Witkiewicz Stanisław Ignacy Matka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwiństwo jest wszystko.Wy przynajmniej przemieszczacie się w czasie - ja nie mogę.OSOBAZapominasz, że ja jestem twoją matką.Ja się szalenie cieszę tym wszystkim.Ja ci wszystkoprzebaczam.LEONTak, ale tam leży trup, który mi nic przebaczyć już nie może.O Boże, Boże.Oto ta robótka,przy której oczy straciła biedaczka.A wszystko co mówiła całe życie, to było tak obliczone -ja wiem: mimo woli - ażebym ja nie mógł przetrzymać jej śmierci.I ja nie mogę.Każdesłowo jej sobie przypominam i każde słowo boli mnie tak jak milion tumorów w mózgu i niewiem, co bym dał w tej chwili: całą sławę, całą dumę z urzeczywistnienia tej mojej koncepcji- dałbym nie wiem co, wszystko jest mało - bylebym mógł cofnąć choć jedno małe złesłóweczko, które powiedziałem, choć jedną myśl drobniutką, którą ją skrzywdziłem.(płacze)Wy nie wiecie, co to jest tak potworny wyrzut sumienia.Ja tego nie przeżyję.OSOBAJak nie chcesz mi wierzyć, to nic na to nie pomoże.Na upór nie ma lekarstwa.Leon idzie do trupa, kładzie mu robótkę w ręce i pada na kolana, łkając.LEONBu-u-uuu-buu-uuu.OSOBAPozwól, Leoneczku, ja ci udowodnię, że ten trup jest fałszywy.To jest tylko manekin.Wogóle cała ta rzecz - my y compris - jest świetnie zaaranżowana, tylko nie wiadomo przezkogo.Ale jest to nic więcej jak czysta forma pewnych wypadków, zastygłych wnieskończoności Istnienia.Chce poruszyć trupa.Leon zrywa się i mówi jeszcze łkając.LEONNiech mama nie waży się jej dotknąć.To byłoby straszne świętokradztwo.Proszę odejść.Zostawcie mnie z nią samego.ALBERTZostaw ją, Nina.I jemu też daj spokój.Niech się wypłacze.Popłacz porządnie, mój chłopcze- to ci ulży.OSOBAMasz rację, Albert.Może go to uleczy, jak to wszystko po swojemu przeżyje.LEON z rozpaczą i łzamiI ja nic nie rozumiałem, nic.A z drugiej strony: czy byłbym tym właśnie, gdybym tegowszystkiego nie przeszedł? Musiałem.Niby wybierałem zajęcia płatne takie, przy którychmogłem intelektualnie odpoczywać i nabrać sił do dalszych przemyśleń.Ale gdybym się takzawziął całą siłą woli, to mógłbym i uczciwie pracować, i tamtego dokonać.Dwadzieściasiedem lat utrzymywała mnie z robótek, a potem ja ją dwa lata, robiąc świństwo zaświństwem dla odpoczynku.O Boże, Boże, co za straszna kara mnie spotkała.Och, żeby onabyła taką jak mama (wskazuje na Osobę), wszystko byłoby inaczej.OSOBANie bądz zbyt wymagający.Ona była stara - a ja jestem młoda.Jeszcze nic nie przeszłam.LEONNieszczęsna moja staruszeczka.Teraz nic jej już nie pomoże.Ach, jaki ja byłem podły, jakipodły.Płacze.ALBERTJa się trochę na nim zawiodłem.On niby żałuje matki, a w gruncie rzeczy on się roztkliwiasam nad sobą.Stan jest ciężki.Myślałem - sądząc po jego ideach i zachowaniu się tamtegowieczoru - widziałem wszystko przez pewną szparkę - że on jest silny człowiek.A tamarmelada daje się rozsmarować przez jakieś głupie wyrzuty sumienia, kiedy mu się łopatądo głowy wkłada i udowadnia, że nie powinien ich mieć.Leon, ostatni raz ci mówię: wez sięza łeb, cierp, ale z tego cierpienia zrób, sfabrykuj ordynarnie nową siłę.Leon, no! Głowa dogóry.Co było, nie wróci.Jej, tej zmarłej, zrobiłbyś największą przyjemność, gdybyś terazgwizdnął na to i zaczął wszystko całkiem na nowo.LEONJa wiem - ojciec ma rację.Ale co ja mam zacząć?ALBERTWalka cię czeka.Jeszcze wszystko nie jest dokonane.Musisz wykończyć dzieło.Podróże pocałym świecie, odczyty, konferencje