Jan Od Krzyża, w. Dzieła

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeślibowiem jej umysł będzie umysłem Boga, jej wola będzie wolą Boga, to również i jej miłośćbędzie miłością Boga.W chwale wiecznej nie zaniknie wola duszy, lecz będzie tak ściśle i z taką siłą złączona zkochającą ją wolą Bożą, że dusza z taką mocą i tak doskonale, jak jest kochana, będziemiłowała Boga.Wówczas dwie wole połączą się w jednej woli i w jednej tylko miłości Boga.Dusza więc miłuje Boga mocą i wolą samego Boga, będąc z Nim zjednoczona tą samą potęgąmiłości, jaką Bóg ją kocha.Ta potęga jest w Duchu Zwiętym, w którego dusza jest przeobrażona.Duch Zwięty zostałduszy udzielony dla spotęgowania jej miłości.On uzupełnia i wyrównuje wszystkie jej brakize względu na to chwalebne przeobrażenie.Zdarza się to również w doskonałymprzeobrażeniu w tym stanie zaślubin duchowych, do których dusza może dojść w obecnymżyciu.W tym stanie jest całkowicie przemieniona w łaskę i w pewnym stopniu miłuje przezDucha Zwiętego, który jest jej dany" (Rz 5,5) w takim przeobrażeniu.4.Należy zaznaczyć, iż dusza nie mówi tu, że da jej tam Bóg swą miłość, chociaż prawdziwiedaje ją jej, ponieważ przez to dałaby zrozumieć tylko to, że Bóg ją miłuje, lecz że jej okaże to,czego sama pragnie, a mianowicie, jak Go ma miłować najdoskonalej.Gdy bowiem tam Bógudzieli jej swej miłości, tym samym nauczy ją miłować tak, jak jest sama miłowana.Oprócztego, że Bóg nauczy duszę miłować miłością tak czystą, wolną i bezinteresowną, jak On naskocha, sprawi również, że dusza ukocha Go z taką siłą miłości, jak On ją kocha.Zostajebowiem przeobrażona w Jego miłość, jak już mówiliśmy, w niej udziela jej swojej własnejmocy, przez którą może Go ona miłować.Czyli daje jej jakby instrument do rąk i naucza ją,jak się z nim ma obchodzić, a czyniąc to pospołu z nią uczy ją miłować, dając jejodpowiednie uzdolnienie do tej miłości.Zanim dusza tego nie osiągnie, nie jest tu zadowolona, ani nie byłaby w życiu przyszłym.Mówi św.Tomasz w dziełku De beatitudine (37) , że dusza nie jest zadowolona, jeżeli nieczuje, że tak miłuje Boga, jak jest przez Niego miłowana.W tym stanie zaślubin duchowych,o którym mówimy, nie ma jeszcze tej doskonałej miłości, jaka będzie w chwale wiecznej, leczjest jej żywy obraz czy odbicie, i to tak doskonałe, że trudno to wyrazić.Tam mię obdarzysz,Mój Oblubieńcze, jedyne me życie,Tym, co mi dałeś w innego dnia świcie.5.To, o czym tu dusza mówi, że Bóg ją tym obdarzy, jest to istotna chwała, polegająca nawidzeniu samej istoty Boga.Zanim postąpimy naprzód, należy wpierw rozwiązać jednąwątpliwość.Jeżeli istotna chwała polega na widzeniu Boga, a nie na miłowaniu Boga,dlaczego dusza pragnie tu miłości i stawia ją na pierwszym miejscu w tej strofie, a pózniejdopiero jakby o rzecz mniejszej wagi prosi o istotną chwałę?Czyni to dla dwóch powodów.Po pierwsze, ponieważ miłość będąca celem wszystkiego,opiera się na woli, której właściwością jest dawać, a nie przyjmować.Właściwością zaśrozumu, będącego podmiotem istotnej chwały, jest otrzymywać, a nie dawać.Dusza więc,upojona miłością Bożą, nie pamięta na ową chwałę, jaką jej Bóg ma dać, lecz pragnie jedyniesiebie Mu oddać w prawdziwej miłości i całkowicie bezinteresownie.Druga przyczyna leżyw tym, że w poprzednim pragnieniu duszy zawiera się to drugie, o którym już była mowa wpoprzednich strofach, mianowicie, że nie można dojść do doskonałej miłości Boga bezdoskonałego widzenia Boga.Sama więc przez się wątpliwość ustępuje.Miłością bowiemspłaca dusza Bogu to, co Mu winna, a rozumem raczej tylko przyjmuje dary od Boga.6.Wracając do samego objaśnienia, musimy się przyjrzeć, jaki to jest ów dzień inny, o którymdusza wspomina, i na czym polega owo coś, czego Bóg udzielił i o co ona prosi na przyszłośćw chwale.�w dzień inny, jest to dzień wieczności Bożej, inny całkowicie od dniadoczesności.W tym dniu wieczności przeznaczył Bóg duszę do chwały i określił tę chwałę,jaką jej miał dać.Uczynił zaś to dobrowolnie, od wieków, zanim ją jeszcze stworzył.Toprzeznaczenie jest tak właściwe duszy, że żadne zdarzenia przychylne czy przeciwne,wzniosłe czy niskie, nie potrafią jej nigdy tego czegoś odebrać, lecz to, co jej Bóg przeznaczyłod wieków, będzie posiadała na wieczność.I to jest właśnie owo coś, co jej Bóg udzielił winnym dniu, a co ona pragnie posiąść już jawnie w chwale.Czymże zaś jest to, co jej Bóg dał? Oko nie widziało, ani ucho nie słyszało i do sercaczłowieczego nie wstąpiło", jak mówi Apostoł (2 Kor 2, 9).A na innym miejscu mówiIzajasz: Oko nie widziało, Boże, poza Tobą, coś przygotował" (64, 4).Nie znajdując innegowyrażenia określa to dusza jako cos.To ostatecznie jest widzeniem Boga, lecz co znaczy dladuszy widzenie Boga, na to nie ma innej nazwy jak coś.7.By to coś przynajmniej trochę objaśnić, przytoczymy słowa Chrystusa Pana wyrzeczone dośw.Jana w Księdze Objawienia.Jest tam powiedziane siedem razy licznymi wyrazami,określeniami i porównaniami, gdyż nie da się to coś wyrazić jednym słowem czy jednympowiedzeniem, bo i tak zostanie zawsze coś do wyjaśnienia.Mówi tam Chrystus: Zwycięzcydam pożywać z drzewa żywota, które jest w raju Boga mojego" (2,7).Ponieważ te słowa nie oddają dobrze treści owego coś, mówi następnie: Bądz wiemy aż dośmierci, a dam ci wieniec żywota" (2,10).Ponieważ i te słowa nie są jasne, wypowiada dalej jeszcze inne, bardziej tajemnicze, ale lepiejwskazujące prawdę: Zwycięzcy dam mannę ukrytą i dam mu kamyk biały, a na kamykunapisane imię nowe, którego nie zna nikt, jeno ten, który je otrzymuje" (2,77) [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum