Chmielewska Joanna Wszystko czerwone.BLACK

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Raczej szczupły. Dużo nam z tego przyjdzie mruknęłam niechętnie. Wśród podejrzanychnie ma nikogo grubego.Nie był taki wysoki jak Roj? Nie, chyba trochę niższy.Dużo niższy. Trzeba było przynajmniej przyjrzeć mu się dokładniej powiedziała Alicjaz niezadowoleniem. Zwiecą przecież po drodze jakieś latanie!124 On unikał latarni.Pewnie, że mu się chciałem przyjrzeć, ale się czaił w ciemnychmiejscach.Przyniesiona przez Pawła kawa okazała się tą nieco gorszą.Sensacyjna informacjao mordercy za oknem sprawiła, że postanowiłyśmy się jednak napić.Alicja zdecydowa-ła się zaparzyć ją w ekspresie, z nadzieją, że ten sposób parzenia podniesie jej jakość.Z tą samą nadzieją wypłukała szklany zbiornik wrzącą wodą dwa razy, po czym usie-dliśmy dookoła, patrząc, jak ciemny płyn ciurka do dzbanka.Przypuszczenia co do celów, w jakich morderca czaił się za oknem, i wątpliwo-ści, czy to był na pewno morderca, wyczerpały nas w końcu i temat sam się przesta-wił, szczególnie że Alicja znów zmieniła zdanie, powątpiewając w siebie w charakterzeofiary i wszelkie supozycje na ten temat witając jak objaw debilizmu.Jej upór nas niecozniechęcił. Może byś tak powiedziała wreszcie, o co chodzi z tą ciotką? spytałam, rezy-gnując z przekonania jej, że znajduje się na prostej drodze do zguby. Chyba że tkwitu jakaś tajemnica rodzinna?125 Owszem, dla mnie odparła Alicja melancholijnie. Jest dla mnie całkowitątajemnicą, jak się powinnam do tej ciotki zwracać.Ich jest dwie, tych ciotek, z jednąz nich jestem na pani, a z drugą na ty.I nie mam pojęcia z którą, nie rozróżniam ich aniz imion, ani z twarzy. Nie wydaje mi się, żeby to był powód do przerazliwych krzyków powiedziałaZosia z lekką urazą. Wcale nie krzyczałam przerazliwie.Poza tym jedna ciotka przyjeżdża do Alle-r�d, nie wiem która, i zupełnie o tym zapomniałam.Będę musiała się nią zająć. Dlaczego ty? Jest przecież więcej rodziny? Bo właściwie ona przyjeżdża do mnie.Mieszkała tu kiedyś, dawno temu, kiedyjeszcze ten dom nie był całkowicie wykończony, i zostały jakieś jej rzeczy, które terazchce zabrać, chociaż miała je zabrać osiemnaście lat temu. Może fisharmonię? spytałam ze skrytą nadzieją. Albo może ten obraz ześciany w ostatnim pokoju? O Boże, jeśli zabierze obraz, jestem gotowa dla niej na wszystko! ożywiła sięZosia, która mieszkała w ostatnim pokoju.126 Nie odparła Alicja z westchnieniem. Obraz pewnie wezmie, ale nie tam-ten.Obraz na ścianie w ostatnim pokoju był tematem rozważań wszystkich osób, którekiedykolwiek nocowały w Aller�d.Stanowił arcydzieło, jakie ciężko było zapomnieć,pojawiało się bowiem w koszmarach sennych.Rozmiary nie pozwalały go nigdzie scho-wać, rada, żeby odwrócić je twarzą do ściany, wydawała się jedynie słuszna.Alicjapowoli dojrzewała do decyzji, żeby się do niej zastosować. Szkoda powiedziałam smutnie.Nasza nadzieja zgasła równie szybko, jak się narodziła, i oczekiwana ciocia, któraprzez chwilę wydawała nam się szalenie atrakcyjna, od razu straciła w naszych oczach. Kiedy ona ma przyjechać? spytała Zosia nieżyczliwie. Nie wiem.Gdzie ja położyłam ten list? Tam było napisane. Trzymałaś go w ręku w czasie obiadu.Potem poleciałaś witać Włodzia i Marian-ne.Diabli wiedzą co z nim zrobiłaś.127Alicja odstawiła dzbanek, z którego zaczęła nalewać kawę do filiżanek, i podniosłasię od stołu.Ujęłam dzbanek i dokończyłam nalewania.Alicja zaczęła gmerać w stosiena biurku. Muszę go znalezć! Nie widzieliście, co ja z nim zrobiłam? Mam wrażenie, że tojakoś wkrótce.Nikt z was go gdzieś nie przekładał?Przyglądaliśmy się jej w milczeniu. Wygląda na to, że teraz będziesz szukać dwóch listów powiedziałam zgryzli-wie. Szukaj tego od ciotki, to może znajdziesz ten od Edka.Zawsze człowiek znaj-duje nie to, czego szuka. To może w ogóle zacząć szukać zupełnie czego innego? zaproponował Pa-weł. Na przykład obroży dla psa. Nigdy w życiu nie miałam obroży dla psa! To tym lepiej, będziemy szukać bardzo długo i mnóstwo czego innego się znaj-dzie.List od ciotki przepadł jak kamień w wodę.Alicja zdenerwowała się tym okropniei ze zdenerwowania postanowiła iść spać.Zosi poleciła robić jutro honory domu wobec128Włodzia i Marianne, mnie z Pawłem dokonać zakupów spożywczych, a oprócz tegozająć się grobowcami w ogrodzie, niwelując je tak, żeby nie rzucały się zbytnio w oczyw czasie wizyty cioci.Nie chcąc przeszkadzać gościom, dostałam się do atelier okrężną drogą i tak samoudałam się kilkakrotnie do łazienki i z powrotem.Droga była bardzo okrężna, z prze-sadnej ostrożności bowiem postanowiłyśmy zamknąć drzwi na taras i musiałam się po-sługiwać drzwiami przy furtce, dokładnie po drugiej stronie domu, w dodatku cały czasnosząc ze sobą klucz do nich i bojąc się, że go zgubię.Całe szczęście jeszcze, że byłodość ciepło i ładna pogoda.Dzięki temu zapewne nie odczuwałam lęku przed mordercą,co mnie samą bardzo dziwiło.Nazajutrz wszyscy wstaliśmy niezbyt wcześnie, z wyjątkiem Alicji, która udała siędo pracy spózniona zaledwie o dwa pociągi, czyli o czterdzieści minut.Napiłam się her-baty, zabrałam z pralni piłę i siekierę i opuściłam dom.Zosia gospodarowała w kuchni,przeganiając Pawła z miejsca na miejsce i robiąc śniadanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum