Nienacki Zbigniew Niesamowity dwor scr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Po powrocie do dworu zastałem moich współpracowni-ków schodzących z piętra. Nie wygląda na to, aby ktoś tu był podczas naszej nieobecności stwierdziła panna Wierz-choń.Bigos podrapał się w głowę. A jeśli jednak narada się odbędzie? Nie odparłem z głębokim przekonaniem.163Jeśli miałem co do tej sprawy jakieś wątpliwości, to ta szaleńcza jazda, ten człowiek w valconie,te jego światła i ryk klaksonu przekonały mnie o oszustwie.Próbowali się nas pozbyć na całą noc.Podczas naszej nieobecności ktoś tu czegoś szukał, a właściciel valcona miał za zadanie pilnowaćnas w Aodzi.Był z nami nawet w teatrze.Gdy się zorientował, że wracamy do Janówki, wyruszyłnatychmiast za nami, by ostrzec tych, co tu grasowali.Nie mam pojęcia, czego oni szukają wedworze Czerskiego.Do tej pory działali tak sprytnie, że nie pozostawiali najmniejszego śladu.Aletym razem przechytrzyli.Mam fałszywą depeszę.Ten dowód wystarczy, aby do sprawy włączyła sięmilicja.To mówiąc wszedłem do swego pokoju i wziąłem z biurka segregator.Otworzyłem go i przeko-nałem się, że.jest pusty.Depesza zniknęła.ROZDZIAA SZ�STYWIELKIE OSZUSTWO " TAJEMNICZY WYWABIACZ " SZUKAMY TAJNEGOPRZEJZCIA " CZY LUBI PACSTWO WYWOAYWA DUCHY? " UROJENIAI RZECZYWISTOZ " DZIWNA CYGARNICZKA " KOPCIUSZEK " KAOPOTZ MYSZAMI " NARADA AKTYWU DO WALKI ZE ZJAWAMINazajutrz wczesnym rankiem, jeszcze bez śniadania, pojechałem do Urzędu Pocztowego w Ja-nowie i zamówiłem rozmowę telefoniczną z Aodzią, z Wydziałem Kultury.Gdy otaczał mnie dzień wprawdzie smutny, pełen listopadowych mgieł, ale przecież dzień nocne wrażenia wydały mi się snem.Wraz z mrokiem ulotniły się moje podejrzenia i żałowałem165trochę, że wczoraj zmusiłem swoich współpracowników do nagłego opuszczenia Aodzi. A możejednak narada odbędzie się naprawdę? pomyślałem.Bo w gruncie rzeczy znowu nie miałem żadnych konkretnych dowodów, że usiłowano nas wy-wabić ze dworu, aby w nim bezkarnie myszkować.Dziwne zachowanie właściciela valcona podczasjazdy na szosie? Iluż kierowców zachowuje się podobnie.Są tacy, których ambicją jest nie dać sięwyprzedzić.Powodują wypadki, a mimo to jeżdżą jak wariaci.Może właśnie do takich automobili-stów należał i ów jegomość?Zniknięcie depeszy z segregatora? A może jednak nie włożyłem jej tam, a po prostu gdzieś sięzawieruszyła? Gdy odbierałem ją od doręczyciela, byłem półprzytomny po wypitym burgundzie,który nam zaszkodził.Mogłem tę depeszę wetknąć w jakiś kąt i teraz nawet nie pamiętam, co z niązrobiłem.Tak rozmyślając, z największym niepokojem oczekiwałem na połączenie z Aodzią.Zastanawia-łem się też, co powiedzieć, jeśli okaże się, że narada rzeczywiście miała się dziś odbyć. Samochódmi się zepsuł, tak powiem obmyślałem kłamstwo.Usłyszałem wreszcie głos z pocztowego okienka, wzywający mnie, abym wszedł do jedynejw urzędzie kabiny telefonicznej.Rozmowa z naczelnikiem Wydziału nie była długa.Gdy przedstawiłem się, usłyszałem:166 Pan kustosz z Janówki? Przepraszam pana, że nikt z Wydziału Kultury nie zajrzał do pana,zapewne ma pan wiele trudności i kłopotów, w których powinniśmy panu pomóc.Ale w ostatnichdniach jesteśmy wszyscy bardzo zajęci, może w przyszłym tygodniu ktoś od nas przyjedzie do Ja-nówki.Czy skończył pan inwentaryzację? Jakie widzi pan możliwości zorganizowania muzeum?Czy macie opał na okres jesienno-zimowy?Zasypał mnie mnóstwem pytań, na które starałem się wyczerpująco odpowiedzieć.Ale jednoz nich wynikało niezbicie: Wydział Kultury nie zamierzał w najbliższym czasie organizować u sie-bie żadnej narady ani zapraszać nas do Aodzi.Nie oni wysłali do nas depeszę z wezwaniem doprzyjazdu. Ktoś was wzywał do Aodzi? zdziwił się naczelnik. Nie, nie.Przejęzyczyłem się wyjaśniłem szybko.Jeszcze tylko tego brakowało, abymzaczął opowiadać o dziwnych wydarzeniach w niesamowitym dworze, o duchach i o swoich podej-rzeniach.Zupełnie mi nie zależało na tym, aby opinia, jaką mieli o mnie panna Wierzchoń i kolegaBigos, że jestem wariatem, dotarła do moich władz zwierzchnich.Gdy odkładałem słuchawkę, miałem uczucie, jakbym zdejmował z serca ciężki kamień.Nieomyliłem się więc.Usiłowano nas wywabić ze dworu, i to na całą noc.Ktoś nadał fałszywy telegram,zarezerwował i opłacił pokoje hotelowe, zakupił dla nas bilety do teatru.167Podszedłem do okienka pocztowego i płacąc za rozmowę, zapytałem o wczorajszy telegram. Telegram? pokręcił głową kierownik poczty. O ile sobie przypominam, nie było dodworu żadnego telegramu.Zresztą, zaraz sprawdzę.Chwile grzebał w papierach na biurku, a potem powiedział stanowczo: Nie było do pana depeszy.Wzruszyłem ramionami. Wczoraj rano był u mnie doręczyciel z depeszą. Doręczyciel? U nas, proszę pana, pracują same kobiety.Bezradnie rozejrzałem się po Urzędzie Pocztowym.Przecież nie ćmiło mi się w oczach, kiedyodbierałem depeszę.Przyniósł mi ją mężczyzna.Wprawdzie nie miał na sobie munduru listonosza,ale sądziłem, że w małych placówkach pocztowych doręczyciele, szczególnie depesz i ekspresów,nie zawsze noszą mundur.Gdy tak rozglądałem się, spostrzegłem na stole w poczekalni pudełko pełne blankietów tele-graficznych i innych druków.Blankiety po prostu bierze się z pudełka, wypełnia i płaci dopiero przynadawaniu.Tajemniczy KTOZ mógł bez trudu wziąć blankiet i wypisać na nim treść, jaka mu siępodobała.168W dużych miastach, gdzie pilne wiadomości przekazywane są dalekopisem, na blankietach przy-lepia się pasek zawierający treść depeszy.Inaczej w wiejskich urzędach.Tutaj wiadomości przeka-zywane są telefonicznie i urzędnik pocztowy po prostu wypisuje je ołówkiem na blankiecie, którydoręczyciel zanosi pod wskazany adres.Ja właśnie otrzymałem blankiet zapisany ołówkiem, co wca-le mnie nie zdziwiło.Tajemniczy KTOZ nie miał więc wielkiego kłopotu z popełnieniem oszustwa.I bez trudu chyba, za niewielką opłatą, znalazł kogoś, kto zechciał odegrać rolę doręczyciela.Potempostarał się tylko, aby dowód oszustwa w postaci sfałszowanej depeszy zniknął bez śladu. A więc to wszystko było ukartowane powtarzałem sobie, siadając do wehikułu i śpieszącdo Janówki.Prawie biegiem wpadłem do dworskiej kuchni, gdzie panna Wierzchoń przyrządzała śniadanie.Kolega Bigos niemal zakochanymi oczami patrzył na jej ręce, rozbijające jajka i rzucające je na roz-paloną patelnię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum