J.Chmielewska 1 Wielki diament

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.No owszem, wyszlachetniał w tej podróży.O jakieś czterydo pięciu kilogramów.Do pryncypała zakradł się od tyłu. Głupcze! krzyknął na jego widok chlebodawca z wielką zgrozą. Có-żeś uczynił.?!Michel Trepon zapomniał języka w gębie, bo zbyt dużo w ostatnim czasiezdołał uczynić, żeby odpowiedzieć na takie pytanie.Na szczęście pytanie okazałosię retoryczne, jubiler znał go od dziecka i wiedział, co o nim myśleć. Po diabłaś uciekał? mówił z wyrzutem dalej, wracając do spożywanegośniadania. Siadaj i jedz, widzę przecież, że jesteś głodny.Dziękuj Bogu, że tambył jeden rozumny człowiek i zgadł, co się stało, bo inaczej już by cię cała policjaszukała.I tak cię szukają, ale jako świadka.Co cię napadło, żeby znikać?! Wystraszyłem się wymamrotał młody człowiek trochę niewyraznie, bopolecenie pożywienia się wypełnił dość zachłannie.To jubiler potrafił zrozumieć.Reakcji na przestrach również się zbytnio niedziwił, znał nie tylko swego pomocnika, ale także i życie.Uciec w pierwszejchwili, no owszem, miało to odrobinę sensu, ale należało wrócić tu, do domu! Odrazu, a nie po trzech dniach!Z drugiej strony te trzy dni okazały się korzystne, ponieważ pozwoliły roz-wikłać sprawę i policja już wszystko wiedziała.Z olbrzymim zainteresowaniemi rosnącą ulgą w duszy, w milczeniu, bo gębę miał zajętą jedzeniem, zdumionyswoim fartem, Michel Trepon wysłuchał informacji, których jubiler nie zamierzałukrywać.Nie widział po temu powodów, skoro ogłosiła je prasa.Otóż u wicehrabiego wręcz błyskawicznie pojawił się komisarz policji, niejaki101pan Simon, człowiek inteligentny i myślący.Obejrzał zwłoki, marmurową rzezbę,przedstawiającą Tezeusza walczącego z Minotaurem, przy czym byczy łeb Mino-taura godny był korridy, przewrócony stolik oraz inne drobiazgi, po czym prze-słuchał lokaja.Lokaj zaświadczył, że owszem, ta kolumna, stojąca na miękkimdywanie, kiwała się lekko.Odrobinę.Była mowa nawet o wezwaniu człowieka,żeby ją przytwierdził do ściany międzyokiennej, ale jeszcze tego nie załatwiono.U wicehrabiego kręciło się dziś mnóstwo ludzi, w salonie obok czekali przyja-ciele, dwóch panów, a drzwi były otwarte.Niemożliwe, żeby ktokolwiek wybrałsobie taką chwilę na popełnienie zbrodni, musiałby zwariować.Przeprosiwszy za prywatny komentarz, który wyrwał mu się na skutek zde-nerwowania, lokaj kontynuował zeznanie oficjalne.Tak, istotnie, ta rzecz, zna-leziona o pół metra dalej, jest to sztuczna szczęka nieboszczyka pana wicehra-biego.Mimo młodego wieku wicehrabia sztuczną szczękę posiadał, utraciwszyzęby w karczemnej bójce w wieku lat siedemnastu.W bójkę wdał się ten jedenraz w życiu, z głupoty, i skutek zniechęcił go na zawsze do podobnego rodzajuekscesów, a swoją sztuczną szczękę ukrywał z całej siły.Nikt o jego zębach niewiedział.Owszem, coś tam w niej ostatnio szwankowało i mogło się zdarzyć, żemu wypadła.Nawet bez przesłuchiwania naocznego świadka komisarz Simon wyobraził so-bie wydarzenie.Wicehrabia może kichnął, zęby mu wyleciały, ktoś wszedł w tymmomencie, z zeznań wynika, że pomocnik jubilera, wicehrabia rzucił się podnosićszczękę, chcąc ją ukryć, zanim obcy człowiek zobaczy, co to jest, potrącił chwiej-ną kolumnę i spowodował katastrofę.�w pomocnik jubilera był tu jednakże przezchwilę i coś robił, skoro przyniesiona przez niego bransoleta leżała na podłodzeobok przewróconego stolika, a w każdym razie widział to wszystko, musiał wi-dzieć, zatem odnalezć go i przesłuchać należy bezwzględnie.Słysząc taką wersję wydarzeń, pomocnik jubilera oprzytomniał i odzyskałodrobinę rozumu.Ponadto posilił się, co zdecydowanie podniosło go na duchu.Uzgodnił ze zwierzchnikiem, że sam się zgłosi do komisarza Simona natychmiast,rezygnując z odpoczynku i snu.Co też uczynił.Brak odpoczynku i snu miał swoje konsekwencje.Potwierdziwszy cały ciągwydarzeń, zgadza się, wicehrabiemu upadło, rzucił się, trącił piekielną kolumnę,rzezba, spadła i tak dalej, naoczny świadek dał się podpuścić i wyznał, co widziałw momencie wejścia.Wicehrabia przeglądał księgę.Jakąś bardzo starą.Tak, na-oczny świadek zdążył ją dostrzec, zanim się to wszystko poprzewracało, o czymtraktowała, nie wie, ale w środku miała wielką dziurę.Z dziury komisarz wyciągnął wniosek, acz błędny, to jednak logiczny.Na jejwidok wicehrabia, stwierdziwszy nagle dewastację zabytku, zapewne drogo opła-conego, zdenerwował się szaleńczo i tę szczękę wypluł w nerwach.Wszystkozgadzało się doskonale.102Pomocnik jubilera wyszedł z tego interesu czysty jak łza, po czym, usuwającz siebie stres, przespał trzy doby prawie bez przerwy, komisarz natomiast jął sięinteresować księgą.Chciał mieć wszystko zapięte na ostatni guzik, a owej księginie było.Znów wystąpił lokaj.Tak jest, pojawiła się tu panna Przyleska, wnuczka hra-biny de Noirmont, u babki rezydująca, która księgę zabrała.Widział to na własneoczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum