Willocks Tim Dwanacioro z Paryża

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie było takiego tłumu na place deGr�ve, czekającego godzinami na egzekucję, który nie rozstąpiłby się jak delikatne łanyjęczmienia, gdy Estelle nadlatywała, siedząc na ramionach swego smoka.Zapamiętała, żekiedyś Grymonde skinął głową w stronę szubienicy i zawołał do niej: Pewnego dnia i mnie tam zobaczysz, w końcu dosiądę bladej szkapy.A kiedy taksię stanie, chcę, żebyś była ze mnie dumna.Nie wierzyła w to.Znała bowiem z bajek całą prawdę: smoka można było zabić, alenie zakładając mu stryczek na szyję.Po raz pierwszy zobaczyła go na targu rybnym w Les Halles.Była tam ze swą matką,Typhaine, która jak zawsze przystanęła na dłużej nad czerwonawymi rakami, jak zawszezaklęła i jak zawsze poszła dalej, by kupić węgorza.Wielka dłoń zgarnęła wtedy trzyskorupiaki ze straganu, a druga rzuciła handlarzowi monetę.Sekundę pózniej rakiwylądowały w koszyku Typhaine.Estelle zadarła głowę i w niemym podziwie spojrzała na olbrzyma, do któregonależały owe ręce.I już od pierwszej chwili wydał jej się wspaniały.Nie uważała, by jegotwarz była brzydka, choć z czasem dotarło do niej, że właśnie taka jest zdaniem innych.Widziała jedynie, że było jej& więcej.Więcej szczęki, więcej czoła, więcej kościpoliczkowych, więcej ust.A gdy pochylił się nad nią, zobaczyła też więcej uśmiechu niżkiedykolwiek wcześniej w swym krótkim życiu.Miał szerokie przerwy między zębami toakurat widywała często, ale Grymonde był wyjątkowy: miał szerokie przerwy, choćbrakowało mu tylko jednego zęba.Domyśliła się tego, bo jedna z przerw, blisko kącika ust,była znacznie większa od pozostałych.Jego nos przypominał szerokie nozdrza rzezbionychlwów zdobiących fontannę.Oczy miał koloru złota.Gdy mrugnął do niej, uśmiechnęła siępromiennie.Typhaine sklęła go wtedy od góry do dołu, on zaś wycofał się bez słowa.Ciągniętaprzez matkę za rękę Estelle spoglądała uparcie wstecz, ale jej olbrzym już zniknął.Gdyspytała ją, kim jest, usłyszała jedynie, że potworem i że powinna o nim zapomnieć.Typhainezjadła raki sama; tylko jedne szczypce oddała córce.Z pomocą swych braci, Joco i Gobbo, wyuczyła Estelle złodziejskiego fachu.Zdarzały się chwile, w których mała zastanawiała się, czy bracia matki nie życzą jej w duchu,by została złapana i powieszona, ale była zbyt dobra w tym, do czego ją wyszkolili.Wynalazła nawet kilka własnych sztuczek.Pewnego ranka w Les Halles, opodal targu serowego, okradła kobietę ubraną wpiękny, czarny jedwab, niosącą na jednym ramieniu wiklinowy koszyk z przykrywką.Podplisami jej spódnicy dostrzegła charakterystyczne wybrzuszenie sprytnie ukrytą, zawieszonąna biodrach sakiewkę z pieniędzmi.Natychmiast wyciągnęła nóż z pochwy wszytej w pas iskoczyła naprzód, jakby próbowała minąć swą ofiarę w tłumie.W tej samej chwili chwyciłaza skraj jej spódnicy i okrążyła kobietę jak ogar okrąża umykającą zdobycz, zaciskając śliskimateriał wokół jej nóg.Teraz wystarczyło pchnięcie barkiem w uda i niewiasta w czernirunęła na plecy, prosto w błoto.Zwinna lewa ręka Estelle sięgnęła tymczasem ku upatrzonejzdobyczy.Błysnął nóż, kobieta zasłoniła twarz dłońmi, ale ostrze posłużyło jedynie douwolnienia sakiewki.Estelle musiała niemal natychmiast uskoczyć, ratując się z objęć jakiegoś uczciwegoobywatela; metal błysnął po raz trzeci i rozciął dłoń gorliwca aż do kości.Chwyciwszy leżącyna ziemi koszyk, rzuciła się do ucieczki, w stronę dobrze znanych zaułków.Rozległy siękrzyki, twarze zwróciły się ku niej.Jakiś grubas zablokował przejście.Rzuciła się w lewo,potem w prawo, ale i tak poczuła we włosach jego palce.Szybka jak wściekły pies, ukłuła godwukrotnie i na wszelki wypadek cięła w poprzek dłoni, i tym razem czując, że metal szorujepo kościach.Wypuścił jej włosy, ale zdążył chwycić koszyk.Estelle pogodziła się ze stratą.Podjęła ucieczkę z sakiewką za pasem.Biegła jakszczur.Serce waliło w jej piersi jak oszalałe i prawie nie mogła już oddychać, ale nieustanniestrzelała oczami na boki, szukając nowych przejść, a jej stopy gotowe były w każdej chwilizmienić kierunek biegu.Na jej drodze pojawili się nagle dwaj mężczyzni.Stanęła jak wryta i już miała zawrócić, gdy ten, który był bliżej, stęknął nagle iwygiął się w tył.Gdy padał, zobaczyła, że stoi za nim Grymonde. Biegnij, La Rossa.Biegnij za mną.Na cmentarz.Tak zaczęły się jej loty ze smokiem.Grymonde kazał jej skończyć z ulicznymikradzieżami, które w najlepszym razie mogły ją zaprowadzić na giełdę niewolników, bardzodaleko od Paryża, bo tam trafiali niekiedy młodociani przestępcy nierokujący nadziei napoprawę.Obiecał jej dość łupów, by Typhaine była zadowolona i dotrzymał słowa.Kazałteż Estelle obiecać, że nigdy nie powie matce, skąd owe łupy pochodzą.Nie widywali się takczęsto, jak sobie tego życzyła, ale Grymonde stał się światłem w życiu małej dziewczynki.Okolice rue de la Grande-Truanderie były domem wszelkiego występku, lecz nawet tam famaPodwórzy budziła lęk.W Podwórzach, w przeciwieństwie do Truanderie, postronni nie mielinic do szukania była to czeluść nędzy, pułapka strasząca niezliczonymi formami cierpienia iśmierci [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum