Czasomierze Dav

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Więc następnego dnia każde z nas włóczyło się po muzeachsamo, a kiedy żegnaliśmy się na lotnisku w Wenecji, ostatnie jej słowa brzmiały: Trzymajsię.Kiedy dotarłem do domu, w mojej skrzynce czekał już mail, w którym ze mną zrywała.Trudno powiedzieć, żeby mnie to bardzo zaskoczyło.Każde z nas przeszło już raz przezpaskudny rozwód i jeden nam wystarczy.Postanowiliśmy pozostać w przyjazni.Przez kilka latbędziemy sobie przysyłać kartki na święta, opowiadać o sobie bez urazy i pewnie nigdywięcej się już nie spotkamy.Holly kiwa głową i mruczy uh na znak, że rozumie.Na przystanku pod moim oknem zatrzymuje się jeden z wieczornych autobusów.Syczypneumatycznymi hamulcami.Nie wspominam Holly o esemesie, który dostałem dziś po południu.Mój iPhone jest wyłączony.Nie teraz.Pózniej.* Przepiękne zdjęcie. Na półce za plecami Holly stoi w ramce fotografia, na której widaćHolly jako młodą mamę, małą zębatą Aoife, przebraną za Tchórzliwego Lwa z piegami nanosie, i Eda Brubecka, młodszego, niż go pamiętam.Cała trójka uśmiecha się, stojąc w słońcuw małym ogródku, wśród różowych i żółtych tulipanów. Z którego to roku? Z dwa tysiące czwartego.Teatralny debiut Aoife w Czarnoksiężniku z krainy Oz. Hollypopija miętową herbatę. Mniej więcej w tym okresie rozpisaliśmy z Edem zarys Ludzi zRadia.To był jego pomysł.W tamten weekend byliśmy w Brighton, na ślubie Sharon, a z niegozawsze był poszukiwacz logicznych wyjaśnień. Ale chyba uwierzył po tym.z numerem pokoju?Holly robi dwuznaczną minę. Przestał nie wierzyć. Czy Ed miał jeszcze szansę zobaczyć, jakim hitem okazali się Ludzie z Radia?Holly kręci głową. Pisanie o latach w Gravesend szło mi dość szybko, ale potem dostałam awans w ośrodkudla bezdomnych.Więc praca, wychowywanie Aoife, nieobecność Eda.przez to nieskończyłam tej książki, aż. Holly starannie dobiera wyćwiczone już słowa aż do Eda wSyrii skończyło się uśmiechać szczęście.Teraz jestem oburzony, że użalałem się nad sobą z powodu Zo� i Carmen. To bohaterstwo, Holly.Jesteś bohaterką. Człowiek nie ma wyjścia.Aoife miała dziesięć lat.Nie mogłam się po prostu załamać.Moja rodzina straciła już wcześniej Jacko, więc. smutny uśmiech klan Sykesów całkiemniezle umie sobie radzić z żałobą i stratą.Powrót do pisania Ludzi z Radia i skończenie tejksiążki były swego rodzaju terapią.Nigdy nawet przez chwilę nie sądziłam, że ktokolwiekspoza naszej rodziny będzie chciał to czytać.Kiedy ludzie przeprowadzają ze mną wywiad,nie wierzą mi, ale to prawda.Telewizyjny Klub Książki, rekomendacja od Prudence Hanson,cała ta otoczka jasnowidzącej z traumą z dzieciństwa nie byłam na to przygotowana.Anina strony internetowe, ani na wariatów, na błagalne listy, na ludzi, z którymi nie bez przyczynystraciłam kontakt całe lata temu.Mój pierwszy chłopak, po którym naprawdę nie mam dobrychwspomnień, odezwał się do mnie, że jest teraz głównym dilerem Porsche w zachodnimLondynie i co bym powiedziała na próbną jazdę, kiedy już jestem bogata? Nie, dziękuję.Potem, po sprzedaży praw w Stanach, o Ludziach z Radia było głośno w mediach i naglegdzieś spod podłóg na całym świecie wypełzło mrowie oszukańczych Jacko.Moja agentkazorganizowała spotkanie z pierwszym z nich na Skypie.Wiek się zgadzał, facet wyglądałmniej więcej tak, jak Jacko mógłby wyglądać, wpatrywał się w nas z ekranu i szeptał O mójBoże, mój Boże, o mój Boże.to wy.Mam ochotę na papierosa, ale zamiast tego biorę surową marchewkę. Jak wyjaśnił te trzydzieści lat, podczas których go nie było? Mówił, że go porwali radzieccy marynarze, którym był potrzebny chłopiec okrętowy, apotem wywiezli go do Irkucka, żeby nie wynikł z tego incydent w Zimnej Wojnie.Tak, wiem.Brendanowi wykrywacz ściemy bzyczał jak wściekły, więc rzucił mi uważne spojrzenie izapytał go: Poznajesz mnie, Jacko?.Facet zawahał się, a potem wybuchł: Tato!.Koniecrozmowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum