaszłe oczy i nieco zachrypnięty głosświadczyły, że obywatel ten nawet na trudnym posterunku czci jed-nak pierwszy dzień Wielkiejnocy.- Konie pana Wokulskiego!.Konie Wokulskiego!.Wokulski,zajeżdżaj!.- powtórzyli stojący furmani.Zrodkiem Alei z wolna toczyły się dwa szeregi dorożek i powo-zów w stronę Belwederu i od Belwederu.Ktoś z jadących spostrzegłna chodniku Wokulskiego i ukłonił mu się. Kolega! - szepnął Wokulski i zarumienił się.Gdy sprowadzono mu powóz, zrazu chciał wsiąść, lecz rozmyślił się.- Wracaj, bracie, do domu - rzekł do furmana dając mu na piwo.Powóz odjechał ku miastu.Wokulski zmieszał się z przechodniamii poszedł w stronę Ujazdowskiego placu.Szedł z wolna i przypatrywałsię jadącym.Wielu spomiędzy nich znał osobiście.Oto rymarz, któ-ry dostarcza mu wyrobów skórzanych, jedzie na spacer z żoną, grubąjak beczka cukru, i wcale ładną córką, z którą chciano go swatać.Otosyn rzeznika, który do sklepu, niegdyś Hopfera, dostarczał wędlin.Otobogaty cieśla z liczną rodziną.Wdowa po dystylatorze, również mającaduży majątek i również gotowa oddać rękę Wokulskiemu.Tu garbarz,tam dwaj subiekci bławatni, dalej krawiec męski, mularz, jubiler, piekarz,a oto - jego współzawodnik, kupiec galanteryjny, w zwykłej dorożce.151 Bolesław PrusWiększa ich część nie widziała Wokulskiego, niektórzy jednakspostrzegli go i kłaniali mu się; lecz byli i tacy, którzy spostrzegł-szy go nie kłaniali się, a nawet uśmiechali się złośliwie.Z całegomnóstwa tych kupców, przemysłowców i rzemieślników, równychmu stanowiskiem, niekiedy bogatszych od niego i dawniej znanychw Warszawie, on tylko jeden był dziś na święconym u hrabiny.%7ładen z tamtych, on tylko jeden!. Mam nieprawdopodobne szczęście - myślał.- W pół roku zro-biłem majątek krociowy, za parę lat mogę mieć milion.Nawet prę-dzej.Dziś już mam wstęp na salony, a za rok?.Niektórym z tych,co przed chwilą ocierali się o mnie, przed siedemnastu laty mogłemusługiwać w sklepie, a nie usługiwałem chyba dlatego, że żaden niewstąpiłby tam.Z komórki przy sklepie do buduaru hrabiny, co zaskok!.Czy aby ja nie za prędko awansuję? - dodał z tajemną trwo-gą w sercu.Był już na rozległym placu Ujazdowskim, w którego południowejczęści znajdowały się zabawy ludowe.Pomieszane dzwięki katary-nek, odgłosy trąb i zgiełk kilkunastutysięcznego tłumu ogarniał gojak fala nadpływającej powodzi.Widział jak na dłoni długi szereghuśtawek, kolyszących się w prawo i w lewo niby ogromne wahadłao potężnym rozmachu.Potem drugi szereg - szybko kręcących sięnamiotów, z dachami w różnokolorowe pasy.Potem trzeci szereg- bud zielonych, czerwonych i żółtych, gdzie przy wejściu jaśniałypotworne malowidła, a na dachu ukazywali się jaskrawo odzianipajace albo olbrzymie lalki.A we środku placu - dwa wysokie słupy,na które teraz właśnie wspinali się amatorowie frakowych garnitu-rów i kilkurublowych zegarków.Wśród tych wszystkich czasowych a brudnych budynków roił sięrozbawiony tłum.Wokulskiemu przypomniały się lata dziecinne.Jakże mu wte-dy, wygłodzonemu, smakowała bułka i serdelek! Jak wyobrażałsobie siadłszy na konia w karuzeli, że jest wielkim wojownikiem!152 LALKAJak szalonego doznawał upojenia wylatując do góry na huśtawce!Co to była za rozkosz pomyśleć, że dziś nic nie robi i jutro nic niebędzie robił - za cały rok.A z czym da się porównać ta pewność, żedziś położy się spać o dziesiątej i jutro, gdyby chciał, wstanie takżeo dziesiątej przeleżawszy dwanaście godzin z rzędu! I to ja byłem, ja?.- mówił do siebie zdumiony.- Mnie tak cie-szyły rzeczy, które w tej chwili tylko wstręt budzą?.Tyle tysięcyotacza mnie rozradowanych biedaków, a ja, bogacz przy nich, cóżmam?.Niepokój i nudy, nudy i niepokój.Właśnie kiedy mógł-bym posiadać to, co kiedyś było moim marzeniem, nie mam nic,bo dawne pragnienia wygasły.A tak wierzyłem w swoje wyjątkoweszczęście!. W tej chwili potężny krzyk wydarł się z tłumu.Wokulski ocknąłsię i na szczycie słupa zobaczył jakąś ludzką figurę. Aha, triumfator! - rzekł do siebie Wokulski, ledwie trzymającsię na nogach pod naciskiem tłumu, który biegł, klaskał, wiwatował,wskazywał palcami bohatera, pytał o jego nazwisko.Zdawało się, żezdobywcę frakowego garnituru na rękach zaniosą do miasta, wtem- zapał ostygł.Ludzie biegli wolniej, nawet zatrzymywali się, okrzy-ki cichły, wreszcie zupełnie umilkły.Chwilowy triumfator zsunąłsię ze szczytu i w parę minut zapomniano o nim. Przestroga dla mnie?. - szepnął Wokulski ocierając pot z czoła.Plac i rozbawione tłumy obmierzły mu do reszty.Zawrócił domiasta.Zrodkiem Alei wciąż toczyły się dorożki i powozy.W jednymWokulski zobaczył bladoniebieską suknię. Panna Izabela?. Serce poczęło mu bić gwałtownie. Nie, nie ona. O paręset kroków dalej spostrzegł jakąś piękną twarz kobiecą idystyngowane ruchy. Ona?.Nie.Skądżeby wreszcie ona? 153 Bolesław PrusI tak szedł przez całe Aleje, plac Aleksandra, przez Nowy Zwiatciągle upatrując kogoś i ciągle doznając zawodu. Więc to jest moje szczęście?.Kto wie, czy śmierć jest takimzłem, jak wyobrażają sobie ludzie. I pierwszy raz uczuł tęsknotę do twardego, nieprzespanego snu,którego nie niepokoiłyby żadne pragnienia, nawet żadne nadzieje.W tym samym czasie panna Izabela, wróciwszy od ciotki dodomu, prawie z przedpokoju zawołała do panny Florentyny:- Wiesz?.był na przyjęciu.- Kto?- No ten, Wokulski.- Dlaczegoż być nie miał, skoro go zaproszono - odparła pannaFlorentyna.- Ależ to zuchwalstwo.Ależ to niesłychane.i jeszcze, wy-obraz sobie, ciotka jest nim oczarowana, książę nieledwie mu sięnarzuca, a wszyscy chórem uważają go za jakąś znakomitość.I ty nic na to?.Panna Florentyna uśmiechnęła się smutnie.- Znam to.Bohater sezonu.W zimie był takim pan Kazimierz,a przed kilkunastu laty nawet.ja - dodała cicho.- Ależ uważaj, kim on jest?.Kupiec.kupiec.- Moja Belu - odpowiedziała panna Florentyna - pamiętam sezony,kiedy nasz świat zachwycał się nawet cyrkowcami.Przejdzie i to.Boję się tego człowieka - szepnęła panna Izabela.154 LALKAROZDZIAA DZIESIATY:,PAMITNIK STAREGO SUBIEKTA .Mamy tedy nowy sklep: pięć okien frontu, dwa magazyny,siedmiu subiektów i szwajcara we drzwiach.Mamy jeszcze po-wóz błyszczący jak świeżo wyglancowane buty, parę kasztanowa-tych koni, furmana i lokaja - w liberii.I to wszystko spadło na nasw początkach maja, kiedy Anglia, Austria, a nawet skołatana Turcjauzbrajały się na łeb na szyję!- Kochany Stasiu - mówiłem do Wokulskiego - wszyscy kupcyśmieją się, że tak dużo wydajemy w niepewnych czasach [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|