i organizacja - w ogóle wykonanie.Wielkie dziełozaczyna się dopiero.Cała ludzkość czeka na to.LEONA czy ojciec myśli, że mnie coś obchodzi cała ludzkość? Oddam ją całą za jedną chwilkężycia biednej mamy i za to, żeby te moje świństwa nie były przeze mnie popełnione.ALBERTO - stan jest ciężki.Poczekajmy.Podchodzi do nich stary Plejtus.PLEJTUSAa - kochanego pana Leona.Aa! A mówią, że pan naumyślnie dawał matce pić i morfinowałją, żeby prędzej skończyła.Może to podświadome było - ja nie wiem.Teraz są takie teorie.LEON szybko dobywa rewolwer i strzela w PlejtusaNieprawda, głupi chamie! Byłem tylko za dobry dla niej.Wiedziałem, że to była cała jejpociecha.Plejtus pada.ALBERTBrawo, Leon, zaczynasz dochodzić trochę do równowagi.LEONA ojciec mnie do pasji zaczyna doprowadzać.To po ojcu mam te wszystkie piękneskłonności.Wisielec, psiakrew, brazylijski rzezimieszek i morderca.To przez ojca zostałemszpiegiem i alfonsem.ALBERTUuu - Leonku, zaczynasz mi się grubo nie podobać.To już jest niedelikatne.To jest trochę wstylu nieboszczki mamy, zwalać winę na mnie za wszystkie twoje wady.Ale tę wadę to maszpo matce.LEONTo chamstwo to mam też po ojcu.Jeżeli ojciec jeszcze słowo piśnie, to zastrzelę ojca jak psa.OSOBADaj mu spokój, Albert, on jest szalenie zdenerwowany, a ja jestem w odmiennym stanie i nieznoszę żadnych awantur w mojej obecności.Podchodzą do nich Lucyna i Bęski.BSKIA co do tego szpiegostwa, to niech pan żadnych wyrzutów nie ma.Sprawa się nie wykryła ikońce są w wodzie.Zarobiło się trochę grosza, a szkody dla państwa nijakiej nie ma, bośmyich też trochę nabierali.Głupich mieli agentów i tyla.Ich wina.LEONPoczciwy Murdel.Wie pan, że pan mnie pocieszył najbardziej.Klepie go.LUCYNAPanie Leonie, ja też do pana nie mam żadnych pretensji.Cierpiałam przez pana wiele.Nauczył mnie pan, co to jest miłość - ostatnia, prawdziwa.A nade wszystko nauczył mnie pantego, że nie należy jej plugawić.A pieniądze zwróci mi pan wszystkie, bo teraz będzie panbogaty.LEON całując ją w rękęDoprawdy nie wiem, jak mam pani dziękować, pani Lucyno.Tak, oczywiście - zwrócę paniwszystko.Ale to grube sumy.Jakie parę lat będzie to trwało ratami.Całuje ją jeszcze raz w rękę, a ona jego w głowę.Podchodzi Zofia - za nią kochankowie.ZOFIANo - jeśli tak ze wszystkimi się godzisz, to może byś i ze mną się pogodził, Leonku.Możemywykluczyć stosunki erotyczne, jak chcesz, aby żyć dalej jak para przyjaciół, związanych jednąideą.Ja ci będę dalej pomagać.Ostatecznie wierzysz w moją szczerość co do sprawintelektualnych, a w tamto sam mnie właściwie wepchnąłeś.A ja cię ani na chwilę nieprzestałam kochać.LEONNo, tak - wepchnąłem cię w to przy pewnych skłonnościach z twojej strony.Bez tego niedałoby się to przeprowadzić.Dobrze - godzę się z tobą, ale muszę zrobić rachunek z tymipanami.To będzie symbol -symbolicznie w ich osobach zabiję wszystkich innych twoichkochanków.Pewno nie pamiętasz, ilu ich miałaś.Strzela w de La Tr�fouille'a i w de Pokoryę.Panowie walą się na ziemię.ALBERT do OsobyWiesz co, Nina? Chodzmy stąd.Bo on jak się rozpędzi, to powystrzela nas tu wszystkich jakkaczki.DOROTA podchodzącDobrze to mówić: Chodzmy stąd - ale jak? Nie ma drzwi ani okien i nikt - ja się pytałamwszystkich -nikt nie wie, jakeśmy się tu dostali.Z sufitu, trochę na prawo, zjeżdża ogromna, czarna, lśniąca rura, na jeden metr szeroka, zklamrami, jak komin fabryczny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum