Koontz Dean R Szepty

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego zdolność rozumowania zaczęła go za-wodzić wiele godzin temu, ale teraz nie mógł już też polegać na swoich pięciu zmy-słach.Czasami myślał, że słyszy jakieś głosy i tropił je po całym domu tylko po to, byuświadomić sobie, że słyszał własne mamrotanie.Czasami pleśń nie pachniała zupełniejak pleśń, tylko jak ulubione perfumy jego matki; ale chwilę pózniej pachniała znowujak pleśń.A kiedy spojrzał na znajome obrazy, które wisiały na tych ścianach od jegodzieciństwa, nie był w stanie określić, co przedstawiają; kształty i kolory nie różniły sięmiędzy sobą, a jego wzrok zawodziły nawet najprostsze wizje.Stał przed jednym, wie-dząc, że to krajobraz przedstawiający drzewa i dzikie kwiaty, ale nie mógł tego tam wy-patrzeć; pamiętał tylko, że to tam było; teraz widział tylko maznięcia, urywane linie,plamy, nic nie znaczące kształty.Starał się nie popadać w panikę.Tłumaczył sobie, że ten dziwaczny chaos i brakorientacji to jedynie skutki tego, że nie spał całą noc.Przejechał długą drogę w krót-kim czasie i naturalnie musiał być zmęczony.Miał ciężkie powieki, oczy piekące, za-czerwienione i zaognione.Wszystko go bolało i zesztywniał mu kark.Potrzeba mu byłotylko snu.Kiedy się obudzi, w głowie mu się przejaśni.Powiedział to sobie i musiał w touwierzyć.Ponieważ przeszukiwał cały dom od dołu do góry, doszedł aż do poddasza, na któ-rym był urządzony wielki pokój ze spadzistym sufitem.W nim spędził większą częśćswego życia.W bladym połysku latarki zobaczył łóżko, na którym sypiał przez te lata,kiedy mieszkał w tej rezydencji.Sam leżał już na łóżku, z zamkniętymi oczyma, jakby spał.Oczywiście jego oczy byłyzaszyte.A biała koszula nocna nie była koszulą nocną; to była szata grobowa, którą na-łożył na niego Avril Tannerton.Bo on nie żył.Ta suka wepchnęła w niego nóż i zabiłago.Był zimny jak kamień od zeszłego tygodnia.Bruno czuł się zbyt osłabiony, żeby znalezć ujście dla swego smutku i gniewu.Podszedł do królewskiego łoża i wyciągnął się na swojej połowie, obok siebie.On sam cuchnął.To był ostry, chemiczny zapach.Pościel wokół niego samego była poplamiona i wilgotna od ciemnych płynów, którepowoli wyciekały z ciała.Bruna nie obchodził ten bałagan.Jego strona łóżka była sucha.I chociaż sam byłmartwy i już nigdy nie miał przemówić ani się zaśmiać, czuł się dobrze tylko dlatego, żebył w pobliżu siebie.Bruno wyciągnął rękę i dotknął siebie.Dotknął zimnej, twardej, sztywnej ręki i przy-trzymał ją.Zniknęła część bolesnej samotności.Bruno nie poczuł się oczywiście cały.Już nigdy nie poczuje się cały, bo jego połowabyła martwa.Ale leżąc tu, obok swego trupa, nie czuł się już też taki samotny.352Bruno zasnął przy zapalonej latarce, która rozpraszała mrok w sypialni na podda-szu.� � �Gabinet doktora Nicholasa Rudge a znajdował się na dwudziestym piętrze wieżowcastojącego w samym sercu San Francisco.Widocznie, pomyślała Hilary, architekt albo nigdy nie słyszał o nieprzyjemnymterminie obszar trzęsień ziemi , albo zawarł bardzo korzystny pakt z diabłem.Jednaściana w gabinecie Rudge a była cała ze szkła, podzielona na trzy ogromne tafle jedy-nie dwoma wąskimi, pionowymi stalowymi prętami; za oknem rozciągały się tarasy, za-toka, okazały most Golden Gate i opieszałe pasma mgły z ubiegłej nocy.Coraz szybszyoceaniczny wiatr rozdzierał chmury na strzępy, nad których szarością dominował corazbardziej z każdą chwilą błękit nieba.Widok był olśniewający.Po drugiej stronie szklanej ściany, w wielkim pokoju, wokół okrągłej ławy z tekustało sześć wygodnych krzeseł.Prawdopodobnie w tym kącie odbywały się spotkaniagrup terapeutycznych.Teraz w tym miejscu usiedli Hilary, Tony, Joshua i doktor.Rudge był uprzejmym mężczyzną, który potrafił osobie przebywającej w jego towa-rzystwie dać do zrozumienia, że już od dawna nie spotkał kogoś równie interesującegoi czarującego.Był łysy stosownie do wszystkich wyświechtanych powiedzonek (jak kulabilardowa, pupa niemowlęcia, kolano), ale miał porządnie przyciętą brodę i wąsy.Byłubrany w trzyczęściowy garnitur z dopasowanym krawatem i chusteczką w kieszon-ce, ale nie przypominał swym wyglądem bankiera czy dandysa.Wyglądał na człowiekadystyngowanego, godnego zaufania, a przy tym był tak zrelaksowany, jakby miał na no-gach tenisówki.Joshua podsumował treść dowodów, których usłyszenia zażądał doktor, i wygłosiłkrótki wykład (który chyba rozbawił Rudge a) na temat obowiązku psychiatry chro-nienia społeczeństwa przed pacjentem, który wydaje się mieć mordercze skłonności.Podczas kwadransa Rudge usłyszał wystarczająco dużo, by dać się przekonać, że prze-strzeganie tajemnicy lekarskiej nie jest w tym przypadku ani roztropne, ani usprawie-dliwione.Zgodził się otworzyć dla nich teczkę Frye a. Chociaż muszę przyznać zauważył Rudge że gdyby tylko jedno z was przy-szło tutaj z tą niewiarygodną opowieścią, to nie darzyłbym go zbytnim zaufaniem.Pomyślałbym, że potrzebna mu moja pomoc medyczna. Rozważaliśmy już ewentualność, że wszyscy troje postradaliśmy zmysły przy-znał Joshua. I odrzuciliśmy ją dodał Tony.353 Cóż, jeśli jesteście niezrównoważeni powiedział Rudge to lepiej mówcie wszyscy czworo , ponieważ ja już też w to wierzę.Przez ostatnie osiemnaście miesięcy (jak wyjaśnił Rudge) spotkał się z Frye emosiemnaście razy na indywidualnych, pięćdziesięciominutowych posiedzeniach.Popierwszej wizycie, kiedy stwierdził, że pacjent przechodzi jakieś głębokie zaburzenia,namawiał Frye a do przychodzenia przynajmniej raz w tygodniu, bo uważał, że pro-blem jest zbyt poważny, jak na posiedzenia tylko raz w miesiącu.Ale Frye nie wyraziłzgody na większą częstotliwość wizyt. Jak wam mówiłem przez telefon powiedział Rudge pan Frye był rozdartymiędzy dwoma pragnieniami.Chciał mojej pomocy i chciał się dostać do korzeni swo-jego problemu.Ale jednocześnie bał się mi wszystko wyjawić i bał się tego, czegomógł się dowiedzieć o samym sobie. A na co był chory? spytał Tony. Cóż, oczywiście sama choroba psychiczny problem, który powodował jegoniepokoje, napięcia i stresy była ukryta w jego podświadomości.Dlatego mnie po-trzebował.W końcu dałoby się wykryć i znalezć rozwiązanie tego problemu, gdyby te-rapia została uwieńczona powodzeniem.Ale nigdy tak daleko nie zaszliśmy.Więc niemogę wam powiedzieć, co mu dolegało, bo naprawdę nie wiem.Ale myślę, że głównysens pańskiego pytania brzmi co przede wszystkim sprowadziło do mnie Frye a? Cogo przekonało, że potrzebuje pomocy? Tak wtrąciła Hilary. Przynajmniej od tego możemy zacząć.Jakie miał ob-jawy? Najbardziej niepokojącą rzeczą, przynajmniej z punktu widzenia pana Frye a, byłpowtarzający się koszmar senny, którego on bał się panicznie.Na okrągłej ławie stał magnetofon i obok niego leżały dwie sterty kaset; w jednejstercie było ich czternaście, w drugiej cztery.Rudge pochylił się i wybrał jedną z tychczterech [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum