Minier Bernard Kršg

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie sądzę, że się Panu spodobają jestem jednak pewien, że uznaje Pan za interesujące.Z wyrazami przyjazniJHPrzeczytała raz i drugi aż nasiąkła tymi słowami.Zacisnęłapowieki i skoncentrowała się.Otworzyła oczy, przebiegła wzrokiem treść e-maili, które Martin wymienił z paryską komórką, i podskoczyła: Hirtmannmógł być widziany na motocyklu na autostradzie Paryż-Tuluza.Tawiadomość miała załącznik i Ziegler natychmiast go otworzyła.Poruszone,trochę zamazane zdjęcie z kamery monitoringu w punkcie opłat& Wysokimężczyzna w kasku na motocyklu Suzuki.Pochyla się, żeby zapłacić,wyciągając rękę w rękawiczce w stronę okienka; nie widać twarzy ukrytejpod kaskiem.I inne zdjęcie: wysoki blondyn z bródką, w okularachsłonecznych na nosie, płacący przy kasie w supermarkecie.Identycznabluza, z orłem naszytym na plecach i małą flagą amerykańską na prawymrękawie.Ziegler poczuła, że dostaje gęsiej skórki.Hirtmann czy nie? Wułożeniu ciała, w kształcie twarzy było coś znajomego& Nie ufała jednakgorącemu pragnieniu, by go rozpoznać, gdyż mogło ono prowadzić dowyciągnięcia zbyt pospiesznych wniosków.Hirtmann w Tuluzie&Oczyma duszy ujrzała siebie i Martina w tej celi znajdującej się wsektorze A był to sektor o najwyższym poziomie zabezpieczeń, w którymzamknięci byli najgrozniejsi pensjonariusze Instytutu Wargniera.Brałaudział w spotkaniu, przynajmniej na początku, do czasu, aż Hirtmannpoprosił o możliwość rozmowy z Martinem sam na sam.Tego dnia coś sięwydarzyło.Czuła to.To się stało bez uprzedzenia, ale wszyscy to wyczuli.Jakby między seryjnym mordercą i policjantem nastąpiło jakieś połą-czenie, jak wtedy, gdy dwaj mistrzowie szachowi albo wielcy pisarzezwęszą się i rozpoznają.Co takiego sobie powiedzieli, kiedy zostali sami?Martin nie był w tej kwestii zbyt rozmowny.Ir�ne przypomniała sobie, żekiedy tylko weszli do celi o powierzchni dwunastu metrów kwadratowych,rozmowa dwóch mężczyzn natychmiast zaczęła krążyć wokół muzyki,która leciała z odtwarzacza: to był Mahler, jeśli wierzyć Martinowi, boZiegler nie potrafiła odróżnić Mozarta od Beethovena.Przypominało topojedynek między dwoma szanującymi się nawzajem pięściarzami wagiciężkiej.Wszyscy otaczający ring mieli świadomość własnej małości i tego,że są tylko widzami.Wkrótce przekażę Panu pewne informacje.Nie sądzę, że się Panuspodobają jestem jednak pewien, że uznaje Pan za interesujące.Przebiegł ją dreszcz.Coś się działo.Coś bardzo nieprzyjemnego.Ziegler wyłączyła komputer i wstała.Wróciła do sypialni i rozebrała się ale tryby w jej mózgu nadal intensywnie pracowały.Inferludium 2ROZWIZANIEMiała dzieciństwo.Miała życie utkane z radosnych i smutnych wydarzeń, wypełnioneżycie, które przypominało pokaz łyżwiarstwa z figurami obowiązkowymii dowolnymi.Najlepsza była w tych dowolnych.%7łycie podobne do milionówinnych.Jej pamięć, jak każda pamięć, przypominała album pełen pożółkłychfotografii albo ciąg krótkich kawałków przeskakujących filmów nagranychna taśmie Super 8, zapakowanych do plastikowych pudełek.Zliczna mała jasnowłosa dziewczynka, która buduje zamki z piaskuna jakiejś plaży.Prawie kilkunastolatka ładniejsza i bardziej intrygującaniż inne dziewczęta w jej wieku jej loki, łagodne spojrzeniei przedwcześnie rozwinięte kobiece kształty przyprawiały o wewnętrznyzamęt niektórych dorosłych panów z otoczenia jej rodziców; mężczyzni cimusieli dokonywać prawdziwych wysiłków, by nie zwracać uwagi na jejopalone kolana, biodra i świetlistą, aksamitną skórę.Sprytna, inteligentnadziewczyna duma swojego ojca.Studentka, która spotkała miłośćswojego życia, młodego, błyskotliwego i smutnego mężczyznę o pełnychustach i zniewalającym uśmiechu.A potem zdała sobie sprawę, żemężczyzna jej życia dzwiga ciężar, który nigdy nie przestanie goprzygniatać, i nawet ona była bezsilna wobec nawiedzających go upiorów.Po czym go zdradziła.Nie znajdowała lepszego słowa.Chciało jej się płakać.Zdrada.Niema nic bardziej bolesnego, bardziej ponurego, nic ohydniejszego od tegosłowa.Tak dla zdradzonego, jak i dla zdrajcy.Albo w tym wypadku zdrajczyni& Zwinęła się w kłębek na twardej, gołej ziemi swojegociemnego grobowca.Czyżby to była jej pokuta? Czy to sam Bóg karał ją zapośrednictwem tego szaleńca na piętrze? Czy te miesiące piekła byłyzapłatą za jej zdradę? Czy zasłużyła na to, co ją spotkało? Czy ktokolwiekna tej ziemi zasługuje na to, co ona przeżywa? Nie wymierzyłaby takiejkary najgorszemu wrogowi&Pomyślała o mężczyznie, który żył tuż nad nią; tak, żył, w prze-ciwieństwie do niej.Wychodził do świata żywych i wracał stamtąd,przetrzymując ją w przedsionku śmierci.Nagle przeniknęło ją lodowatezimno.A jeśli jemu ta zabawa się nie nudzi? Jeśli nie znudzi mu sięnigdy? Jak długo to może trwać? Miesiące? Lata? Dziesięciolecia? DOJEGO ZMIERCI? I ile czasu jeszcze upłynie, nim ona oszaleje, stanie siękompletnie stukniętą, obłąkaną wariatką? Rozpoznawała już u siebiezwiastuny obłędu.Czasami bez powodu wybuchała śmiechem, którego niepotrafiła opanować.Albo też powtarzała setki razy: Niebieskie oczy donieba, szare oczy do raju, zielone oczy do piekła, czarne oczy do czyśćca.Chwilami, musiała przyznać, całkowicie odpływała.A może torzeczywistość znikała za ekranem fantazji, mentalnych, delirycznychprojekcji w standardzie CinemaScope.Witamy na sobotnim pokaziespecjalnym.Emocje i łzy gwarantowane.Prosimy przygotować chusteczki.W porównaniu ze mną Fellini i Spielberg są żałośnie pozbawieniwyobrazni.Umrze jako wariatka.Ta oczywistość ją przeraziła.I myśl, że to się nigdy nie skończy.Nigdy się nie zatrzyma.%7łe będzie się starzeć w tym grobie, a ontymczasem będzie się starzał tam, na górze.Byli niemal rówieśnikami.Nie! Wszystko, tylko nie to! Miała wrażenie, że się dusi, rozsypuje,uczucie, jakby się zapadała.Nie, nie, nie, tylko nie to! I nagle stała siękompletnie zimna w środku.Właśnie zobaczyła wyjście tutaj, na wprostprzed sobą.Nie miała wyboru.%7ływa nigdy stąd nie wyjdzie.Należało zatem znalezć sposób, by umrzeć.Przyjrzała się tej myśli z każdej strony.Jakby oglądała motyla alboowada.Umrzeć&Tak.Nie miała wyboru.Aż dotąd żyła w iluzji, nie dopuszczała dosiebie oczywistości.Raz już mogła to zrobić: wtedy, kiedy sądziła, że uciekła, podczas gdyon po prostu udawał, że śpi, żeby potem tym lepiej się z nią bawić w lesie.Gdyby wówczas była zdecydowana, z pewnością znalazłaby sposób, by zesobą skończyć.Ale wtedy myślała tylko o ucieczce, o tym, by wyrwać sięstąd żywa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum