Boglar Krystyna Dalej sa tylko smoki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.żółtawe.Może ze starości? Zauważyłybyśmy,gdyby jeden był niebieski.nawet ten centralny. Jaki: centralny? Ze środka.Jest większy i cięższy. Sto trzy karaty! wymruczał, mocując się z wątróbką.Była twarda jak kamieńprzydrożny.Agata przełykała, popychając kawałkami bułki.Dobry był tylko sos cebulowy. Mówię ci, że żaden z wisiorów nie był niebieski.Przecież go nie przemalowali! Potylu kąpielach w wodzie z octem.ty myślisz, że mogli? Pokryć go jakąś substancją wo-doodporną? Nie wiem przyznał, odsuwając talerz. Ten sernik wygląda na świeży.Zjesz?Skinęła głową.Nie myślała o serniku ani kaloriach.Tylko o kształcie Pawiego oka.Znała jego wagę, kolor, cenę, ale nie wiedziała, czy jest okrągły, podłużny czy wielo-kątny. Jaki on właściwie jest? Ten diament?Wziął serwetkę i zielonym długopisem wyrysował coś na kształt gwiazdy.Miałajeden spłaszczony róg.I rodzaj ogona.Bardziej przypominała naskalny wizerunek ko-mety. To jest znak graficzny.Po raz pierwszy pojawił się w opisie na skrawku jednegoz rękopisów z Qumran.Nikt nie wiedział, o co chodzi.Napis, odczytany z aramejskiegoprzez Aurelie Levy, brzmi: I niech on będzie przestrogą dla zuchwałych, albowiem siłą Anioła śmierci jest siła jego ludu.Dopóki nie spocznie tam, skąd pochodzi. To znaczy: dopóki nie powróci do Bilqis? Tak się powszechnie sądzi.Niestety, większość właścicieli diamentu w ogóle niewiedziała o jego pochodzeniu.Do czasów odkryć archeologicznych wokół sabejskiegomiasta Marib.Nie wiedzieli nic o Bilqis także egipscy faraonowie, perscy władcy, królfrancuski, jego faworyty i pózniejsi pobożni %7łydzi.81 Ale o królu Salomonie tak! Istotnie.Mówiło się, że diament dotykał jego ciała.%7łe był wprawiony w gwiazdęDawida święty znak.Agata przyglądała się rysunkowi na serwetce. Niezbyt przypomina gwiazdę sześcioramienną.Raczej, wybacz profanację, godłokomunistów.z ogonem.Wyjął jej z ręki serwetkę i podarł na strzępki.Miał piękne, mocne, opalone dłonie,którym Agata przyglądała się z przyjemnością. Pamiętaj, że to surowy diament.Odłamano go od skały gdzieś w Indiach.I przywieziono statkiem do Hadramautu, a stamtąd wielbłądzią karawaną do stolicySaby.Jako Malach Ha-Mavet Anioła śmierci nie odważono się go nigdy oszlifować.Bo straciłby swą moc.Pózniej też go traktowano raczej jak amulet, kamień filozoficzny.Paryski jubiler Boucheron oprawił go w coś dziwnego.Tom Collins natrafił w anna-łach swej nieocenionej brytyjskiej biblioteki na taki właśnie zapis. Więc nie może być w żyrandolu! Może.Ale nie musi.Nie ma innego sposobu, jak sprawdzić.Jedziemy do twojejmamy prać z kurzu gdański żyrandol.Agata uśmiechnęła się. Kiedy byłam mała, mówiłam: pirandol.I raz mama pomyliła się w sklepie, pro-sząc o żarówkę do pirandola. Bardzo śmieszne.Krakowskie Planty spływały deszczem.Mocna zieleń gęstniała w zakamarkach, ska-pujące grube krople wchłaniała ziemia.Pachniało miętą i mokrymi liśćmi.Kasztanydawno już przekwitły i gałęzie rozcapierzały pięciopalczaste dłonie.Trawa pomału na-siąkała wilgocią, wykluwając coraz gęściejsze kępki.Stare domy otynkowane z zewnątrzi te, którym się powiodło całkowicie zrekonstruowane błyszczały czystymi szyba-mi.Miasto, dawniej zaniedbane i zniszczone wyziewami z hut, w ostatnich latach wy-raznie odmłodniało.Biała dwudrzwiowa toyota z otartym błotnikiem stała zaparkowana w zaułkuPijarskiej, między Zwiętego Marka a Plantami. Mam nadzieję, że nikt nie ukradnie tego Hertza ? Agata spojrzała sceptycz-nie. Złodziej, nawet jeśli się taki znajdzie, daleko nie zajedzie.Po trzech, czterech mi-nutach automatycznie zablokuje się paliwo.Taka mała sztuczka.chcesz wejść sama? Nie.Dlaczego? Mam wyjątkowo inteligentną matkę.Jest od roku na emeryturze.Pracowała w Wydawnictwie Literackim.Teraz tłumaczy z francuskiego.Szerokie, niegdyś marmurowe schody, prowadziły na drugie piętro łagodnymi skrę-tami.Na drzwiach pomalowanych zielonkawą farbą widniała wizytówka: KrystynaDrucka-Lubecka.82JFK postawił torbę Agaty. Dobre nazwisko.Historyczne.Były minister skarbu w Królestwie Polskim.Straszny konserwatysta.I był przeciwnikiem powstania z osiemset trzydziestego roku. Mama jest z domu Drucka.Czy to ma dziś jakieś znaczenie? Myślę, że tak.Z jakiego kto pochodzi gniazda.Sam wiem o tym najlepiej. Przepraszam, JFK. Nie ma za co.Masz klucze? Mam.Ale zadzwonię.W mieszkaniu nie było nikogo.Gdy po kilku minutach weszli, w kuchni unosił sięnikły zapach kawy. Ekspres jeszcze ciepły.Mama musiała wyjść niedawno.Chodz do drugiego poko-ju.Zobaczysz żyrandol.Zwisał z białego plafonu, prezentując się niezwykle korzystnie.W starym krakow-skim mieszkaniu o wysokich sufitach miedziany żyrandol, lśniąc kryształkami szkła,wydawał się całkowicie na swoim miejscu.JFK przyjrzał mu się z uznaniem. Tak.Teraz rozumiem, dlaczego zabrano go z Gdańska.Jest tu jakaś drabina? Jest.W schowku.Z przedpokoju na prawo.Po chwili JFK wspiął się na najwyższy szczebel.Zajrzał do wnętrza konstruk-cji, odczepiwszy kilka szklanych wisiorków.Uważnie przyjrzał się centralnej ozdobiew kształcie pięciokątu.Przesuwał ostrożnie palcami po gładkiej, nieco pożółkłej po-wierzchni.Agata trzymała drewniane szczeble i z zadartą w górę głową obserwowaławysiłki Jacka. Agato Krystyno usłyszała wesoły głos może mi przedstawisz tego pana,który, nie wiem czemu, zwisa z sufitu.Mojego sufitu. Mama? Przepraszam.Nie było cię, gdy przyjechaliśmy.To Jacek Filip Keller.Dziennikarz. Reporter, łaskawa pani.Reporter.Zaraz schodzę.Po krótkiej prezentacji Agata poprosiła o kawę. Mamo, daj nam tylko dwie filiżanki kawy.Błagam.Jedziemy z Berlina i. Nie zamierzam zabierać paniom czasu sumitował się JFK, całując wypielęgno-waną dłoń kobiety tak podobnej do Agaty.Tylko kolor włosów miała inny: kasztanowy. Pojadę teraz do matki.Mieszka na Salwatorze. Trochę daleko od centrum. To stary dom.W zaniedbanym ogrodzie.Ale jest kolorowo i w maju śpiewają sło-wiki. Agato, po co zaglądaliście do żyrandola? Mamo, wszystko ci opowiem.Ale jeszcze nie dzisiaj.Znalazłeś?83Przecząco pokręcił głową. Nie.Postaraj się przeszukać wszystko, co możliwe.Zadzwonię.Starsza pani uśmiechnęła się wesoło. Nie mam telefonu.To jeszcze stara, zacofana Polska, panie Keller.Ale będzie mimilo, jeśli zjawi się pan tu na ciasto z orzechami.Uśmiechnął się urzekająco.Jego białe zęby w opalonej twarzy robiły wrażenie naszesnasto-, czterdziesto- i sześćdziesięciolatkach.Jednakowe.Jadły obiad, siedząc przy kuchennym stole przykrytym obrusem ha5�owanym jesz-cze przez ciotkę Aucję [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum