Niziurski Edmund Ksiega urwisow.BLACK

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chłopca w szafie zamknął.Taki niby słodziutki, a kat.Biedne dziec-ko. przytulił oniemiałego Wiktora do piersi i szorował pieszczotliwie po twarzynie ogoloną gębą.Wiktor wyszarpnął mu się ze wstrętem i wpadł prosto w rozłożone ramiona matki. Mamo! Mamo!Wszyscy patrzyli na niego ze współczuciem.Pan Sądej biegał od chłopa do chłopa,ściskał ich za ręce, zaklinając żałosnym głosem: Nie wierzcie! To kłamstwo! Nie zamknąłem.Nic nie rozumiem, jak onmógł.Wiktor patrzył przez łzy na jego zrozpaczoną twarz, chciał powiedzieć prawdę, alezdjął go jakiś wstyd.Wstydził się teraz wszystkiego i tego, że siedział zamkniętyi że się rozpłakał, i za matkę się wstydził.Chciał być teraz jak najdalej od ludzi.Wydarł się z rąk matki i czmychnął z sali.W korytarzu zderzył się z gromadką szóstaków.374 Stój! Gdzie uciekasz, tchórzu?! krzyknął Batura. Wrócisz z nami.To trzebawyjaśnić.Siłą pchnęli go z powrotem na salę. A to, co znaczy? skoczył do nich sekretarz Kupść. Czego wy tutaj? Zmiataćmi stąd, do jasnej Andromedy!Gromadka stała przy drzwiach z czapkami w rękach. Bo myśmy, proszę pana, chcieli jedną rzecz powiedzieć krztusząc się mówilijeden przez drugiego.Kupść poruszył błyszczącą skórą na łysinie, co nie wróżyło nic dobrego. A co wy tutaj macie do gadania? W sprawie Stopy, proszę pana. Stopy? Pozwólcie im, obywatelu wmieszał się nieznajomy z powiatu.Chłopcy zaczęli pośpiesznie tłumaczyć, wszyscy naraz, tak głośno, że aż nieznajo-my zatkał sobie uszy.375 Zaraz, zaraz, powiedzcie najpierw, z kim mam zaszczyt i przyjemność.Widzę,że jakaś bojowa kompania, harcerze?Batura zaczerwienił się. Nie.my jesteśmy, no.zwyczajni ludzie.Nieznajomy uśmiechnął się. U nas nie ma drużyny dorzucił Rudniok.Nieznajomy zamienił parę słów z panem Sądejem. Nie mamy przewodnika, towarzyszu instruktorze rozłożył ręce Sądej przy-rzekli nam nową siłę.Etat jest.ale dotąd nikogo nie widać. Taak instruktor przyglądał się uważnie chłopcom, aż spuścili oczy. No,więc o co wam chodzi, zwyczajni ludzie ? A bo, proszę pana.towarzysza poprawił się Batura to.to myśmy Stopętam zamknęli. Wy? A to, po co? brwi instruktora ściągnęły się surowo. Bo my byliśmy ciekawi zebrania. I chcieliśmy do gazetki napisać.376 Bo my wszyscy chcemy, żeby była spółdzielnia. %7łeby były traktory. I żebyśmy nie musieli paść krów. I dlatego zamknęliście w szafie kolegę? Dlatego, towarzyszu.Bo nie chcieli nas wpuścić i on miał być reporterem. No, no zdumiał się instruktor. Aleście zbyt płaczliwego reportera wybra-li zauważył nie bez złośliwości. Co zrobić, towarzyszu? Przykrość go spotkała, ja bym też pewnie nie wytrzymałna jego miejscu.Trudno było wytrzymać, towarzyszu tłumaczył Batura.Ludzie przysłuchiwali się z ciekawością tej rozmowie. O, moje kochaniuśkie, jak to za spółdzielnią stoją wyrwało się wdowie Sita-rzowej i otarła oko końcem fartucha.Osuch przypatrywał się temu wszystkiemu z tajoną wściekłością, oblizując niecier-pliwie wargi. To przecież komedia! Komedia! zaczął nagle wołać. Gadają jak wyuczone.Widzieliście, nawet dzieci podbechtali.Wszystko ułożone z góry.377 Tera dzieci od starych więcej rozumu mają mruknął Wojtach patrząc na niegosurowo, po czym wylazł z ławki i zaczął zakładać okulary. Dajcie no mi ten statut zwrócił się głośno do sekretarza Bryla do domuzabiorę, rozejrzę się.Od namysłu jeszcze nikogo głowa nie rozbolała mruknął.Obejrzał statut i zapytał: To niby kiedy wyjazd? Wojtachu, pojedziecie? wykrztusił Stachurka. Pojechać zawsze można, przejazdy darmowe mruknął Wojtach chowając po-mału statut do kieszeni. Pocieszek z góry uważa, że spółdzielnia tu nie wyjdzie, tona co mu jechać?. Naprawdę byście pojechali? Stachurka badał go podejrzliwie. No, przecież powiedziałem. No, to ja z wami. To i ja.Z gęstej ciżby niemrawo zaczęły kapać ostrożne zgłoszenia. Zaraz, zaraz, tylu miejsc nie ma zdumiony Kupść tarł się ołówkiem po łysinie.378 Mój tatuś jedzie, jedzie! darła się uradowana Kryśka. I mój! pysznił się Stachurka.Wiktorowi znów łzy napłynęły do oczu.Osuch ostentacyjnie nakładał kapelusz.Kiwnąwszy na swoich stronników, ruszyłdo drzwi przepychając się gwałtownie przez tłum.Na progu odwrócił się i pogroziłw milczeniu laską w stronę chłopców.Batura opuszczał zebranie zadowolony.Wprawdzie z tym mazgajem Wiktorem tro-chę głupio wypadło, ale koniec końcem wszystko skończyło się dobrze.Instruktor z Ko-mitetu Powiatowego nie pogniewał się na nich, a nawet powiedział, że spełnili na tymzebraniu pozytywną rolę.Batura nie bardzo wiedział, na czym to polegało, ale skorotowarzysz instruktor tak powiedział, to widocznie rzeczywiście nie wypadli głupio.Najwięcej zaś ucieszyło Baturę, że przy pożegnaniu instruktor powiedział: No, więc trzymajcie się dobrze, �zwyczajni ludzie�.Musimy zbadać, co się stałoz przewodnikiem, którego wam obiecali.Nareszcie może założą w Wilczkowie drużynę harcerską.Oczywiście Batura ob-jąłby tam jakieś kierownicze stanowisko.Wtedy dopiero zabłysną jego talenty.Zorga-379nizuje natychmiast ekipę do zbadania starych chodników w Wilczej Górze.Kto wie,czy nie odkryje nawet wielkiego gniazda rudy szybciej niż górnicy w kopalni.Noi założy prawdziwą drużynę piłkarską.Nie będą potrzebowali łaski Goli.Kupią sobiewłasną piłkę.Skąd wezmą pieniądze? Batura się o to nie boi.Samemu trudno zdobyć.Ale w dwudziestu załatwią się szybko.Wystarczą dwie, trzy wyprawy do lasu.Nazbierasię trochę ziół, owoców dzikiej róży, głogu, a choćby grzybów, i sprzeda. Hej, hej.redaktor mazgaj usłyszał nagle wołanie.To Miksa zatrzymał Wiktora, który z ponurą miną opuszczał podwórze szkolne. Nie nawiewaj, szwagier.Co będzie z artykułem? Daj mi spokój! Wiktor trzasnął furtką. Zostaw go machnął ręką Batura. Nie po to go przeprosiłem mruczał Miksa. Kto teraz napisze? O to się nie bój powiedział Batura.Rzeczywiście chętnych do pisania o spółdzielni produkcyjnej znalazło się aż nad-to.Trzeba było wybierać.Jadzka pokłóciła się przy tym z Jońcem.%7ładne nie chciałoustąpić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum