Jan Lam Pan komisarz wojenny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.319in gratiam (łac.) z powodu.99autonomicznym departamencie des ponts et chauss�e320 wydadzą się nam zupełnie nie uspra-wiedliwione.Pan Bogdan Kołdunowicz, któremu wiele zależało na tym, ażeby książę A.C.powziął jak najpochlebniejsze wyobrażenie o wszystkim, czym się odszczególnia Galicja,tłumaczył mu obszernie zalety tego, jak się wyrażał, pojedyńczego a taniego sposobu bu-dowania, dając przy tym do zrozumienia, że wszystkie skądkolwiek importowane nowościniewiele są warte.Najmocniej zaś sprzeciwiał się p.Bogdan budowie kolei żelaznych, doktórych, jak mniemał, kraj nasz nie jest jeszcze dość dojrzałym.Gdy atoli książę A.C.nad-mienił, że zachodnia część Zjednoczonych Stanów mniej jeszcze od Galicji jest dojrzałą, al-bowiem oprócz niedzwiedzi i czerwonych indiańskich demokratów nie posiada żadnej ludno-ści, a jednak jako pierwszy początek kolonizacji prowadzą tamtędy koleje żelazne p.Bog-dan ugiął się chętnie przed wyższym światłem swego towarzysza podróży, przyznał musłuszność i dodał znowu zwykłą swoją uwagę o opłakanym położeniu Murzynów, pochodzą-cym z braku wszelkiej arystokracji, która by mogła ich oświecać i przodować im na drodzepostępu.Radość p.Bogdana z książęcego swego towarzysza podróży była tak wielką, że po drodzezmyślił sobie nader pilne interesa narodowe , pod których pozorem wstępował do różnychdworów szlacheckich i pokazywał sąsiadom pana Artura szepcąc im na ucho, jaka to wielka iważna figura.Tym sposobem pan Artur zrobił w Jelonkach znajomość z panem Byczykow-skim, ojcem trzech bardzo rumianych, bardzo barczystych i po części już bardzo wąsatychsynów, którzy pełni gorącego patriotyzmu i rycerskiego ducha przodków swoich, Krzyżtopo-rów de Mościpanie Byczykowskich, pomagali siostrze skubać szarpie dla rannych powstań-ców, sami zaś dlatego tylko nie szli do obozu, ponieważ stary pan Byczykowski twierdził, żejego dzieci są bardzo słabowite i że zresztą nie było komu wyręczyć go w gospodarstwie.P.Byczykowski korzystał zresztą z wizyty N.P.B.K., ażeby mu przedstawić krzyczącą nie-sprawiedliwość, jakiej dopuszcza się powiatowy komisarz kwaterunkowy, umieszczając wJelonkach trzech cucyglerów, podczas gdy u państwa Aagoszewskich w Babotłukach jest ichtylko dwóch, skoro całemu światu wiadomo, iż Aagoszewscy, mając tylko jednego syna, mo-gą ofiarować Polsce więcej niż Byczykowski, obdarzony trzema potomkami.N.P.B.K.wziął tedy z sobą jednego z jelonieckich cucyglerów, kazał mu wsiąść na kozioł i odwiózł godo Babotłuk, gdzie książę A.C.przedstawiony był całej rodzinie państwa Aagoszewskich,składającej się z ośmiu czy dziewięciu istot należących do płci słabej, ze starego p.Aago-szewskiego i z jego syna.Ten ostatni spłacił już był dług swój ojczyznie biorąc udział w wy-prawie, która skończyła się była u słupów granicznych austriackich rozsypką, żadnymi strate-gicznymi ani taktycznymi względami nie motywowaną albowiem Moskale ze swojej stronyrozpierzchli się byli także.Dziwna rzecz, iż mimo tego wszystkiego rozlew krwi miał byćprzy tej sposobności niezmierny, i p.Aagoszewska zapewniała księcia, że szkarpetki jej synapo powrocie z wyprawy były całkiem zakrwawione.Można stąd wnosić, jakimi potokamikrew tam płynęła, bo p.Aagoszewski miał dobre buty i w dodatku służył w kawalerii a jed-nak przemoczył nogi! Toteż od tej chwili dostał takiego kataru, że nie mógł już na żaden spo-sób ruszać się z domu i z tego powodu pan naczelnik obwodowy mianował go kurierem po-wiatowym, do przewożenia pomniejszych depesz i rozkazów.Rzecz oczywista, iż wskutekudziału młodego pana Aagoszewskiego w owej wyprawie i wskutek powierzonej mu terazważnej funkcji dwór w Babotłukach obawiał się zwracać na siebie baczność c.k.urzędu po-wiatowego o umieszczeniu tedy trzeciego cucyglera u pp.Aagoszewskich nie mogło byćmowy.N.P.B.K.nie mógł zaprzeczyć temu, ale był w diabelnym kłopocie, co zrobić z tymnieszczęsnym cucyglerem i gdzie dla niego znalezć kwaterę.Zostawała jeszcze jedna nadzie-ja, a tą był dzierżawca w Brodzisku, pan Dolski.U tego mieściło się już wprawdzie okołojedynastu cucyglerów różnej kategorii, tak że cała rodzina miała już tylko jeden pokój dla320des ponts et chauss�e (fr.) mostów i dróg.100siebie, a pan domu sypiał w stodole, ale pan Dolski, mówił pan Bogdan, to patriota , można wepchać jeszcze jednego powstańca.Książę A.C.otworzył niezmiernie oczy na te słowa p.Bogdana, uderzyło go bowiem to, iż jak gdyby wyjątkowo mówiono o jakimś szlachcicu, żeto p a t r i o t a, niemniej jak to, iż w cybulowskim obwodzie potrzeba było tyle mil ujechać,by się spotkać z p a t r i o t ą.Zresztą przewidywania p.Bogdana ziściły się zupełnie i p.Dol-ski przyjął z otwartymi rękami cucyglera z Jelonek, którego mu N.P.B.K.wręczył u bramynie wstępując do dworu, bo dygnitarz powiatowy, qui se respecte321, a osobliwie dygnitarzwiozący w swoim koczu księcia, zaprzyjaznionego z księciem Napoleonem, z hr.Walewskimi kuzynami królowej Wiktorii, nie powinien poufalić się z posesorami.Natomiast zajechano na chwilę do Barciszowiec, gdzie mieszkał p.Stępecki, obywatelodznaczający się posiadaniem nader pięknego i dobrze zagospodarowanego folwarku, jakoteż najwyższym stopniem pogardy dla wszystkiego, co się zowie erudycją, nauką albo jakim-kolwiek wykształceniem.Kiedy śp.Juliusz Słowacki zarzucał szlachcie polskiej jej przesadneuwielbienie dla rubasznych form staroświeckich, uwielbienie, które niejednemu wydaje sięmiłością przeszłości narodowej, a które jest tylko niedostatecznym tejże surogatem musiałmieć na myśli p.Stępeckiego albo słyszeć o nim przynajmniej.Pan Stępecki przyjął swoichgości i pożegnał siarczystą filipiką przeciw rozumom książkowym , które, mociumdzieju,chleba nie dają, od religii odwodzą i wszelkich zdrożności nowoczesnych są początkiem iprzyczyną.Dał przy tym do zrozumienia, iż kto nie lubi barszczu, zrazów z kaszą i hrecza-nych pierogów z serem i ze słoniną, ten nie może być ani uczciwym człowiekiem, ani dobrymmężem, ojcem i gospodarzem.Następnie zaś prosił pana Bogdana, by mu nie przysyłano doBarciszowiec żadnych powstańców, bo mu rozłajdaczyli syna i rozwłóczyli po karczmach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum