|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.społeczność terapeu GcznaDynamicznie ukierunkowaną społeczność terapeutyczną możnaaważać za specjalną formę intensywnej psychoterapii grupowej.Pacjenci-zwykle w różnym wieku, różnych zawodów i różnej płci-żyją fazend przez pewienokreślony czas i oprócz uczestniczenia w posiedzeniach biorą także udział w całym programiewspólnie wykonywanych różnorodnych zajęć, co umożliwia im przeniesienie do tego małegomodelu społeczeństwa problemów z własnego życia, szczególnie swojego stosunku do ludzi.Społeczność ma wpływ terapeutyczny dlatego, że oprócz wspomnianej projekcji umożliwiatakże zebranie informacji zwrotnych o nieprzystosowanym zachowaniu się, zachęca dozdobyciapoglądu na własne problemy i na własny udział w ich rozwiązywaniu, ma umożliwićdoświadczenia korektywne i pomaga w ćwiczeniu bardziej właściwego, bardziejprzystosowanego sposobu zachowania się.Pojmowana w taki sposób społeczność Jest, oczywiście, tylko szczegćlną formą społecznościterapeutycznej, w rozumieniu współczesnej psychiatrii. W szerszym znaczeniu pojęcie sbołecznoiiterapeutyczna (terapeutrczna wspólnota,terabeulrcznrk-olektrw) o-znaczą udział pacjentów w leczeniu i w zarządzaniu yrżanizacjąoddziału.System współpracy cbor 9 ch i pers-onelureelizuje się przede wszystkim w codziennychwspólarchaootkaaiach, w czasie których otwarcie omawia się wszrstkiepohlemy życia naoddziale oraz stosunki między pacied-mi a personelem (M.Jones 19531962, 1966, 1968, patrz str.37 lł 8 p@ecgośćterapeutyczna w tym szerszymzaacz**u ma swój ważny udział w leczeniu psychoz, które nie wrmaga wglądu i korektyemocjonalnej, lecz tylko resocjalizacji, zwłaszcza zaś Pvbudzania aktywności i więzispołecznej.Bouchal i Bekani.315.nwa 09711) słusznie wprowadzają podział społeczności terapeutycznej na autonomi*ąi hełeówmiczną, biorąc pod owa gę to, czy możliwy jet w niej relowy 4 obór Pacóeolów iograniczenie lob kontaktów ze światem zewmglrznrm.Znany typ autonomicznej, dynamicznie zorientowanej społeczności terapeutycznejzorganizował Knobloeh (1964) wraz ze swoimi współpracownikami na oddzialerehabilitacyjnym w Uobczi.Opiszemy zatem jego zasady i regulamin.Eilia ta mieści się na wsi, ma złe połączenie z Pragą, cały zespół jest odizolowary, kontaktyograniczają się tylko do członków kolektywu.Składa się on z 30 pacjentów, mężczyzn i kobiet, dwóch pracownie rehabilitacyjnych i jednejpielęgniarki: taka liczba personelu jest uważana za maksymalaą obsadę dla tak małej grupyspołecznej.Pacjenci pracują 6 godzin dziennie w majątku państwowym i troszczą się o ogrzewaniepomieszczeń.Lekarz przyjeżdża raz na tydzień ordynator i psycholog albo pracownica socjalna raz na dwatygodnie.Na posiedzeniach grupowych pacjenci omawiają swoje życiorysy, analizują wzajemnekontakty i drobne codzienne wydarzenia, rozpatrując, jak odzwierciedla się w nichzachowanie pacjenta sprzed okresu leczenia albo też psychodramatycznie je odtwaTZRl. lNa przykład pacjent podczas pracy w polu buntuje się przeciw poleceniom pracownicyrehabilitacyjnej: takie'zachowanie jest kopią jego zachowania w miejscu pracy, będącegoprzyczyną jego trudności.Pacjent, który ma w miejscu pracy stanowisko kierownicze, zaczyna odczuwać trudności, gdytylko na oddziale zostaje przewodniczącym samorządu: aktualizuje się jego wewnętrznykonflikt między lojalnością wobec przełożonych a solidarnością z pracownikamiprzedsiębiorstwa, który spowodował jego trudności nerwicowe.Kiedy ten.316.konflikt zostanie odtworzony pacjent zaczyna rozumieć przyczynę swoich trudności.Zespół utworzony w Lobczi jest motelem naturalnych grup.Sytuacje społeczne, jakie tu powstają, zawierają wszystkie główne typy interakcji, wywołująteż często trudności i konflikty.Są w tym zespole, jako kierujące leczeniem, pracownice rehabilitacyjne modelowe postacieautorytatywne, określona jest liczba godzin pracy, są mężczyzni i kobiety w różnym wieku iokazje do zabaw towarzyskich, do tańca, jest wreszcie samorząd.Przyczyny zaburzeń szuka się tu w samym pacjencie, zadaniem zespołu jest analizowaniesposobu bycia jednostki, a pacjent na posiedzeniu dyskusyjnym może sprawdzać, jakiepopełnia błędy przy nawiązywaniu kontaktów społecznych.Jednocześnie zespół nie pozwoli pacjentowi zamknąć się w sobie i nie reagować, prowokujekażdego, żeby, nie mil, czat jak ryba"i żeby, wylazł ze swej skorupy".Pacjenci jako, współterapeuci"mogą sobie pozwolić na znacznie większe eksperymentowanieniż terapeuta, który może nie akceptować interpretacji pacjentów.Po poznaniu swoich błędnych postaw, pacjent ma w zespole okazję do tego, by je zmienić,wypróbować nowe w sytuacjach modelowych, zanim zacznie je wprowadzać w życie wswoim naturalnym środowisku.Zrodowisko modelowe jest przejrzystsze, trening, w zakresie prawidłowych kontaktówinterpersonalnych prostszy i szybszy [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|