Martel Yann Zycie Pi.WHITE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie wiedziałem, że tak bardzo lubisz żółty kolor.%7łółty kolor? Rozejrzałem się dokoła.Nie chciałem, żeby ktokolwiek,a zwłaszcza któryś z jego sługusów, usłyszał to, co Ravi miał za chwilę powie-dzieć. O czym mówisz, Ravi? wyszeptałem. Dla mnie ta ksywa jest w porządku.Wszystko już lepsze od Pissing.Nawet pistacja.Odchodząc, uśmiechnął się i powiedział: Poczerwieniałeś trochę, bracie.Ale nie zrobił mi świństwa; trzymał język za zębami.I tak znalazłem schronienie w podobnej do kurnika z pogiętym blaszanym da-chem greckiej literze, w tej nieuchwytnej, niewymiernej liczbie, za pomocą którejuczeni usiłują objaśnić kosmos.ROZDZIAA 6Jest doskonałym kucharzem.Jego przegrzany dom pachnie zawsze czymś pysz-nym.Półka z przyprawami wygląda jak witryna apteki.Kiedy otwiera lodówkę lubkredens, pojawia się mnóstwo nazw, których w ogóle nie znam; właściwie nie po-trafię nawet powiedzieć, w jakim są języku.Jesteśmy w Indiach.Równie dobrzeradzi sobie jednak z zachodnimi potrawami.Przyrządza mi najbardziej pikantnyi jednocześnie najdelikatniejszy makaron zapiekany z serem, jaki w życiu jadłem.A jego wegetariańskie tacos wzbudziłyby zazdrość wszystkich meksykańskich ku-charzy.Zauważyłem jeszcze coś: wszystkie jego szafki i schowki są pełne jedzenia.Za każdymi drzwiczkami, na każdej półce stoją całe góry starannie poukładanychpuszek i paczek.Taki zapas żywności wystarczyłby dla oblężonego Leningradu.27ROZDZIAA 7Miałem szczęście natrafić w młodości na kilku znakomitych nauczycieli oboj-ga płci, którzy przebili się do ciemnego wnętrza mojej łepetyny i nieco mi w niejrozjaśnili.Jednym z nich był pan Satish Kumar, nauczyciel biologii w Petit S�mi-naire i aktywny komunista, który żywił niezachwianą wiarę, że mieszkańcy Ta-milnadu przestaną głosować w wyborach na gwiazdy filmowe i pójdą za przykła-dem stanu Kerala.Pan Kumar miał przedziwną powierzchowność.Aysy czubekjego głowy był spiczasty, a jednocześnie nauczyciel miał najbardziej imponują-ce policzki i podgardle, jakie w życiu widziałem.Przy wąskich ramionach miałogromny brzuch, który wyglądał jak podstawa góry, przy czym góra ta zawieszo-na była w powietrzu, bo nagle owa podstawa ginęła gdzieś w spodniach.Byłodla mnie tajemnicą, jak patykowate nogi pana Kumara mogły udzwignąć brzemięjego wielkiego brzuszyska, ale jakoś dzwigały, choć czasami poruszały się w oso-bliwy sposób, tak jakby zginały się w kolanach we wszystkie strony.Cała sylwet-ka pana Kumara była swoistą konstrukcją geometryczną i składała się z dwóchtrójkątów, mniejszego i większego, które balansowały na dwóch równoległychkreskach nóg.Ale był to jednocześnie żywy, pokryty rozmaitymi naroślami or-ganizm.Z uszu sterczały panu Kumarowi czarne wiechcie włosów.Usposobieniemiał bardzo przyjazne.Jego szeroki uśmiech zdawał się rozciągać przez całą sze-rokość trójkątnej głowy.Pan Kumar był pierwszym zaprzysięgłym ateistą, jakiego poznałem.Odkry-łem to nie w szkole, ale w zoo.Nauczyciel odwiedzał je regularnie, studiując do-kładnie wszelkie nazwy i opisy zwierząt na tabliczkach, i podobali mu się wszy-scy bez wyjątku lokatorzy ogrodu.Każde ze zwierząt było dlań triumfem logikii mechaniki, a przyroda jako całość stanowiła doskonałą egzemplifikację teoriinaukowych.Kiedy zwierzę zaczynało okazywać w porze godów zainteresowaniepłcią przeciwną, nauczyciel słyszał w wydawanych przez nie dzwiękach nazwiskoGregora Mendla, ojca genetyki, a w manifestacjach ognistego temperamentu po-brzmiewało mu nazwisko Karola Darwina, ojca teorii doboru naturalnego.To zaś,co my odbieraliśmy jako beczenie, chrząkanie, syk, ryk, pomruki, wycie, ćwier-kanie i skrzeczenie, było dla niego niczym więcej, jak cudzoziemskim akcentem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum