|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mac Arthurowi chodziłobowiem o jak najszybsze restytuowanie władzy prezydenta i rządupołudniowokoreańskiego.Dlatego, aby maksymalnie osłabić 20-tysięczny garnizon KAL broniący Seulu, przystąpiono dozmasowanego bombardowania miasta przy u\yciu artylerii ilotnictwa.Lądowanie pod Inczhon spowodowało ogromne zamieszanie wKwaterze Głównej KAL w Phenianie.Gdy zorientowano się, \e jestto zakrojona na szeroką skalę operacja desantowa, rozpoczętopospieszne ściąganie sił do Seulu.Natychmiast zawrócono wysłanąwcześniej na front pusański 18 Dywizję Piechoty i dodatkowopostanowiono wycofać część 9 Dywizji znad rzeki Naktong.Z Sariwon przybył płk Pak Han Lin na czele 78 Samodzielnego PułkuPiechoty w sile 2 tys.\ołnierzy.Z okolic Czhorwon na czele 25Brygady w sile 4 tys.ludzi nadciągał płk Wol Ki Czhan.Oficer tenkończył radzieckie akademie wojskowe i jego \ołnierze odznaczalisię dobrym wyszkoleniem i wysokim morale.Gdy oddziałyamerykańskie zbli\yły się do Seulu, dowództwo koreańskiezmieniło taktykę dzia- 116łania opózniające miały zostać zastąpione twardym oporem z rozkazemutrzymania zajmowanych pozycji a\ do śmierci.Seul w 1950 r.zamieszkiwało milion mieszkańców; był on piątą co dowielkości metropolią Dalekiego Wschodu.Mimo \e tysiące mieszkańcówuciekło z miasta przed wkroczeniem komunistów, to jednak większość wnim pozostała, stając się zakładnikami \ołnierzy północno-koreańskich.Władze w Phenianie, licząc się ju\ powa\nie z mo\liwością utraty miasta,20 września przesłały instrukcje do dowództwa KAL w Seulu okonieczności natychmiastowej ewakuacji więzniów.W przypadku, gdybyto okazało się niemo\liwe, mieli oni zostać zabici na miejscu.Kiedy\ołnierze amerykańscy 23 września zbli\yli się do miasta, ich oczomukazał się przera\ający widok rowów wypełnionych ciałamizamordowanych Koreańczyków z odciętymi głowami.Byli to główniewzięci do niewoli \ołnierze ARK oraz tak zwani wrogowie ludu i kilkujeńców amerykańskich.Od trzech więzniów, którym udało się zbiec wczasie masakry, uzyskano informacje, \e egzekucje zostały wykonane 21września przez oddział północnokoreańskiej tajnej policji.Liczbę ofiaroszacowano na 5 tysięcy.Siły KAL wyznaczone do obrony Seulu składały się z 17 DywizjiStrzelców, 43 pułku czołgów, 19 pułku przeciwlotniczego, 513 pułkuartyleryjskiego, 10 pułku kolejowego.Ponadto na północ od miasta 25Brygada, 78 pułk piechoty i pułk miasta Seulu broniły strategiczniepoło\onego Wzgórza 296.Wieczorem 23 września oddziały amerykańskie podeszły pod Seul.Główny cię\ar walk o stolicę Korei Południowej miał znowu przypaść 1Dywizji Piechoty Morskiej.7 pułk piechoty morskiej otrzymał zadaniezaatakowania Seulu od północy, 5 pułk piechoty morskiej od zachodu, a 1pułk piechoty morskiej od południa.W tym czasie 7 Dywizja Piechoty i187 Dywizja Powietrznodesantowa miały osła- 117niać flanki atakującej dywizji.Atak został wyznaczony na godzinę2 nad ranem 25 września.Nocą 24 września około 5 tys.\ołnierzy 32 pułku piechoty US i17 pułku ARK zostało załadowanych do pojazdów 1 i 56 batalionuczołg ów pływających, którymi mieli za zadanie przekroczyć rzekęHan.Ich celem było liczące 900 m wzgórze Nam-san poło\onemilę od głównej stacji kolejowej i dwie mile od centrum Seulu.Następnie zamierzano uchwycić Wzgórze 120, le\ące dwie mile napołudniowo-wschodnim krańcu miasta.Kolejnym celem miało byćWzgórze 348, znajdujące się 5 mil na wschód od Seulu, któredominowało nad wschodnim odcinkiem głównej drogi do miasta ilinii kolejowej.O czwartej rano gen.Almond i jego sztab wyruszyli z KwateryGłównej X Korpusu w Askom, aby osobiście nadzorować przebiegoperacji.Gen.Barr udał się na najbardziej wysunięty punktobserwacyjny nad rzeką, lecz niewiele mógł ujrzeć z powodugęstej mgły.O szóstej artyleria i mozdzierze zaczęły ostrzeliwaćprzeciwległy brzeg.Pół godziny pózniej 2 batalion 32 pułku jakopierwszy rozpoczął przeprawę.Cały batalion bez strat przeprawiłsię na drugi brzeg i zajął pozycje.O 7.30 mgła zaczęła opadać i doakcji mogły włączyć się samoloty [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|