Andrzej Sapkowski Narrenturm (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szybko więc znalezli się pod BramąZwidnicką.Za nią zaś, za gromadą kucających w cieniu brudnych pątników i po-krytych wrzodami żebraków był już Strzegom, jego wąskie, błotniste, cuchnącei pełne ludzi uliczki.Dokąd by i jakim bądz celu ich droga wiodła, Szarlej ją znał, prowadził bo-wiem pewnie i bez żadnego wahania.Przeszli uliczką, w której stukotało tylekrosien, że niechybnie była to Tkacka lub Sukiennicza.Wkrótce znalezli się naplacyku, nad którym górowała wieża kościelna.Przez placyk dało się to wi-dzieć i czuć niedawno przeganiano bydło. Popatrz jeno rzekł Szarlej, zatrzymując się. Kościół, karczma, bordel,a w środku między nimi kupa gówna.Oto parabola ludzkiego żywota.119 A podobno Reynevan nie uśmiechnął się nawet na trzezwo niefilozofujesz. Po długim okresie abstynencji Szarlej skierował nieomylne kroki w za-ułek, w stronę lady zastawionej antałkami i kuflami upaja mnie sama jeno wońdobrego piwa.Hej, dobry człeku! Białe strzegomskie poproszę! Z piwnicy! Ze-chciej zapłacić, chłopcze, albowiem, jak powiada Pismo, argentum et aurum nonest mihi.Reynevan parsknął, ale rzucił na ladę kilka halerzy. Czy dowiem się wreszcie, jakie sprawy cię tu przywiodły? Dowiesz.Ale dopiero wówczas, gdy przynajmniej trzy z tych spraw wypi-ję. A potem? Reynevan zmarszczył brwi. �w dopiero co wspomnianyzamtuz? Nie wykluczam Szarlej uniósł kufel. Nie wykluczam, chłopcze. A dalej? Trzydniowa libacja na okoliczność odzyskania wolności?Szarlej nie odpowiedział, pił bowiem.Nim jednak przechylił kufel, mrugnąłzza niego, a mrugnięcie to mogło znaczyć wszystko. To był jednak błąd przemówił poważnie Reynevan, wpatrzony w grającąłykami grdykę demeryta. Może błąd kanonika.A może mój, że go posłucha-łem.%7łe zadałem się z tobą.Szarlej pił, nie zwracając na niego żadnej uwagi. Na szczęście ciągnął Reynevan łatwo można temu wszystkiemu za-radzić.I kres położyć.Szarlej odjął kufel od ust, westchnął, oblizał pianę z górnej wargi. Chcesz mi coś powiedzieć odgadł. Mówże więc. My dwaj rzekł zimno Reynevan zwyczajnie nie pasujemy do siebie.Demeryt skinął, by nalano mu drugie piwo, przez moment zdawał interesowaćsię wyłącznie kuflem. Trochę się różnimy, fakt przyznał, łyknąwszy. Ja, dla przykładu, niezwykłem chędożyć cudzych żon.Gdyby dobrze poszukać, znajdzie się zapewnejeszcze kilka różnic.To normalne.Stworzono nas bowiem na obraz i podobień-stwo, ale Stwórca zadbał o cechy indywidualne.I chwała Mu za to.Reynevan machnął ręką, coraz bardziej zły. Zastanawiam się wypalił czy cię w imię Stwórcy nie pożegnać.Tu, zaraz.Abyśmy rozeszli się, każdy w swoją stronę.Bo doprawdy nie wiem,w czym możesz mi się przygodzić.Boję się, że w niczym.Szarlej spojrzał na niego znad kufla. Przygodzić? powtórzył. W czym? Aatwo się przekonać.Krzyknij: Pomocy, Szarleju! , a pomoc będzie ci dana.120Reynevan wzruszył ramionami i odwrócił się z zamiarem odejścia.Potrąciłkogoś.A ten ktoś uderzył jego konia tak mocno, że koń kwiknął i cisnął się,obalając go w gnój. Jak chodzisz, żłobie? Gdzie z tą chabetą? Tu jest miasto, nie twoja zafajda-na wiocha!Tym, który go potrącił i rugał, był jeden z trzech młodych mężczyzn, odzia-nych bogato, modnie i elegancko.Wszyscy trzej byli niezwykle podobni ustro-jeni w jednakowe fantazyjne fezy na włosach fryzowanych na żelazkach oraz wa-towane kabaty, pikowane tak gęsto, że ich rękawy wyglądały jak wielkie gąsieni-ce.Nosili też będące w modzie obcisłe paryskie spodnie zwane mi-parti, mającenogawki w kontrastowych kolorach.Wszyscy trzej dzierżyli toczone laski z gał-kami. Jezu Chryste i wszyscy święci powtórzył galant, wywijając laską młyn-ka. Cóż za chamstwo na tym Zląsku, cóż za sprośna dzicz! Czy ktoś ich kiedyśnauczy kultury? Trzeba będzie powiedział drugi, z identycznym galijskim akcentem samemu wziąć na się ten trud.I wprowadzić ich do Europy. Racja zawtórował trzeci modniś, w błękitno-czerwonych mi-parti.Na początek w ramach wprowadzania wygarbujmy po europejsku skórę temu tuprostakowi.Nuże, panowie, do kijów! I niech się nikt nie leni! Hola! krzyknął właściciel piwnej ławki. Bez burd, panowie kupcy!Bo straż zawezwę! Zawrzyj gębę, śląski ćwoku, bo i ty oberwiesz.Reynevan usiłował zerwać się, ale nie zdążył.Laska łomotnęła go w bark,druga z suchym trzaskiem spadła na plecy, trzecia strzeliła w pośladki.Uznał, żenie ma co czekać na dalsze cięgi. Pomocy! wrzasnął. Szarleju! Pomocy!Szarlej, który przyglądał się zajściu z umiarkowanym zainteresowaniem, od-stawił kufel i nie spiesząc się podszedł. Dosyć zabawy.Galanci obejrzeli się i jak na komendę ryknęli śmiechem.Faktycznie, Rey-nevan musiał przyznać, w swym kusym i pstrokatym odzieniu demeryt nie pre-zentował się najdostojniej. Chryste Panie parsknął pierwszy galant, pobożny widać. Ależ po-cieszne figury spotyka się na tym krańcu świata! To jakiś miejscowy błazen ocenił drugi. Widać po cudacznym stroju. Nie suknia zdobi człowieka odrzekł zimno Szarlej. Odejdzcie stąd,łaskawcy.Prędziutko. Coo?121 Panowie powtórzył Szarlej łaskawie zechcą się oddalić.Znaczy,pójść sobie stąd gdzieś daleko.Nie musi być Paryż.Wystarczy przeciwległy kra-niec miasta. Cooooo? Panowie powtórzył Szarlej, wolno, cierpliwie i dobitnie, jak dzieciom. Panowie raczą sobie stąd pójść.I zająć czymś dla siebie zwykłym.Sodomią,dla przykładu.W przeciwnym wypadku zostaną panowie obici, i to gruntownie.I zanim którykolwiek z panów zdąży wymówić credo in Deum patrem omnipo-tentem.Pierwszy modniś zamachnął się laską.Szarlej zwinnie uniknął ciosu, chwyciłza kij i zakręcił, modniś wywinął kozła i plasnął w błoto.Laską, która została muw dłoni, demeryt zdzielił przez łeb drugiego galanta, posyłając go na piwowarskąladę, ciosem szybkim jak myśl dał po łapie trzeciemu.Ten pierwszy zerwał siętymczasem i rzucił na Szarleja, rycząc jak ranny żubr.Demeryt bez widocznegowysiłku powstrzymał szarżę ciosem, który zgiął galanta w pół.Szarlej zaś łok-ciem uderzył go potężnie w nerki, padającego kopnął w ucho, zdawałoby się, odniechcenia.Ale kopnięty zwinął się jak robak i już nie wstał.Dwaj pozostali spojrzeli po sobie i jak na komendę dobyli puginałów.Szarlejpogroził im palcem. Nie radzę powiedział. Noże kaleczą!Modnisie ostrzeżenia nie posłuchali.Reynevanowi zdawało się, że obserwuje zajście uważnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum