Farrere Claude Korsarz z Saint Malo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Właśnie pomówimy o tym zaraz na ra-dzie.Z zaciśniętymi ustami poszedł dalej, wszedł do obozu i wkroczył do swego namiotu.W obozie było niewiele namiotów.Większość flibustierów synów i następców bukanie-rów, ongiś tu bytujących, spała na świeżym powietrzu lepiej i smaczniej niż niejeden miesz-czuch w swojej alkowie.Bez żadnych ceregieli zawijali się w cokolwiek, często w płaszczpodróżny, zrobiony z szytej koziej skóry, i kładli głowy na wyciągniętej lewej ręce, na ziemi.Jedynie zwierzchnicy, aby zaznaczyć swą godność, a także niektórzy żołnierze, ci bogatsi ipragnący to z próżności podkreślić, zabrali z sobą, pośród szczupłego bagażu wyprawy nie-sionego zaledwie przez dwudziestu niewolników Murzynów, którzy byli służącymi w armii konieczną ilość ostrych pali i przesycanego płótna, aby mieć schronienie.Piętnaście do dwu-dziestu tych namiotów grupowało się w środku kwadratu, zajmowanego przez armię.NamiotTomasza, całkiem podobny do innych, wyróżniał się tylko długą lancą, którą on sam zatknąłw ziemię przed otworem, służącym jako wejście, a do której przywiązał flagę Saint-Malojako sztandar wyprawy.Otóż więc, odsunąwszy płótno, którego jedna poła spadała tworząc coś w rodzaju półza-mkniętych drzwi, Tomasz, schylając się, wszedł do namiotu, zbyt niskiego, aby można w nimchodzić w pozycji wyprostowanej.Siedząca w głębi kobieta, z podbródkiem wspartym o kolana, z ramionami bezwładnie wi-szącymi wzdłuż ciała, podniosła na niego oczy.Była to Hiszpanka Juana.Bo oto Juana brała udział także w wyprawie armii lądowej.Od czasu wylądowania nalewym brzegu Rio Grande, Tomasz ku zdziwieniu wszystkich flibustierów zarządził, iżbywysadzono na ląd dobrowolnie albo siłą , jak powiedział brankę, dotychczas zamkniętąw kapitańskiej kabinie.Juana zresztą nie stawiała wcale oporu i nawet o nic nie pytała, cho-ciaż rozglądała się bardzo ciekawie wokoło w szalupie, która ją przywiozła z fregaty na ląd.Być może rozpoznawała okolice swojego Ciudad-Realu, z którego była tak bardzo dumna.Wkażdym bądz razie nie okazywała tego.Następnie w ciągu czterech dni, od plaży, gdzie wylądowano, aż po wał miejski, Juana szłapośród flibustierów, wciąż bez słowa, wciąż nie zwracając na nic uwagi.Nikt w dodatku niemyślał otworzyć ust, aby jej cokolwiek wyjaśnić, a najmniej Tomasz.Zresztą, od pierwszejchwili wyprawy aż dotąd nie naruszył milczenia, które zachowywał względem swojej branki.I nawet tutaj, u kresu podróży, pod murami Ciudad-Realu, w przeddzień wejścia do niego zszpadą w ręku, trwał w tym upartym milczeniu i do tej chwili nie przekroczył jeszcze proguswojego namiotu.Wszedł zatem tutaj po raz pierwszy.Dlatego Juana, jakkolwiek usiłując tego nie okazy-wać, była zdziwiona.Twarzą w twarz, patrzyli na siebie długo w milczeniu.Potem Tomasz, nie spuszczając wzroku ponieważ piętnaście dni komenderowania i wy-dawania twardych rozkazów wlało mu na powrót w serce jego poprzednią śmiałość zapytałostro: Czy wiesz, gdzie jesteś?Wzruszyła pogardliwie ramionami, udając, iż nic jej nie obchodzi, gdzie się znajduje, tuczy tam.67 Dobrze, moja dzieweczko! powiedział szyderczo. Mało cię to obchodzi, czy tak?Słusznie! Jednak, czy widzisz tę stronę namiotu? Nadstaw więc ucho i słuchaj dobrze.Uprze-dzam cię, że tam właśnie odbędę zaraz radę wojenną.I pomimo twego braku zainteresowania,niech mnie Lucyper porwie, jeśli nie będziesz zadowolona, słysząc, o czym rozprawiamy!Patrząc jej ciągle szyderczo w oczy cofnął się poza namiot.Kiedy wyszedł, zapadły płó-cienne drzwi.Chwilę pózniej w obozie zabrzmiała trąbka, cały sztab zbierał się wokół flagi Saint-Malo,znaku armii.Generał Tomasz Trublet oczekiwał swoich poruczników, oparłszy obydwie ręcena lancy, stanowiącej drzewce flagi. Bracia Wybrzeża oznajmił, kiedy się wszyscy zebrali przed chwilą zbadałem z bliskawał, fosę i nawet inne głupstwa: palisady, wartownie, baterie, bastiony, nasypy, fasady, bra-my i inne kramy, otaczające Ciudad-Real ze wszystkich stron.Wiedzcie, że wszystko to jestw dobrym stanie i że obrońcy zdają się z wielką zarozumiałością ufać swoim murom.To nic.Nie pózniej jak tej nocy będziemy w sercu miasta, jeżeli Najświętsza Panna Wielkiej Bramy,w którą wierzę, przyjmie moje ślubowanie.Otóż ślubuję, że skoro tylko wrócimy, wystawięJej na wyspie Tortue kaplicę, gdzie zostanie złożone to wszystko najpiękniejsze i najbogatsze,co zrabujemy w tutejszych kościołach, opactwach i klasztorach! Powiedziane i zaprzysiężone! potwierdził nagle Awanturnik z Dieppe, dobry katolik podczas gdy hugenot z Ol�ron, słysząc, jak wymawiano i sławiono imię Najświętszej MatkiBoga, splunął z pogardy na ziemię.Nie śmiał jednak nic powiedzieć, gdyż utkwione były wniego płonące oczy wodza, pełne niebezpiecznej grozby.Co do Lor�dana Wenecjanina,swoim zwyczajem uśmiechał się, gotów przyjąć wszystko, co nie szkodziło jego własnyminteresom.Podobnie Rudobrody i Mary Rackam, tylko że Anglik śmiał się głośno zamiast sięuśmiechać, a korsarka, poważnie zajęta nowym puginałem toledańskim, który zawiesiła poraz pierwszy, nie słyszała ani słowa z przemowy.Gdy zatem nikt nie protestował, Tomasz ciągnął dalej: Zgodziwszy się na tamto, mówmy o reszcie.Bracia Wybrzeża, tak jak wam powiedzia-łem, mury są zbyt wysokie do przekroczenia, fosy zbyt szerokie do przeskoczenia.Pomimo tojutro będziemy na pewno w Ciudad-Realu, oczywiście skoro postanowimy tam być.Sposo-bów nie brak.Ale kto z was widzi najlepszy? Wszyscy stali z zapartym oddechem.W skupieniu, z ufnością i oddaniem, flibustierzyoczekiwali rozkazu wodza. A więc! podjął dumnie Tomasz. To, czego wy nie wiecie, ja wiem.Wyciągnął zza pasa długą strzałę, tę samą, którą Indianin, obrońca wału, wypuścił nie-dawno przeciwko niemu, niewiele chybiając.Tomasz podniósł strzałę na wysokość ramienia, pokazując ją każdemu: Oto co będzie dla nas drabiną i zwodzonym mostem, za łaską Pana Naszego i JegoZwiętej Matki!Strzała pozbawiona była ostrza, które uderzając o kamień zostało złamane.Awanturnicy,wielce zdumieni, podeszli krok, aby lepiej widzieć ten upierzony kij, mający służyć jako drabina i most zwodzony.Pierwsza przerwała milczenie Mary Rackam. Dobra! krzyknęła, szyderczym ruchem dotknąwszy strzały bez ostrza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum