|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. TOR WPROWADZENIA I RETENCJA PROTEZY49jej retencji, umożliwiając ograniczenie liczby bezpośrednich elementów retencyjnych (klamer).Można zauważyć, że pionowe płaszczyzny prowadzące byłyby wtedy zgodne z torem potencjalnego przemieszczania.Całą odpowiedzialność za retencję protezy musiałbywtedy przejąć układ klamer.W przypadku braków skrzydłowych sytuacja jest nieco bardziejzłożona.Proteza bowiem może podlegać ruchom rotacyjnym unosząc się po stronie dystalnej, a jednocześnie może się unosić w płaszczyznie pionowej.Sposobem na ograniczenie ruchów pierwszegotypu jest zastosowanie pośredniej retencji (podparcia dalekiego), coomówione jest w rozdziale 8.W projektowaniu protezy dla brakówskrzydłowych istnieją dwie możliwości usytuowania płaszczyzn prowadzących.1.Użycie płaszczyzn skośnych z retencją pośrednią.Takie postępowanie spowoduje maksymalne wykorzystanie retencji bezpośrednieji zminimalizuje możliwości dyslokacji rotacyjnej.Przykład przedstawia rycina 6.3a, na której został ustalony tor wprowadzenia pochylony skośnie do przodu.Układ płaszczyzny w połączeniu z me-zjalnie umieszczonym cierniem i dodatkowym elementem retencjipośredniej pomaga ograniczyć rotacyjne przemieszczenie siodeł protezy.Na rycinie 6.3b celowo pominięto okazję do zastosowania płaszczyzny prowadzącej, aby pozostawić wolny dystalny brzeg dziąsła, choć w konsekwencji daje to pogorszenie odporności na przemieszczenie rotacyjne.2.Drugą możliwością jest zastosowanie kilku powierzchni prowadzących ustawionych w płaszczyznie pionowej (w celu zminimalizowa-(a) (b)Ryc.6.3 (a) Tor wprowadzenia skierowany do przodu z wykorzystaniem dystalnej powierzchni zębów filarowych jako powierzchni prowadzącej, (b) Pominięcie powierzchni prowadzącej w celu pozostawienia wolnego brzegu dziąslo-wego.Taka sytuacja stwarza możliwość wykorzystania wielu torów wprowadzania i zdejmowania protezy. 50 KONSTRUKCJE RUCHOMYCH PROTEZ CZZCIOWYCHnia ewentualnej dyslokacji obrotowej) wraz z wydajnym systememklamer.Taki schemat jest zastosowany w metodzie RPI opisanej nastronie 63.Można też wykorzystać wraz z tradycyjnymi klamramiklamrę ciągłą biegnącą po podniebiennych powierzchniach zębówprzedtrzonowych.W ten sposób ustalenie powierzchni prowadzących powinno byćzwiązane z przewidywaną drogą przemieszczania się protezy w czasie żucia.Czynniki wpływające na tę drogę to umiejscowienie siodeł protezy, obecność zębów ograniczających luki oraz kształt i usytuowanie zębów filarowych.Jeżeli uzupełniane są braki w odcinku przednim, przestrzeń między siodłem a zębami wygląda nieestetycznie.Należy wtedy takdobrać tor wprowadzenia, aby miał on przewagę mezjalnych powierzchni prowadzących lub stworzyć je za pomocą odpowiedniejkorekty.Długość powierzchni prowadzącejW praktyce rzadko spotyka się dylemat wszystko albo nic", czylidługość płaszczyzny równą wysokości zęba albo jej brak w ogóle.Kratochvils przedstawia powierzchnię o pełnej długości, omawia jejstosunek do projektu klamry, nadmieniając jednak, że pewien luzpodstawy protezy jest konieczny do zachowania fizjologicznej ruchomości zęba (ryc.6.4a).Wadą długiej powierzchni prowadzącejjest często konieczność istotnej redukcji tkanek zęba i możliwośćniekorzystnego oddziaływania na rąbek dziąsłowy.Szlifowanie zębalub wypełnienia na dużej powierzchni, a następnie odsuwanie od tejpowierzchni podstawy protezy w celu ochrony dziąsła wydaje siępewnym marnotrawstwem.Odsunięcie podstawy protezy jest konieczne do pozostawienia wolnej przestrzeni na 1/3 przydziąsłowejwysokości korony.Krol, Swoop i Frank7 sugerują, że powierzchniao wysokości 2-3 mm wystarcza do odpowiedniego wprowadzeniaprotezy.Hoalt8 uważa, że krótsza płaszczyzna prowadząca na dy-stalnej powierzchni zęba filarowego jest korzystniejsza w przypadku braków skrzydłowych.Rycina 6 [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Archiwum
|