Nowele Konopnicka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od strony kawiarni Gehra dolatują rześkie głosy obu rozmawiających panów.Pan radca zatrzymał siętylko na chwilę, nie siada nawet, ale rozmowa z panem sędzią bawi go widać, gdyż słychać od czasu doczasu jego śmiech swobodny, wesoły, któremu odpowiada krótkim naszczekiwaniem pyszny brunatnyceter, w postawie sfinksa u stolika leżący.Tymczasem ludzie przed kancelarię przychodzą, pozdrawiają się wzajem i stają gawędząc niedbale.Niektórzy idą wprost do kancelarii, inni przysiadają na kamiennych, połączonych luznym łańcuchem,słupkach, które niewielki, żwirem wysypany plac przed gmachem od ulicy dzielą; jeszcze inni zadarłszygłowy przypatrują się samemu gmachowi.Jest nowy.Stanął wszakże na miejscu dawno zadrzewionym,z którego mu pozostawiono dwa szeroko rozrosłe, o łupiącej się, delikatnej korze platany, których żywązieleń jesienne słońce złocić już nieco zaczęło.Sam gmach prosty, szary, kwadratowy niemal ma na płaskim dachu niską, żelazną balustradę ozłoconych gałkach, a na fasadzie cztery pilastry i pamiątkową tablicę z napisem.Napis ten, błyszczącywesoło złoceniem liter, przyciąga oczy ludzkie.Każdy prawie z przybyłych podnosi głowę i odczytujego z powagą.Alboż nie ma prawa? Wszak każdy na wzniesienie kancelarii dał swoje trzy grosze, a domjest wspólna własnością i wspólnym dziełem gminy.Niemniej przyciąga oczy zegar umieszczony wsamym ostrzu trójkąta, opierającego się podstawą o płaskie kapitele pilastrów, tylko że wskazówki jegozdają się dziś wolniej jakoś poruszać po okrągłej i błyszczącej tarczy.Tak przynajmniej mniemawłaściciel bliskiej piwiarni, który co chwila dobywa swoją wielką srebrną cebulę konfrontując ją zzegarem gminy.Miły Boże, po co się człowiek ma śpieszyć? Czas i tak leci.Już tylko parę minut brakuje do dziwiątej; gromadki zaczynają już ściągać przed sam ganekkancelarii śmiejąc się i rozmawiając głośno.Nie ma w tym zebraniu nic uroczystego: jak kto przyrobocie stał, tak przyszedł.Zwyczajnie, za interesem.Codziennie j o p p y szarzeją się na grzbietach; rzeznik Wallauer przyszedł w różowym dymkowymkaftanie, Jan Blanc, rymarz z H�schli, w zielonym kitajkowym fartuchu, spiętym na mosiężną haftkę złańcuszkiem; wielu, mimo rannego chłodu, stawiło się na zebranie w kamizelkach tylko; wdowa Knaus,jak szła z targu, tak wstąpiła z koszykiem ogrodowizny i z nową szczotką pod pachą.A cóż? Wszak tuwszyscy swoi.Nareszcie na kwadratowej wieżycy Nowego M�nsteru zaczynają bić kwadranse, a jednocześnie dajesię słyszeć radosne szczekanie wyżła, biegnącego u nóg pana Radcy.Wyprzedza go, wraca, znowu gowyprzedza, znów w paru susach wraca, aż weszli razem w wybornych humorach w otwarte drzwikancelarii.Zaraz za nimi zaczynają wchodzić czekające przed gmachem gromadki.18Wchodzą i w sieniach już dzielą się na dwie partie: ciekawych i interesowanych.Interesowaniprzepychają się zbitym szeregiem do żółtych, drewnianych balasków dzielących salę na część urzędowąi nieurzędową; ciekawi idą wolniej i obsiadają ławki biegnące dookoła pod ścianą.Nie jest to rozdział stanowczy.To z jednej, to z drugiej strony co i raz miano sobie coś do powiedzenia; czasem też który zciekawych uczuwał się nagle interesowanym i u balasków miejsca sobie szukał.Człowiek może sięnamyślić i w ostatniej chwili.Interesowanych jest mniej; ci mają ważniejsze stanowisko w sali.Jest tu powroznik Spr�ngli, którysię niedawno z wdową ożenił i warsztat chciał rozwinąć; jest K�gi Tobiasz, właściciel piwiarni PodZieloną Różą ; jest piekarz Lorche; jest oberżysta z Mainau; jest D�d�li, właściciel winnicy; jestWetlinger Urban, słodownik; jest T�di-Mayer, ślusarz; jest kotlarz Kissling; jest ogrodnik D�rfli; jeststolarz Leu Peter i kilku innych jeszcze.Każdy z nich potrzebuje posługi to w warsztacie, to w domu, to w roli.Każdy też woli, że mu totaniej przyjdzie, niż gdyby parobka zgodził.Porozpierali się u balasków i gwarzą z cicha.Wdowa Knaustakże się między nimi rozparła.Od czasu jak się syn ożenił, na imię boskie nie ma się kim w domupchnąć.Jest przy tym miłosiernego serca i chętnie by biedotę jaką wzięła, żeby tylko posługę z tegoniezgorszą mieć można.No, i żeby dopłata nie bardzo marną była.Nie może przecie niedołęgi darmo dodomu brać.Gmina zresztą ma fundusze na to, żeby za biedaków, co już robić nie mogą, płaciła.%7łebrać przecież nie pójdą, nie wolno.Czy tylko będzie w czym wybrać?.Pod jesień słabnie to jakmuchy.Wolałaby babę.Phi! Wezmie i dziada, jak baby nie będzie.Aby od biedy, aby od biedy! A czyto mało tej hołoty w gminie? Tygodnia nie ma, żeby do kancelarii nie ściągła jaka mizerota, której sięzdaje, że już nie poradzi robocie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum